Zaterdagmorgen: Schoonloo. Als een blok geslapen. Het ontbijt in de Loohoeve is uitgebreid en goed. We nemen samen even de route door voor vandaag. 24 kilometer. Het is een van de langere Pieterpad-etappes. Ik maak mij wel wat zorgen over de afstand. De pijn in de kuit is minder, maar nog steeds aanwezig. Hidde voelt er weinig voor om mij op z’n rug te nemen. Dus toch maar besloten om zelf te gaan lopen. Een beetje voorzichtig en niet zo snel.
We wandelen het dorp Schoonloo uit. Het belooft een mooie dag te worden. De zon is al warm en de trui en het fleece-jasje gaan al snel uit. Er hangt een soort damp over het land. En niet alleen boven de enorme mesthoop die midden op een stuk akkerland ligt. We wandelen door het bos. Hidde merkt op dat het hier net de “Shire” is. Ik moet onwillekeurig ook aan de Hobbits denken. Het mos op de grond, de jacobsladders tussen de bomen. We wandelen in stilte en genieten van het landschap. Woorden zijn niet nodig. De natuur zegt alles.
Het bos waar we doorheen lopen is in 1923 aangelegd. Op de flintenbank is het jaartal goed te zien. De sparren zijn enorm groot. Sommige bospaden zijn gevormd uit kiezels. Het zijn de zogenaamde flintwegen, die tijdens de werkverschaffingsprojecten begin vorige eeuw zijn aangelegd.
We lopen door het gebied van de Tweelingen. Een stuk hoogveen met zeer bijzondere flora en fauna. Nu zijn er ook veel paddestoelen. In alle vormen, maten en soorten. Het is herfst en zomer tegelijkertijd.
Op sommige stukken van de route loop je voor eigen risico. Het valt mee, maar de schotse hooglanders zijn toch wel indrukwekkend en er wordt geadviseerd om meer dan 25 meter afstand van deze kolossen te houden. En omdat we een kudde van deze beesten doorkruizen, nemen we het advies ter harte en buigen iets van het pad af. De kramp in mijn kuit wordt gedurende de wandeling vervelender, maar... we zetten door. We steken het Oranje-kanaal over. De naam ken ik nog van de lessen Topografie op de basisschool. Het kanaal ligt er fantastisch bij. De bomen die over het kanaal hangen hebben prachtige herfstkleuren. Hidde heeft de neiging om een duik te nemen, maar we besluiten door te lopen.
Bijzonder is het Pieterpad monument. Het monument is een eerbetoon aan de vormgevers van het Pieterpad. Tijdens dit deel van de wandeling komen we zo her en der ‘versierde’ merktekens van het Pieterpad tegen. We lopen langs velden met uien, bieten, aardappels en een gewas dat we niet thuis kunnen brengen. En ondertussen praten we over van alles en nog wat. Over koetjes en kalfjes, over het leven en over alles wat we zien en tegenkomen.
We lunchen ergens in het bos in het zonnetje. Een appel en een banaan. Gedurende de 24 kilometer geen enkele uitspanning tegen gekomen. Maar het fruit en een Sultana volstaan toch. Tijdens de lunch krijgen we gezelschap van een libelle. Al naar gelang Sleen nadert, neemt de vermoeidheid toe. We zien in de verte de kerktoren liggen. Nog een kilometer of 4 lopen. Die leggen we in een ras tempo af. Sleen is een mooi dorpje met authentieke boerderijen. Hidde merkt op dat hij het gevoel heeft dat we terug in de tijd zijn gelopen. Als je zo naar de woningen kijkt en naar de boerderijen en wat oudere huizen, kan ik hem eigenlijk geen ongelijk geven. Terug in de tijd en 42 kilometer verder. De Pietersberg komt steeds dichterbij!
Reactie schrijven
Marion (woensdag, 10 oktober 2018 08:25)
Vandaag al je blogs en prachtige foto's gezien en gelezen en ervan genoten. Dit nav Facebook van Irene. Het is prachtig wat je doet en nog veel kilometers te gaan,maar ik zeg alvast Chapeau! Mooi doel om voor te lopen en ook jezelf. Succes!