Laat vriendschap heelen, wat grenzen deelen (van Millingen naar Groesbeek)

Tijdens het zappen bleef ik even hangen bij een herhaling van Nieuwsuur. Er was een reportage over de ellende op Lesbos, waar nog steeds erg veel vluchtelingen in de barre kou wachten op een volgende stap naar een zeer onzekere toekomst. Vele kilometers hebben ze afgelegd, over zee en over land. Misschien hebben ze wel honderden kilometers gelopen. Wat is zo’n Pieterpad wandeling dan eigenlijk een luxe en stelt dat weinig voor. De regen, hagel en kou van afgelopen maandag (bij Millingen) mogen dan eigenlijk geen naam hebben. Ik zal er niet meer over klagen.

Rond kwart voor 4 toch maar weer in bed gestapt en dan schrik je rond kwart over 8 weer wakker. Veel te laat: rugtas pakken, ontbijten, snelle douche, en richting Groesbeek met de auto. Toch nog een uur rijden. Bij de finishplaats van vandaag de auto parkeren en dan met de bus naar het eindpunt van afgelopen maandag: Millingen. Nu het startpunt voor het vervolg dus.

Het is koud, de lucht is blauw en het zonnetje schijnt. Het land is wit bevroren en op sommige plekken is de weg glad. De wandeling gaat door en de omstandigheden nodigen uit voor een mooie tocht. Ik heb er zin in en fluitend loop ik Millingen uit. Vandaag loop ik dus alleen. 

Ik loop voor de kerk van Millingen langs en sta ineens in de polder. Zoals ik inmiddels gewend ben: geen mens te zien. In stilte en genietend van de rust die deze omgeving uitstraalt, loop ik over een onverharde weg richting het volgende dorpje. Die onverharde weg is blijkbaar precies de grens tussen Nederland en Duitsland en op de zijpaden van de weg zijn uit een ver verleden nog de resten te zien van de grensslagbomen. 

Langs de Zeelandthof (een immense boerderij op een terp) loop ik via een pad dat door de weilanden loopt richting Leuth. Een nederlands dorpje met een Duitse naam. Iets verder passeer ik een slagboom en ben dan weer in Duitsland. Eigenlijk merk je er niets van. Je bent in het buitenland, maar het is net Nederland. Of andersom. Later tijdens de wandeling kom je in een vrij heuvelachtig gebied (bij Berg en Dal). Dan ben je in Nederland, maar het lijkt net alsof je in het buitenland bent. Eigenlijk gaan die grenzen nergens over. Ik moet nog even terug denken aan mijn nachtelijke overpeinzingen met betrekking tot die vluchtelingenproblematiek. Wat leven we toch eigenlijk in een rare wereld. 

Van Leuth loop ik naar Zyfflich en dat ligt echt in Duitsland. Een mooi “nederlands” dorpje overigens. Tegen de achtergrond van dit dorpje zie je een heuvel/bosrand liggen en daar ligt ergens de eindbestemming voor vandaag. Dat wordt dus nog klimmen. Alvorens dat te doen loop je langs het Wylermeer. Het ligt er stil bij en levert een prachtig beeld op. Het wandelpad loopt langs het meer, maar draait op een gegeven weg van het water. Ook hier wordt de grens gepasseerd. Op een wegwijzer staat: “Laat vriendschap heelen, wat grenzen deelen.” Het bordje staat hier bij een grens, die we eigenlijk niet meer gebruiken en herkennen. Misschien moeten ze de wegwijzer in het Lagerhuis een plekje geven. Het zal de Brexit discussie een andere dimensie geven.  

Het pad loopt ineens steil omhoog en dat maakt het wandelen er niet gemakkelijker op. Tegelijkertijd is de omgeving prachtig. Bos en weiland wisselen elkaar in het heuvelland af. Het bevroren gras en een restje sneeuw onder de bomen, maken het beeld compleet. 

Om eerlijk te zijn is mijn bravoure, zoals verwoord in het begin van de blog (“voor 20 kilometer draai ik mijn hand niet meer om”), wel wat verdwenen. Ik ben een soort kapot als ik Groesbeek nader. Sloffend leg ik het laatste deel door de weilanden af. Het blijft mooi, maar echt genieten kan ik er niet meer van. In de verte zie ik mijn hotel liggen. Oude meuk en vergane glorie, maar... het bier smaakt er goed en terwijl ik bij de open haard deze blog zit te schrijven, zitten twee eenzame Groesbekers aan de bar zich te goed te doen aan een aantal biertjes. Ze praten niet met elkaar en kijken wat over hun glas heen richting bar. Ik weet niet of ze ook het Pieterpad hebben gelopen. Ik vermoed van niet overigens, hoewel ze net als ik een uitgebluste indruk maken.

Zoals je weet, probeer ik tijdens het wandelen ook wat sponsoren voor Villa Vrede in Utrecht te vinden. Elke bijdrage is van harte welkom. Afgelopen donderdag was ik er weer even. Er wordt hard gewerkt aan het nieuwe Villa Vrede. De verbouwing is een eind gevorderd. Er is nog veel geld nodig om de verbouwing af te ronden. Als je mee wilt doen, kan je je sponsorbedrag over maken naar rekening NL74MOYO0802019234, tnv De Wandeling o.v.v. Wandelen voor Villa Vrede. Je hoeft zeker niet te wachten op het vervolg van deze wandeling.