Stil

Het was vannacht gelukkig niet zo heel erg koud in onze Ger, hoewel de kachel al snel is uitgegaan. Mest brandt korter en minder goed. Je zou verwachten dat het bij het branden stinkt, maar... dat valt eigenlijk reuze mee.

Na het ontbijt hebben we een tocht op een kameel gemaakt. Onze gastheer heet Moeghi. Zo heette de vorige nomade die onze gastheer was toevalligerwijs ook. Terwijl de eerste Moeghi voornamelijk paarden en Yaks hield, richt deze gastheer zich op kamelen en schapen. Na het ontbijt helpen we samen met de rest van het gezin eerst bij het opdrijven van de schapen. Daarna kan de tocht beginnen.

In de vroege ochtend heeft Moeghi een aantal kamelen opgehaald en we moeten er echt aan geloven. Aan het begin van de tocht zeg ik nog tegen Bertus, dat ik hier dus helemaal niets mee heb, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik daar na een kwartier rijden (of varen op dat woestijnschip) toch op terug moet komen. Het is een zeer relaxte wijze van voortbewegen en de grap is dat zo'n kameel amper geluid maakt. Geruisloos bewegen we ons over de vlakte, waar de zon net aan kracht begint te winnen en weer nieuwe kleuren aanbrengt op het groen en de bergen om ons heen. Het is doodstil, echt doodstil. Soms hoor je een vogel, maar dat is dan echt achtergrond geluid. Mijn scepsis over de kameeltocht verdwijnt als sneeuw voor de zon. Een met de natuur, met het prachtige landschap, kan je zelf ook alleen maar stil worden. Het is in meerdere opzichten indrukwekkend en jammer genoeg duurt de tocht veel te kort. 

Bij onze Ger aangekomen worden we nog een keer bij Moeghi binnen gevraagd. We drinken een soort rijstbouillon en nemen afscheid van dit warme gezin.

We zetten onze reis voort. We rijden door de velden naar een asfalt weg in de richting van Ulaan Baatar. We lunchen in een restaurant: het blijft iedere keer spannend wat het gerecht zal zijn achter de onherkenbare tekens op de menukaart. Deze keer een goede keuze gemaakt.

We zijn op weg naar het Hustai National Park. Het is een bijzonder park waar nog een 360 tal Przewalski paarden in het wild leven. Als volleerde rangers crossen we door het park. We fotograferen marmotten en uiteindelijk vinden we ook de paarden. Het is lastig om ze van dichtbij te fotograferen. We doen wat pogingen, maar.... het zicht op deze beesten is in ieder geval schitterend. Met of zonder foto. Onvergetelijk en gaaf om ze te zien en ze in alle rust in hun prachtige omgeving bezig te zien.

Op de weg terug blijkt er een klein probleem te zijn. De Ger waar we zouden verblijven is bezet of afgebrand. Onze gids is er wat onduidelijk over: duidelijk is wel dat we er niet terecht kunnen. Het levert aan het einde van een lange dag een zoektocht op naar een slaapplaats. Na verschillende pogingen eindigen we bij een gezin die een kamer heeft waar 5 bedden in staan. We kunnen er terecht. Bertus past er net in (raakt met zijn hoofd het plafond) en gaat met de gastvrouw op de foto. Ze is ongeveer half zo groot. Het is eenvoudig, maar heeft wel wat en niet alleen vanwege het feit dat het er warm is en dat we licht hebben. Het hoort bij onze reis en we zijn blij dat we onderdak hebben. We drinken een glas Vodka, een biertje en eten wat pasta. Het was een lange dag. Het zal snel stil zijn in de kamer met de 5 bedden.