Het begint ook voor mij echt een traditie te worden. Op Hemelvaartsdag in of rond Lexmond aan de wandel. Dit jaar wordt het Hei en Boeicop. Rond de boerderij van de familie Kool. Het is even afzien (elk jaar weer opnieuw): om kwart over vijf gaat de wekker. Deze keer zonder huisgenoten aan de wandel. Zelfs mijn vader is afgehaakt. Ook niet zo gek: er is regen op gegeven en dit is wellicht ook wel iets te veel gevraagd.
Kwart over vijf! Hoe gek moet je zijn? Terwijl ik mij uit mijn bed sleep en in de keuken het brood smeer voor na de wandeling, begint het buiten (het is nog donker) wat te spetteren. Dit gaat vervelend worden, ben ik bang. Waarom zijn mijn dochters en mijn vader zo slim en ben ik zo gek om hieraan te beginnen? Ach.... als je eenmaal wakker bent. En waarom zou je bij de eerste tegenslag al van koers veranderen?
Ik begeef me richting auto en klokslag 06.00 uur ben ik in Hei en Boeicop. Ik ben niet de enige held (zo voelt het toch in die regen), die het aandurft. Bij Gert-Jan Kool, die ons over de landerijen en door het gras zal leiden hebben zich rond de 40 mensen verzameld die onder de overkapping bij de stal staan te schuilen.
Terwijl we aan de wandeling beginnen, vormen zich donkere wolken aan de horizon. Gaat er nog meer regen komen, denk je? "Die wolk gaat voor ons uit", roept Gert-Jan. Of dat een geruststellende gedachte is, weet ik eigenlijk niet. Wolken op Hemelvaartsdag passen wel bij het Bijbelse verhaal van de dag en zeker als je op pad gaat met gemeenteleden van Lux Mundi, mag juist dat teken van hoop en optimisme toch wat meer houvast geven, zou je denken. Het miezert nog een beetje, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat het eigenlijk best mee valt. De wolk gaat echt voor ons uit.
We wandelen langs de sloten, genieten van de stilte, de regendruppels in het water, het natte gras en de ontluikende natuur. Kievitseieren, de gele dotter in de sloot en het licht dat langzaam scherper wordt. Het is mooi. De schepping laat ook nu zijn mooie kanten zien. Fantastisch, eigenlijk. We worden toch zeiknat, maar dat komt meer door het gras, dan door de regen. We wonen in een mooi land, in een prachtige omgeving en..... je vraagt je af waarom je dit niet vaker doet.
We luisteren tijdens de wandeling naar de verhalen van Gert-Jan, die niet alleen alles over de natuur, het landschap en de huidige bewoners (mens en dier) weet, maar ook over het verleden van deze omgeving. Over bommenwerpers en moorden, de tweede wereldoorlog en de plaats delict. We luisteren en vergeten de regen. Er kan best veel gebeuren op een stukje grasland, bedenk ik mij. Ik probeer mij voor te stellen dat er een vliegtuig een noodlanding probeert te maken in het weiland waar Gert-Jan naar wijst. Het lukt mij niet echt, maar dat ligt niet aan het beeldende verhaal van Gert-Jan. Ik ben geobsedeerd door het prachtige licht en de pogingen van het ochtendgloren, dat door de grijze wolkenmassa door lijkt te dringen.
We wandelen verder en genieten van onze prachtige streek! Je krijgt er honger van, maar het brood, de verse melk en eieren terug in de stal bij de familie Kool doen ons goed! De koeien verlaten inmiddels de stal en worden door de kinderen uitgeleide gedaan. Het is buiten droog en de temperatuur loopt alweer op. Het belooft een mooie ochtend te worden. Maar eigenlijk was dat het al. Mijn huisgenoten hebben wat gemist.
Reactie schrijven