Van voorbereiding tot vertrek: over sokken, stenen en religie
We zijn onderweg. Het had wel wat voeten in de aarde, overigens. Op zondag het gebruikelijke gedoe rond de vulling van de rugtas. Het spul dat al op stapels was klaargelegd, past er niet in. Je kunt het verwachten. Het blijft ook puzzelen. Winterse kleding of toch lente en zomer tenue? De combinatie zorgt in ieder geval voor een vorm van "overload". Terwijl op zondagmiddag rond het Vogelnest de mussen van het dak vallen, legt dochterlief de laatste hand aan een sjaal. Die moet ook mee en natuurlijk om.
Met wat hangen en wurgen en vooral proppen en duwen krijg ik de rugtas toch dicht. Maar dan toch een lichte vorm van paniek.... waar zijn de speciale sokken, die in mijn bergschoenen zo lekker dragen en die ik speciaal gekocht heb. Nergens te vinden en ik had bedacht ze tijdens de heenreis aan te trekken. De bergschoenen passen immers niet in de koffer. De kast overhoop, de kamer nog een keer onderste boven (ik weet zeker dat ik ze in mijn handen heb gehad), de schuld natuurlijk bij vrouwlief leggen, die zoals gewoonlijk rustig blijft en de boel in ogenschouw neemt: "heb je ze niet al ingepakt, lieverd?". Ik roep neen en ga nog eens in de badkamer kijken. Dan toch maar de rugzak weer open en je mag 1 keer raden..... met schaamrood op de kaken, maar ze zijn terecht.
Maandagmorgen vroeg de wekker, een douche en samen met Irene naar Bertus en Petra. De sfeer zit er goed in: de reis gaat beginnen. We zijn nog niet op de snelweg of naast mij op de stoel begint Bertus wat te kermen. "Het gaat wel over, het zijn de zenuwen....", maar het kermen neemt toe en bij Amsterdam moeten we de auto even aan de kant zetten. Even op adem komen. Mijn reisgenoot is lijkbleek, het zweet staat op het voorhoofd en de pijn is gruwelijk. Dit gaat helemaal fout, bedenk ik nog, maar na wat water een toiletbezoek lijkt de pijn wat te zakken. Toch maar door naar Schiphol. Onderweg gaat het weer helemaal mis. We parkeren op Schiphol, maar in mijn hoofd spoken al gedachten over de annuleringsverzekering. Bertus heeft het zwaar. We besluiten naar de eerste hulppost te gaan. Een korte diagnose en wat onderzoek verder: nierstenen! My goodness.... wat nu? Daar gaat de reis. We zijn nog geen 50 km van huis? Diclofinac (in spuitvorm) is blijkbaar het wondermiddel. Die steen kan er maar op een manier uit, dus.... je kunt reizen, maar bereid je maar voor op.... de medicijnen werken, de pijn zakt wat weg. We kunnen de bagage gaan wegbrengen. Kort overleg met Petra: we gaan!
Het avontuur is begonnen. Natuurlijk zit er teveel in de koffers en moeten we deze wat leeghalen, maar... om kwart voor 12 kunnen we conform plan vertrekken. We zijn net op tijd bij de gate. Kunnen eigenlijk direct aansluiten... Moskou, we komen er aan.....
De vlucht verloopt voorspoedig. We hadden wat extra ruimte bijgekocht. Alle beenruimte en geen passagier naast je.
Dicht bij Moskou, wordt duidelijk dat er nog ijs op meren en rivieren ligt. Het land ziet er nog grauw uit. Geen lente. En dat voel je als we via de bekende slurf naar de gate lopen. Luchthavens zijn overal hetzelfde. Hier natuurlijk ook. Het verschil zijn de teksten: onleesbaar. Gelukkig soms nog wel wat Engelse vertalingen.
Bij de grenscontroles merken we iets van de lompheid van sommige russen. We staan netjes te wachten op de paspoort controle, maar diverse mensen dringen voor en dat maakt de wachttijd er zeker niet korter op. We worden op de,luchthaven opgehaald. Nog even geld pinnen en we kunnen los. Dat neemt de taxichauffeur wel heel letterlijk. Over vluchtstroken, snijdend en met een hoog tempo zet hij zijn (of onze) bolide in de file. Het is in Moskou een uur later. Hier is de avondspits al begonnen.
We halen levend ons hotel in de buitenwijk. Een knots van een gebouw. Foeilelijk, maar dat waren eigenlijk heel veel flatgebouwen waar we langs reden. Het hotel ligt vlak bij het kleine Kremlin, waar de grootste markt van Moskou wordt gehouden. Een bijzondere plek. Fotogeniek is het zeker. Of het echt is, weet ik niet. Dat is de orthodoxe mis wel, waarin we terecht komen. Mensen met kaarsjes aan luisteren naar de geestelijke. Wij wachten bescheiden en kijken stil toe.
Terug in het hotel: eten. In het restaurant heeft zich rond een tafel een groep joodse russen gezet. De mannen vouwen van papieren servetjes een keppeltje en de dames zetten een lied in. De groep blijkt groter dan verwacht. Ze voeren een soort ceremonie op, waarbij gesproken teksten liederen elkaar afwisselen. Bijzonder...., bijzondere mensen in een bijzonder land. Onze bijzondere reis is begonnen. Morgen naar het Kremlin.
Reactie schrijven