Vodka

Vodka

We zitten aan de Vodka in onze eigen Ger. Een dagje kris-kras door het land achter de rug. Met de landrover Off-Road geweest. Maar dan ook echt van de weg af. Door berg en dal zullen we maar zeggen, door beken, rivieren, over rotsblokken: het was fantastisch. En niet allen vanwege de rit zelf. Die had me ook gestolen mogen worden. Maar hetgeen er aan je voorbij komt op zo'n dag: mijn vader zou zeggen dat het met geen pen te beschrijven is. 

Nu dus aan de Vodka, waarbij we de kachel fors hebben opgestookt. Bloedheet is het binnen inmiddels. We zitten met T-shirts nog te zweten. En dat komt echt niet door de Vodka. De deur van de Ger hebben we wagenwijd open gezet, terwijl de temperatuur buiten al weer richting vriezen gaat. Met een beetje fantasie is het zo naar buiten kijkend gewoon zomer. Vannacht heeft het echter ongeveer 8 graden gevroren. De sterrenhemel was onvoorstelbaar overigens: het is jammer dat je er geen foto van kan maken. Vanavond toch een poging doen. Wat voel je je klein bij die sterrenpracht en al die stelsels daar boven. Het is hier ook echt donker 's nachts. Hoewel..... de sterren zijn beter zichtbaar, maar geven ook licht...

We zitten in de 'middle of nowhere' (vlakbij Orkhon, voor de Google-Maps checkers), hebben geen electriciteit, geen WiFi (daarom wordt deze blog iets later geplaatst) en geen internet. Het is behelpen, maar eigenlijk helemaal niet. Het hoort er bij en het valt op hoe gemakkelijk je zonder kunt, hoewel we ons we wat zorgen maken over de batterij van onze camera.

Vanmorgen vroeg zijn we naar een klooster geweest. We hebben wat bij de jonge monniken gezeten en wat van de voorbereiding van de ceremonie van 11.00 uur mee gemaakt. Het is prachtig om te zien hoe die voorbereidingen worden gedaan. Met zorg, liefde en eerbied. De monniken komen een voor een binnen druppelen, de gebedsrollen worden gedraaid, mensen komen naar het klooster om een gift te laten registreren. Bertus doet dat ook. De registratie-monnik kijkt wat verbaasd, maar schrijft uiteindelijk de naam van Bertus (of iets wat daar op lijkt) in het grote boek. Ik schiet wat foto's. Het is bijzonder.

Het is zoals eerder gezegd, eigenlijk allemaal bijzonder. De lunch in een klein dorp na een paar uur cross the Country is dat ook. We stappen een afzichtelijk gebouwtje binnen. Het ziet er uit als een garagebox, er zitten geen ramen in, alleen de deur staat open en dat brengt licht van buiten naar binnen. Achterin staan 4 tafeltjes, met stoeltjes erom heen. Er ligt een menu kaart, waar je met galgje veel succes mee zou hebben, maar gelukkig bestelt de gids wat. De maaltijd is perfect. De thee om eerlijk te zijn niet te hachelen, maar beleefdheidshalve drinken we hem op.

Vervolgens weer het heuvellandschap in. We zien de eerste Yaks (of schrijf je Yakken?), we rijden over rotsen, door diepe gaten in dat wat een weg (een karrenspoor geeft meer comfort) zou moeten zijn, door plassen en rivieren. We zien besneeuwde bergtoppen, kuddes met paarden, schapen en ook veel Yaks. Het beeld om ons heen verandert keer op keer. Het land is grauw en dor, maar het eerste groen in verschillende tinten is zichtbaar. De zon en de wolken doen de rest en leveren een steeds wisselend spectrum aan kleuren en reliëf op. 

Uiteindelijk bereiken we de Orkhon watervallen. Die zijn bijna nog helemaal bevroren. Het is een ijsmuur, waar water uit spuit. Het is echt ontzettend mooi, zeker als je het land achter de waterval in ogenschouw neemt, waar je de bevroren rivier ziet en wat grazend vee. 

Na het eten nog even buiten onze Ger kijken. Het landschap is door de ondergaande zon weer volledig van kleur verschoten. Rond onze Ger houdt zich een kleine kudde Yaks op. Met de scherpe avondzon, levert het een surrealistisch beeld op. We gaan naar buiten en jagen de kudde wat op, om foto's te maken. Als volleerde herders jagen we ze een veldje tussen de rotsen in. We zijn in Mongolië en nu aan de Vodka. Morgen gaan we de woestijn in....