Een dagje eiland. Pico dus. Vanmorgen een beetje uitgeslapen en vervolgens met de Ford Focus het land in. Een route uitgestippeld en het ANWB handboek in de aanslag en een gewone kaart bij de
hand. Het moest gaan lukken. En dat deed het ook. Het werd wel een tocht met obstakels. En dat is dan weer redelijk betrekkelijk, want we hebben wat stops moeten maken, omdat een van de
reisgenoten steeds uit de auto moest. Was dat vroeger toen ze klein waren, omdat er geplast moest worden, tegenwoordig is het gewoon om een foto te nemen. En er zijn wat foto's genomen en er zijn
dus ook wat tussenstops gemaakt. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen: niet voor niets. We hebben eigenlijk een grote tocht rond en op de berg pico gemaakt. Het is de berg die eigenlijk het
eiland heeft gevormd: een vulkaan. Meer dan 2300 meter hoog en daarmee de hoogste berg van Portugal. De berg heeft wat weg van de Mont Ventoux in Frankrijk, maar de Pico is eigenlijk mooier.
Alleen de weg er naar toe is al fantastisch. Je rijdt over een smalle weg omringd door hortensia's het land in en feitelijk de berg op. Je komt amper mensen (laat staan toeristen) tegen. En als
je dan een keer een lokale bewoner tegenkomt, dan word je weer bevestigd in het beeld dat al was gevormd, dat de mensen hier zo aardig en zo voorkomend zijn. Het zorgt er in ieder geval voor dat
tegenliggers ruim baan maken en er geen problemen op de smalle weggetjes ontstaan.
En dan die berg op. Tot 1300 meter kan dat met de auto. Verder moet je wandelen en dan duurt dat 6 uur. Dat hebben deze toeristen overigens niet gedaan. Wel een bak koffie in de berghut en
vervolgens weer terug, om de berg heen naar een prachtig meer, waar de meest unieke foto's van de berg zijn te maken. Uniek zijn ze eigenlijk niet, want volgens mij maakt iedereen deze foto's van
dat plekje, maar.... het voelt wel zo: zeker omdat het er zo prachtig en bijzonder mooi is.
Bij een van de meertjes doen we een korte picknick en zetten vervolgens de tocht door naar een klein walvisvaarders plaatsje. Daar zijn ze in het verleden niet zo nauwkeurig met de natuur en de
schepselen die je hier tegenkomt omgegaan. Maar enfin: het dorpje is leuk en overal vind je nog restanten van de walvisjacht. Wij bezochten een uitkijktoren, waar vroeger de walvissen werden
gespot, zodat de dorpsbewoners voor de vangst konden uitvaren.
En verder? Ik sluit deze blog maar af met hetgeen we van een lokale gids mee te krijgen. Het enige dat je mag achterlaten hier in de natuur is je "footprint" en het enige dat je van hier mee mag
nemen zijn "feelings". Nou dat gaat wel lukken. Met een goed gevoel op ons hotel aan! Het was een prachtige dag.
Reactie schrijven