Het huisje waar we zondagavond zijn beland, laat zich het best typeren met het woord eenvoud. De kamer met de vijf bedden is de grootste ruimte. Ik schat 4 bij 6 meter. Dan is er nog een soort werkruimte, waar je de was kunt doen en waar een vriezer staat (het ziet er uit als een garage, maar is vroeger een kleine stal geweest) en tenslotte is er een klein kamertje dat een combinatie is van keuken, slaapkamer (daar slaapt onze gastvrouw) en woonkamer. De ruimte is ongeveer 2,5 bij 3 meter. Ik kan er niet rechtop staan. En dat is maar goed ook, want om naar buiten te gaan moet je nog eens extra bukken. De achterdeur is een soort plank/schot, waar een kleed tegenaan is gespijkerd. Dat geldt voor de voordeur ook, maar die is iets groter.
Via de achterdeur bereik je het erf waar de koeien staan en waar vooral veel stront ligt. Die bodembedekking is overigens een mooie voorbereiding tijdens de gang naar de bekende planken, die ook hier het toilet vormen. Vanmorgen vroeg vanuit die hoek in de inmiddels bekende hurk-stand de kalfjes en koeien (die eigenlijk met dezelfde grote boodschap bezig waren) mogen aanschouwen. Een met de natuur, zullen we maar zeggen. Maar het went. Op de weg terug zie je dat ieder al weer aan het werk is. De koeien worden gemolken en het vee wordt van de binnenplaats gejaagd.
De gastvrijheid is overigens ongekend. Het is voor Nederlandse begrippen zo onwerkelijk om in die kleine leefruimte ook gewoon onderdeel van het gastgezin te zijn en de beperkte 'private space' ook met buitenstaanders te delen. Dat heeft overigens ook wel nadelen, want rond kwart voor 6 kwam onze gastvrouw de kamer met de vijf bedden al binnen stormen om de kachel aan te steken. Het was lief bedoeld, maar het was voor ons echt veel te vroeg en zelfs het toch wel gangbare 'goedemorgen!' kon er niet vanaf. Maar wellicht heeft dat met de taalbarrière te maken.
We zijn weer verder gereisd. Eigenlijk terug naar Ulaan Baatar (onze gids noemt het UB) en daarna door naar het Terelj park. Het wordt eentonig, maar ook hier prachtig. UB is dat eigenlijk niet, als je daar zo doorheen rijdt. Hoewel. We beklommen aan de rand van de stad een berg naar een memorial, waar je een fantastisch zicht hebt op de stad. Het nieuwe deel met de hoogbouw en op de heuvels de laagbouw. Er zit een soort gelaagdheid in. In het centrum dure kantoorgebouwen, appartementen en hoogbouw, meer naar de rand de gewone huizen en vervolgens de krotten en de Gers. Die Gers vind je overigens ook tussen en zelfs op de flats.
Het Terelj park is bijzonder mooi. Het landschap verschilt wat van het gebied waar we eerder waren. Hier meer bergen en rotspartijen. Je zou ze ook in west Europa kunnen tegenkomen. Het verschil wordt gemaakt door de gebouwen, door de tempels en de gedenkplaatsen. En misschien ook wel door turtle rock. Een bijzondere rotspartij in de vorm van een schildpad. We bezoeken een meditatie centrum hoog in de bergen. Het is in z'n eenvoud ook weer bijzonder. We lopen de 108 treden naar boven, draaien de 108 gebedsrollen met de 3 miljoen mantra's, lezen de 108 uitspraken van Budha en krijgen uiteindelijk kappen om onze schoenen om de tempel te betreden. Het is stil in de omgeving en er zijn amper of geen toeristen. Dat maakt het voor ons extra bijzonder en goed getimed.
We slapen vanavond op een soort camp-site voor Gers. Grappig. Wij zijn de enige gasten. De andere Gers zijn leeg. Bij de gastheer drinken we thee en leggen we een spelletje kaart. Een mongools kaartspel, waar onze gids in zijn enthousiasme of fanatisme twee keer het spel wint.
Daarna drinken we in de zon, voor onze Ger nog een glaasje Vodka. Wel uit de wind, want het blijft anders veel te koud. We genieten van de stilte, van de buizerd die laag overvliegt (het is zo stil dat je hem hoort vliegen!) en praten over het vervolg van onze reis. Morgen nog wat touren in de omgeving van UB, slapen in een hotel op een normaal bed en daarna gaan we verder met de trein! Peking komt steeds dichterbij.....
Reactie schrijven