En toen werd het stil....

Na het Pieterpad is het wat stil geworden. Tenminste op de site van "de Wandeling". Die site was oorspronkelijk ook bedoeld voor alles wat met de voorbereiding van- en de Pieterpadwandeling zelf te maken had. Het feit echter dat er na de afronding van de wandeling door Nederland zo weinig blogjes verschenen, wil niet zeggen dat er niet gewandeld is.

Het tegendeel is waar zou ik haast zeggen. Met vrienden en bekenden heb ik nog menig kilometertje gewandeld in de afgelopen maanden. Bij mij in de omgeving, een aantal klompenpaden in het midden van het land en natuurlijk in de Nacht van de Vluchteling. Dat laatste was een ervaring op zich. 41 kilometer vanaf het Spoorwegmuseum in Utrecht naar Amersfoort. Langs prachtige plekken, langs de Kromme Rijn en dwars door het bos. Het moet erg mooi geweest zijn.... maar het nadeel van wandelen in de nacht is natuurlijk wel dat je wat minder van de omgeving en de vergezichten kunt genieten: de horizon is wat beperkt, zal ik maar zeggen. Tegelijkertijd was het bijna volle maan en onbewolkt. Het levert bijzondere plaatjes op. Een groep van 1000 mensen die in stilte en in een lange stoet door het donker wandelt is sowieso bijzonder. Dat is het op weg naar een nieuwe dag langzaamaan weer licht worden overigens ook. Niet in de minste plaats, omdat je dan pas ziet langs hoeveel bomen vol met processierupsen je bent gelopen.

Het was zoals gezegd een ervaring om niet snel te vergeten. Blaren, vermoeidheid, de opkomende zon, de gekke foto's in het Spoorwegmuseum en natuurlijk het ultieme finish gevoel in Amersfoort.

En er werd meer gewandeld. Met Coen heb ik twee klompenpaden gewandeld. Over de eerste wandeling schreef ik al eerder een korte blog. Wij hebben blijkbaar patent op slecht weer en in ieder geval regen. De wandeling in "het Groene Hart" viel qua regen achteraf gezien wel mee, ondanks de hagel in de onbeschutte weilanden. Tenminste: de wolkbreuken die we tijdens de wandeling in de buurt van Wolfheze te verwerken kregen, waren toch een tandje erger. Doorweekt kwamen we uiteindelijk thuis. Tot op het ondergoed nat geregend en dan heeft zelfs een goed glas whiskey niet het beoogde effect. Dat verandert overigens bij glas 2 en 3. Dat kan ik mij tenminste nog vaag herinneren.

De Klompenpaden zijn overigens bijzonder fraai. Je vindt ze verspreid door Zuid Holland, Utrecht en Gelderland. Over erven, langs landerijen, door weilanden en bos. De routes zijn ver weg van de verharde wegen uitgestippeld. Met Hanneke liep ik het klompenpad rond Vuren. In de bloesemtijd. Wat een prachtig gebied, wat een heerlijk weer en een fantastische route. Mooie gesprekken ook. Daar heb je als wandelaar ook patent op, zo leert de praktijk inmiddels. Het gebeurt vanzelf. Ik heb er al regelmatig lyrisch over geschreven. Er is zoveel tijd om van alles en nog wat te bespreken.

Met Erik liep ik een klompenpad in de buurt van Tricht. Wat is ons land en onze omgeving toch mooi en wat is er veel te zien en te bespreken. Het was tijdens deze wandeling wat warm, maar het mocht ook hier het goede gesprek niet in de weg staan en zeker de pret niet drukken. Door de grienden, het spoor overstekend, smalle dijkjes en graspaden (waar ze al weken niet gemaaid hadden). Dat oversteken van de rails had wel wat vreemds overigens. Een onbewaakte overgang, waar je alvorens het enkelvoudige spoor over te gaan een hoog hek moet openen en weer achter je moet sluiten.

Met mijn dochters en later ook met de Lux Mundi wandelgroep heb ik verschillende wandelingen in de omgeving van Lexmond gemaakt. Een training voor de Nacht van de Vluchteling. Routes van 15 kilometer en twee keer een tocht van 23 kilometer. Je hoeft eigenlijk niet ver te reizen om een mooie tocht te maken, dat was de conclusie: de Vijfheerenlanden zijn zo bijzonder mooi. Het gebied tussen Lexmond en Meerkerk, de Zouweboezem, Bolgarije: er is veel te zien en zoveel om je over te verbazen..

En dan was er ook de jaarlijkse wandeling op Hemelvaartsdag. Dauwtrappen met Lux Mundi. Geen grote tocht, maar ook de landerijen rond Helsdingen leveren weer unieke beelden en kijkjes op. Deze keer onder andere van twee jonge uilen.

Ondanks al die wandelingen in de nabije omgeving, kriebelt het toch om weer wat verder op pad te gaan en een lange afstandswandeling te doen. Er zijn nog zoveel van zulke routes uitgestippeld, ook verder Europa in. Het Pieterpad gaat over in de GR5. Een van de mooiste wandelingen door Europa. Eigenlijk begint de wandeling in Hoek van Holland, waarna je door Brabant en Vlaanderen naar Limburg loopt en vervolgens via de Sint Pietersberg naar Nice. Door de Ardennen, de Jura en de Franse Alpen. Misschien dat ik aan het einde van de zomer de eerste stukken kan gaan lopen... en anders in het voorjaar van 2020. Het wordt een wandeling met een wat ander karakter, die ik in de komende jaren kilometer na kilometer in verschillende etappes en wandelreizen hoop af te leggen.

Van mijn zonen kreeg ik een boek met de prachtigste pelgrimsroutes door Europa. Natuurlijk staat daar de route naar Santiago ook in, maar gek genoeg trekt die tocht me niet. Dat heeft alles te maken met de massaliteit en het hoge toeristische karakter van de route. Het is hetzelfde wat mij tegenhoudt om deel te nemen aan de vierdaagse in Nijmegen. Zoveel mensen, zoveel gedoe en zoveel festiviteit. Het feest lijkt blijna belangrijker dan de wandeling an sich. Ik doe geen recht aan de vele wandelaars die deze routes wandelen, dat realiseer ik mij. Maar persoonlijk gruwel ik van het gedoe er om heen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik wel enorm veel respect heb voor de wandelaars die 4 dagen achtereen 50 kilometer per dag afleggen. Ik zou er niet toe in staat zijn. Mijn 41 kilometer tijdens de Nacht van de Vluchteling leken op dat moment de limit (en dat was maar een dag -nacht in dit geval- wandelen). De af te leggen route naar Santiago is vanuit dat perspectief natuurlijk ook een top prestatie.

In dat boek met pelgrimages staan zoveel andere tochten die er te maken zijn. De tocht van Assisi naar Rome is er een die ik ook graag zou willen lopen. Maar ook dat is een paar weken weken wandelwerk en dus iets wat je wat verder in de tijd moet plannen. Wordt vervolgd in ieder geval.

Samen met Irene was ik eind april op Guernsey, Jersey en Sark. Prachtige (kanaal)eilanden waar je langs de kust ook de mooiste wandelingen kunt maken. Beelden spreken voor zich.... zoals gewoonlijk.

Deze site zal in de komende periode een wat ander karakter krijgen. Met enige regelmaat zal ik er blogjes over wandeltochten plaatsen. Niet zo frequent als voorheen, maar.... als je het leuk vindt om ze te volgen, moet je het maar aangeven en laten weten. Ik stuur je na publicatie graag een linkje toe. En.... als je een keer een dagje mee wil wandelen. Je bent van harte welkom!

De komende periode staan er weer wat wandelingen op de rol. Samen met mijn vader loop ik begin augustus een 20-tal kilometers rond Doorn en kort daarna mag ik samen met Lobke en Sara op pad. Wandelen blijft leuk! Stap voor stap verder...

Al is het maar om me voor te bereiden op het grote werk.....