Om eerlijk te zijn was ik er wat sceptisch over. Walvissen gaan spotten op een moment in het jaar dat ze zich op heel andere plekken bevinden, maar enfin: we hadden toch een tocht geboekt. Voor
dag en dauw op, na een slechte nachtrust (soms heb je van die dagen), richting de haven vanwaar we zouden vertrekken. Een jacht vol met Duitsers. De tocht viel mee: in alle opzichten. Het was wat
bewolkt toen we vertrokken, maar het zonnetje kwam ook snel door en dat levert dan prachtige beelden op. In de richting van Pico varen (die berg en dat eiland blijven het beeld bepalen en dat is
geen straf!) en daar ongeveer een kilometer uit de kust de eerste dolfijnen zien. Grote dolfijnen, springend en met de boot mee zwemmend. Moeilijk op de foto te krijgen, maar een paar wist ik
toch vast te leggen. En de walvissen: we hebben ze toch gezien. Relatief klein van stuk, omdat de volwassen beesten inderdaad elders hun heil zoeken in deze periode, maar 10 meter lang zijn ze
toch snel. Hoe mooi, hoe indrukwekkend, zeker als je ze het water ziet spuiten of ze onder duiken en hun prachtige staart nog een keer boven water komt. Lobke en Sara hadden er oog voor. Stuk
voor stuk wezen zij de walvissen aan, waarna vervolgens de schipper koers zette voor de views van dichtbij.
Meest bijzonder was wel het moment toen we koers zetten omweg naar een net gespotte walvis en aan de andere kant op een meter of 100 kleine walvissen boven het water uit sprongen. Zo bijzonder om
te zien. Echt gaaf. Mijn scepsis was wat onterecht: we hebben ze toch gezien!
Wat we ook "toch gezien" hebben is de krater die gisteren in de mist bleef. De zon was fors doorgebroken, de mist was wat opgetrokken en het beeld van de krater indrukwekkend. Maar ach...
wat is er hier niet indrukwekkend....
Maar het mooie is dat we het allemaal toch gezien hebben. Morgen vertrekken we naar het volgende eiland!
Reactie schrijven