De schoolvakantie is nog geen dag oud, maar wij zitten al in de auto op weg naar Frankrijk. Het is alweer een tijdje geleden dat we met de auto naar het zuiden trokken. Vanwege de drukte doen we dat dan altijd op een donderdag of vrijdag. Rond een uur of 4 in de auto, zodat we rond 8 uur al diep in Frankrijk rijden. Nu is het zaterdag en we vertrekken rond een uur of half 8. Achteraf gezien helemaal geen gekke keuze. Drukte valt reuze mee: ook bij Antwerpen en zelfs uiteindelijk bij Parijs. Het enige oponthoud wordt veroorzaakt door de opstopping bij een tolstation vlak voor Parijs, maar eigenlijk mag het geen naam hebben. Het doel van de reis is familiebezoek. We hoeven dus niet echt heel ver weg. Eindbestemming ligt ongeveer 200 kilometer onder Parijs. Een gebied waar we doorgaans snel door heen rijden op weg naar al het mooie ten zuiden van Lyon.
Bedoeling is om oom Kees te bezoeken. De broer van de vader van Irene. Het gaat niet zo goed met hem en we willen hem eigenlijk nog een keer zien en ontmoeten. Nu het nog kan, is de gedachte. Bezoek staat voor de zondag op de rol. We zullen dan ook neven en nichten ontmoeten. Zondag 15 juli: een gedenkwaardige dag om in Frankrijk te zijn. Het is de dag van de finale van het wereldkampioenschap en Frankrijk staat in de finale tegen Kroatie.
We hebben via booking.com een hotel geboekt. Het blijkt een schot in de roos. Het is een klein kasteeltje (nog net geen ruïne) en de ambiance is fantastisch. De foto’s spreken voor zich. Aan onze kamer lijkt sinds de vroege middeleeuwen niets meer gedaan te zijn. De grootste aanpassing is het aanbrengen van een toilet en een badruimte, maar die zijn waarschijnlijk begin jaren 60 van de vorige eeuw gerealiseerd. De kamer wordt (als er geen gasten verblijven) mee genomen in de museum route, van het kasteeltje, dat je dus ook gewoon voor een duur betaalde bezichtiging kunt bezoeken.
Toch voelt het fantastisch: we slapen in een soort bedstee, er is een super grote haard en de ruimte is bijna net zo groot als onze woonkamer in het Vogelnest in Lexmond. We eten beneden in een “antieke ruimte” met alle gasten aan een lange tafel. Het heeft wel wat. Het is ook in de avonduren goed toeven, zeker op de binnenplaats die vol staat met kleine zitjes, omringd door bloemen. We zijn aangekomen op 14 juli: de nationale feestdag en het hele dorp loopt uit om naast het kasteeltje hun festiviteiten te laten plaatsvinden. De lokale fanfare (het lijkt op een leeg getrokken bejaardenhuis, maar ze spelen niet onaardig) vormt met alle dorpelingen een optocht en wij zwaaien ze vanuit het kasteel minzaam toe. ’s Avonds in het donker is er een lampionnen optocht, achter de muziek aan rond ons chateau en de festiviteiten worden afgesloten met een prachtig vuurwerk. We zijn in Frankrijk en genieten.
Toch een domper. De dag er na. Niet omdat Frankrijk de finale wint: dat levert prachtige beelden van uitzinnige fransen op. Maar wel omdat we horen dat oom Kees die ochtend is opgenomen in het ziekenhuis. Hem zullen we niet ontmoeten en ons voorgevoel dat het niet zo goed met hem gaat, klopt helaas. We zien wel de rest van de franse familie en het is goed om neven en nicht en tante Francoise te spreken in het kleine “oer-hollandse” kamertje in het oer-franse huisje, in dat oer-franse dorpje. We hebben het goed met elkaar!
De dagen daarna reizen Irene en ik langs de Loire, bezoeken we menig kasteel en genieten van de prachtige omgeving, de mooie steden, het franse land en het heerlijke eten. Koken kunnen die fransen wel. De dagen vliegen voorbij. Het was echt heerlijk, maar toch rijden we met een wat dubbel gevoel naar huis.
Reactie schrijven