Laat ik bij hotel de Oude Molen beginnen. Toen ik daar gisteren in dat hotel aan de rand van Groesbeek bij de haard mijn blogje schreef, maakte ik een opmerking over de vergane glorie van die locatie. Ik moet zeggen dat ik er genoten heb van de gastvrijheid, de wijze waarop het allemaal geregeld was, de kwaliteit van het eten en vooral de openheid en de vriendelijkheid van de eigenaar en zijn personeel. Ik heb er overigens ook als een blok geslapen, maar dat kan natuurlijk ook aan het bier hebben gelegen.
De titel van deze blog hoort eigenlijk bij een tekst die ik gisteren in mijn wandeling van Millingen naar Groesbeek tegen kwam. “Alleen waar je te voet komt, ben je ook werkelijk geweest”. Ik heb er gisteren een foto van gemaakt. Het is een tekst van Goethe. Zijn waar je bent, daar gaat het eigenlijk over. In de haast van alle dag, hebben we vaak het geduld niet en nemen we vaak de tijd niet om echt te kijken en te zien wat er gaande is. In het wandelen zit haast automatisch opgesloten, dat je de tijd neemt om te kijken en te zien (want daar zit nogal een verschil tussen). Wandelend door de landerijen, ervaar je omgeving en omstandigheden natuurlijk veel intenser. Je ziet en beleeft in ieder geval veel meer.
De tekst van Goethe hoort zeker ook bij de wandeldag van vandaag. Wat was het mooi en wat was het genieten. Vanmorgen vroeg was de lucht oranje van de opkomende zon, het had gevroren en het land was wit van de bevroren rijp. Ik kon niet wachten om te starten met de tocht. Vandaag liep ik samen met Ella richting Gennep. Ik ken haar al jaren en het is mooi om vandaag samen op te lopen. We zijn samen lid van Rotary Nieuwegein.
We hadden rond 10 uur afgesproken in de Oude Molen. Alvorens echt te kunnen starten met het wandelen, speelt zich dan eerst een klein logistiek proces af. Natuurlijk een bak koffie, maar vervolgens in twee auto’s richting het eindpunt, het zoeken van een parkeerplaats (buiten de blauwe zone en in dit geval met een oplader) en vervolgens weer in een auto terug naar het startpunt. (Aan het einde van dag herhaalt dit ritueel zich dan weer in omgekeerde volgorde). Maar enfin, uiteindelijk start het vervolg van de wandeling dan echt na al de vervoersperikelen, bij de Zevenheuvelenweg (bekend bij Vierdaagse wandelaars). We lopen het dorp Groesbeek binnen, nadat we even wat foto’s hebben gemaakt van uitgestrekte land. Het ligt er prachtig bij in de ochtendzon. En zelfs de geknakte zonnebloemen (die eigenlijk iets treurigs uitstralen) worden weer mooi in dit spel van kou en licht.
Na de bebouwde kom wandelen we het bos in. Een grindpad leidt langzaam omhoog en uiteindelijk kijken we uit op een uitgestrekte vlakte waar in de oorlog veel parachutisten zijn geland. Er zijn verschillende gedenkplaatsen en veel borden die herinneren aan de slag om Arnhem en dat wat de geallieerden in deze omgeving hebben gedaan. De tekst van Goethe krijgt overigens wel een wat macabere lading als je dat betrekt op dat wat hier gebeurd is. Later in Milsbeek betreden we een kleine begraafplaats waar meer dan 200 militairen (overwegend Britten) zijn begraven. Zijn waar je bent: het heeft voor deze jonge mensen wel een hele letterlijke betekenis gekregen. Op die begraafplaats in Milsdeek tekenen we het gastenboek en kijken we stil naar de vele graven.
De wandeling door het Groesbeekse bos leidt naar de Jansberg. Die doet zijn naam overigens eer aan en is een echte kuitenbijter. Op een bankje eten Ella en ik een boterham en komen we even op adem. Tijdens de wandeling komen er veel onderwerpen voorbij. Een mooi gesprek over het leven, over familie en belangrijke keuzes in leven en werk. Eigenlijk stokt het goede gesprek alleen op momenten dat we even op adem moeten komen tijdens en na het klimmen of op de plekken waar we een foto nemen of even van het uitzicht willen genieten. En er zijn tijdens deze wandeling erg veel van deze plekken. Het doet aan ons gesprek geen afbreuk overigens. Later op weg naar huis in de auto merkt Ella op dat we niet eens over politiek hebben gesproken en dat wat er op dat gebied gaande is in de BV Nederland. Misschien zegt het iets over ons, misschien nog wel meer over de politiek.
Als we het bos verlaten zijn we ineens in Limburg. Vlak aan de Duitse grens. Een prachtig moment om bij een uitspanning een bak koffie te drinken en een stuk vlaai te eten. En dat doen we dan dus ook. Ook weer een beetje opwarmen natuurlijk, want hoewel het op dit moment van de dag niet meer vriest: het is en blijft toch best fris.
Vervolgens dus naar Milsbeek en dan door naar Gennep. Na de heuvels en het bos, loop je dan ineens in rivierengebied. De Maas. We steken een kleine zijarm van de Maas (de Niers) over en lopen langs een oude vesting richting Gennep. Een prachtig stadje met oude kerken en een bijzonder raadhuis. Via de markt wandelen we naar de auto. Vandaag staan er uiteindelijk meer dan 17 kilometers op de teller. Het was weer bijzonder om niet te zeggen prachtig. Bij Rotary spreken we vaak over fellowship. Zo’n dagje samen optrekken past daar zeker bij. Dat dit samen optrekken dan in een prachtige ambiance plaats vindt, doet daar zeker geen afbreuk aan. In tegendeel zelfs. Voor herhaling vatbaar. Zijn waar je bent! Een ervaring rijker..
Tenslotte: elke blog sluit ik af met een opmerking over Villa Vrede. De stichting waar ik als bestuurder bij betrokken ben. Een opvanghuis in Utrecht dat een veilige plek wil bieden aan vluchtelingen, die in de omgeving van Utrecht verblijven. Met de wandeling probeer ik ook wat sponsoren te vinden voor deze stichting. Er is nog veel geld nodig voor dit belangrijk werk. Als je mee wilt doen en wilt sponsoren: je kunt je bijdrage over maken naar rekening NL74MOYO0802019234, tnv De Wandeling o.v.v. Wandelen voor Villa Vrede. Je hoeft zeker niet te wachten op het vervolg van deze wandeling.
Reactie schrijven
Ella (zaterdag, 19 januari 2019 21:03)
Genoten van de wandeling , het gesprek, het plezier, de uitzichten, van de innovatie van het maken van de onvermelde eerste vlog op deze route. Van de natuur. En van herinneringen aan 1994, toen we met alle vrienden , ook met Harry en Marry, die helaas er niet meer zijn in dit leven , ook het Pieterpad hebben gelopen. Dank je wel Erwin.
Ineke teunis (zondag, 20 januari 2019 12:06)
Zijn waar je bent, zal ik meenemen naar ons weekje volgende week in het Sallandse landschap. Ik vond het verhaal van de wandeling met Ella heel mooi. Het riep dierbare herinneringen op aan onze Pieterpadervaring in de jaren 90.
Succes met het verdere verloop richting de Pietersberg.
En aan de villa Vrede wil ik graag een kleine bijdrage leveren en een bedrag storten op de rekening.
Hartelijke groet van Ineke, een van de pieterpadmaatjes van Ella.
Rita van leussen (zondag, 20 januari 2019 17:47)
Wat een mooi blog en helemaal eens met Goethe. Zo herkenbaar, ook vanuit de aandachtgerichte cognitieve gedragstherapie die ik geef in mijn werk als psycholoog. Dierbare herinneringen aan deze prachtige etappe van het Pieterpad met ons groepje waar Ella en Ineke deel van uitmaakten. Dierbare herinneringen ook aan Harry en Marry die overleden zijn en die voortleven in mijn hart.