Het is vrijdagmorgen, 9 uur plaatselijke tijd. Goede nachtrust gehad. We zagen het vannacht al. Een onbewolkte hemel: de bijna volle maan, verlichtte het landschap. Vlak, steppe-achtig en hier en daar wat bomen. Hoe raar het ook zal klinken en hoe vaak je thuis ook even naar de maan kijkt, het was een indrukwekkend schouwspel: die grote maan die dat vreemde landschap, diep in Siberië zo'n zilveren glans geeft. Nu is de hemel strakblauw, de zon schijnt, er liggen nog wat resten sneeuw en het vriest. Het land is uitgestrekt. Ons ontbijt bestond zojuist uit een aantal plakken droog, zuur en brokkelig brood met kaas. De bak thee doet wonderen en zorgt voor het wegspoelen. Gisteren hebben we nog even in de restauratie wagen gegeten. We bestelden alletwee wat anders, en kregen precies hetzelfde. Ons Russisch gaat dus niet vooruit. Hoewel het aanbod in de keuken door een steeds kleiner wordende voorraad wordt bepaald. Onze tas zit helemaal vol met noodles, dus dat zal het rantsoen voor de komende dagen zijn. We slapen nog steeds met z'n tweetjes in de cabine. Op de gang van onze wagon wisselen de bewoners en reizigers elkaar af. Het blijft lastig om contact te leggen, het begint met een knipoog en een blik van verstandhouding en later volgen dan wat woorden en gebaren die we niet van elkaar begrijpen. Het maakt de reis, los van het ritme van het spoor en het voorbij trekkende landschap zo bijzonder.
Gisterenavond stopte de trein even in Yekaterinburg. Een stad waar bijna 1,5 miljoen mensen wonen. Vandaag zijn het weer kleine dorpjes, hoewel Omsk volgens mij niet echt klein is, de langste stop zal vandaag in Novosibirsk zijn. Daar zal de trein iets van 52 minuten stil staan. Dan is de dag al weer voorbij overigens: Moskou tijd is dan 20.10, bij ons zal het dan 3 of 4 uur later zijn.
Vandaag een wandeling door de trein gemaakt. Wij reizen tweede klas en dat is al wat behelpen, maar er blijkt ook een derde klas te zijn. Vol met nors kijkende Russische mannen en vrouwen. Op elkaar gepropt.... en op de een of andere wijze stinkt het er nog meer dan in onze coupe. Vanuit de achterste wagon heb je overigens een prachtig zicht op het land en de rails die we achter ons laten. We rijden eigenlijk niet ver van de grens met Kazakhstan. Best een vreemd idee.
In Omsk krijgen we medereizigers in de cabine. Een wat oudere en een jonge man. Zij reizen mee naar Ilanskaya. Ongeveer 24 uur. Bertus zet direct Drs. P op: op weg naar Omsk. Hij vraagt of ze het nummer kennen. Los van het feit dat ze amper (lees: helemaal geen) Nederlands spreken, maken ze wel duidelijk dat ze het nummer ondanks het overduidelijke "Trojka hier en Trojka daar" 'niet kennen. Sterker nog: ze wekken de indruk het niet leuk te vinden.
Reactie schrijven