Welzalig de man die niet wandelt... (van Swalmen naar Montfort)

We ontmoeten elkaar rond half 10 in Montfort (de finishplaats van vandaag). Luuk en Marcel hebben er dan al een lange dag op zitten. We rijden met elkaar door naar de startplaats in Swalmen. Het is bewolkt, het waait een beetje, maar het is droog. Na een eerste foto-shoot op het marktplein vertrekken we gebroederlijk. Het tempo zit er goed in en al snel zijn we buiten de bebouwde kom. We lopen nog een stukje langs het riviertje de Swalm en verlaten dan het dorp. Luuk meldt dat hij zijn groene shirt niet kon vinden en dat hij dat graag aan had willen doen. Hij verwijst naar een foto die ooit van ons als kind is gemaakt, als we op klompen door een korenveld op de Veluwe lopen. Ik zie het beeld weer helemaal voor mij en bedenk me dat het best uniek is dat we op dit moment weer door de velden banjeren. 

Het wordt voor de lezer van deze blogs ongetwijfeld eentonig, maar ook deze wandeling is mooi. Als je de kaart en de route bekijkt, zie je dat je feitelijk in een grote boog om Roermond loopt. Soms krijg je wat van de stad mee, maar het merendeel van het beeld en de tocht wordt bepaald door landerijen, bossen en heuvels. Dat laatste valt dan overigens ook wel weer mee. Dit deel van Limburg heeft wel wat hoogteverschillen, maar... in vergelijking met zuid-Limburg is dit vlak te noemen. We wandelen over onverharde paden. Een van de wegen wordt aangeduid als Romeins. Het schijnt een deel van de oude Romeinse weg te zijn tussen Heerlen en Xanten: een soort Pieterpad uit het jaar nul, maar dan iets korter. Een gek idee dat je hier nu zo over keien marcheert waar de Romeinen ook over liepen. 

We lopen vervolgens langs een prachtig kasteel Hillenraedt. De panden in deze omgeving liegen er overigens niet om. Een adelijke kasteelboerderij is daar ook het voorbeeld van. Het is verkiezingstijd en de politieke partijen vragen om aandacht, maar soms slaan ze ook de plank een beetje mis. In een kasteelwoning hangt een PvdA verkiezingsposter voor het raam van de lokale gedeputeerde met de kreet: “voor iedereen een betaalbare woning”. Grinnikend lopen we verder. Het zou inderdaad prachtig zijn als iedereen in zo’n kasteel kon wonen.

We lopen langs de Maasnielderbeek om de grote grazers heen en steken zelfs de ijzeren Rijn over. Het spoor ligt er verlaten bij. Niet meer in gebruik, maar.... weghalen zou gedonder met België opleveren. In Melick proberen we een herberg te vinden. Dat lukt niet. Alle tenten zijn gesloten of er gewoon niet. We aarzelen tussen de broodjes met pindakaas in onze rugzak of de snackbar die wel open is. Het wordt het laatste. Omdat het toch vastentijd is en ik bij de lunch wat terughoudend en in ieder geval gezonder probeer te eten, bestellen we gedrieën een broodje ijsbergsla met tomaat en wat schijfjes augurk (de hamburger die erop ligt nemen we voor lief). We vallen het broodje met sla aan en laten het ons goed smaken. 

Verder op weg doen we ons te goed aan de meegebrachte appels en bananen. Eerder merkte ik al op dat het bijzonder was om weer eens als broers op pad te zijn. Dat komt natuurlijk ook voorbij in onze gesprekken. We halen herinneringen op uit onze jeugd. Voor Marcel en mij zit daar nog een stukje Utrecht bij. Hoe grappig (en logisch) is het dat de beleving bij gebeurtenissen zo verschillend zijn. Natuurlijk praten we over onze kids en dat wat hen bezig houdt, over dromen en ambitie over kerk en werk en de zaken die in een goed “mannengesprek” (hoe stereotiep dan ook) aan de orde komen: het gaat dus ook over auto’s, voetbal en er worden zelfs schunnige moppen getapt. Het is mooi en we genieten van het land, de wandeling, de verhalen en elkaar. Zalig de mannen die wandelen!

We krijgen zowaar nog een enorme bui over ons heen. Vlak bij st. Odiliënberg wordt de lucht donkerder en donkerder. Het maakt de foto’s van deze prachtige kerk er wel mooier op, maar uiteindelijk staan we onder een klein afdakje van een bijgebouw van de basiliek op de begraafplaats te schuilen. De grafstenen kijken ons aan, terwijl we met de rug tegen de muur naast elkaar naar de einder kijken.

Je waant je echt in het buitenland als je in st. Odiliënberg bent. De oude gebouwen en zeker de kerk zou je zo in een zuid frans plaatsje kunnen plaatsen. Het Roerdal en het zicht er op maakt het plaatje compleet. 

We vervolgen de wandeling door het bos, soms ook gewoon in stilte (een mooi beeld: drie mannen die naast elkaar door de blubber banjeren) en komen uiteindelijk bij de Vlootbeek, die ons naar Montfort leidt. In Montfort aangekomen rijden we terug naar Swalmen. Op de markt drinken we nog een biertje (en een spa rood natuurlijk!). Morgen loop ik verder. Naar Sittard. Nog drie wandeldagen!