· 

De appel valt niet ver van Verboom

Het is weer zo ver. September. De appel en perenoogst. Het eerste fruit kan van de bomen rond het Vogelnest af. En dat is veel, maar ook altijd erg leuk werk. Zeker als het zulk prachtig weer is als vandaag.

 

Wij hebben nog een aantal echte hoogstambomen en dat betekent dat je de ladder op moet om bij het mooie fruit te komen.

 

Plukschort aan en met gevaar voor eigen leven de boom in. Vandaag samen met dochterlief (Lobke) de eerste kisten vol geplukt. Lobke deed het zogenaamde "laaghangend" fruit (ze kende het gezegde niet eens: weer wat geleerd!) en ik dus de ladder op. En tja... de mooiste appels hangen op de meest gevaarlijke plekken om te plukken. En dat levert soms ook wat halsbrekende acties en hachelijke situaties op. Zo gaat het eigenlijk elk jaar. Het hoort bij het plukken. Het gaat meestal goed.

 

Vandaag ging het mis. De mooiste appel hing net buiten plukbereik en dat levert in zo'n situatie een "aarzelmomentje" op en een risico afweging. Zal ik hem maar laten hangen... of toch dat laatste treetje van de ladder gebruiken. Ik koos voor het laatste en je hoeft niet te raden: dat ging fout. Met het volle plukschort begon ik (en eigenlijk de ladder) te glijden, verloor mijn evenwicht en terwijl de grond steeds dichterbij kwam en de ladder steeds verder van mij af raakte, kon ik mij nog net tussen twee takken "hangende" houden. Luchtfietsend bleef ik een beetje verdwaasd hangen en om mij heen kijken.

 

Het moet een idioot gezicht geweest zijn. We hadden er zeker een filmpje van kunnen maken dat viraal zou gaan, maar.... daar was (gelukkig) geen tijd voor. Ik zat klem tussen twee takken, en kon alleen maar proberen stil te hangen, hopend dat de takken niet zouden breken en om mijn dochter roepen. Die was er gelukkig snel bij. Het duurde wel even voordat de trap weer in een zodanige stand stond, dat ik weer iets van vastigheid onder mijn voeten had en mij voorzichtig kon laten zaken. Veilig weer vaste grond onder de voeten en helemaal onder de schrammen. Lobke keek trots omhoog. Ze had mij gered, keek mij met een triomfantelijke blik aan en kon een glimlach niet onderdrukken (om niet in gieren uit te barsten), over de idiote situatie waar ze redder in nood was geweest.

 

En die mooie grote appel?

 

Hij hing er nog toen Lobke zo triomfantelijk omhoog keek, maar enkele seconden later gaf het stuk fruit het na zoveel geweld in de boom toch op. Met steeds meer vaart kwam de appel naar beneden suizen. Achteraf zou Lobke zeggen dat dit geen Karma was. De blik in haar ogen, waarbij het "triomfantelijke" langzaam veranderde in "ongeloof" toen die prachtige appel precies op haar voorhoofd (tussen ogen en kruin) neer kwam en uiteenspatte. Ik durfde even niet te kijken. Ook hier is (jammer genoeg of gelukkig) geen filmpje van gemaakt. De appel valt niet ver van Verboom. Blogschrijver, Lobke en appel maken het overigens goed. Hoewel de laatste uiteindelijk de appelmoes in gaat.

Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    Lilianne (maandag, 09 september 2019 19:42)

    Hahahaha... heerlijk verhaal!!