Deze blog begint met een verwijzing naar een foto die ik afgelopen woensdag van mijn moeder maakte. We waren samen een dag naar Antwerpen en zo’n dagje uit (een moeder-zoon-belevenis) moet eigenlijk beginnen vlakbij het geboortehuis van mijn moeder: in de Karel Rogierstraat.
We parkeren de auto tegenover het Koninklijk Museum der Schone Kunsten. Het museum is net gerestaureerd en weer open sinds 25 september. Voor het museum staat een metershoge omheining, beplakt met een afbeelding van een van de kunstwerken van een van de grote meesters en kunstenaars, waarvan meer werk in het museum te zien is. De begeleidende tekst in chocolade letters: “Het Schoonste Gevoel”.
Hoe mooi en van toepassing kan het label zijn dat je op een dag in Antwerpen samen met je 81-jarige moeder kunt plakken: "Het schoonste gevoel", bij de schoonste stad van Vlaanderen en in de schoonste straat (niet letterlijk te nemen) van Antwerpen. De schoonste dag van het jaar…..
En om dat te benadrukken past de bij toeval genomen foto van mijn moeder op het moment dat we langs het museum richting de Karel Rogierstraat lopen. Het is net alsof ze een kus krijgt van het portret, de lippen die haar liefdevol raken als onthaal in haar geboortestad.
Het schone gevoel. Het past bij de stad en het past zeker bij de tocht die we wandelend door de stad maken. Natuurlijk even poseren voor het geboortehuis. Op het raam is een engelse tekst gekalkt: Your Life Matters. En dat leven en het daarbij horende verleden komen in een sneltreinvaart voorbij. “Waar is de tijd gebleven?” merkt mijn moeder regelmatig op. Een gevoel van weemoed, een traantje in de ogen en soms een vage of scherpe herinnering begeleiden ons van straat naar straat , van Marnix naar uiteindelijk de Groenplaats.
De zon schijnt en soms ook niet. Sterker nog: we zijn net aan een bak koffie en een Brusselse wafel met slagroom en kersen begonnen, als een onweer, met donder, bliksem en hagel zich over Antwerpen stort. Het deert mijn moeder niet. Al naar gelang we langer in de stad verblijven en met het personeel van de kroegjes, lunchrooms en musea in gesprek komen, verandert het algemeen beschaafd Nederlands in plat Vlaams. Iedereen moet weten dat ze vandaag op pad is met haar oudste zoon, dat ze in Antwerpen is geboren, dat ze naar Holland is verhuisd om ontwikkelingshulp te doen en dat ze vandaag weer terug is in haar stad. Het meisje dat de koffie komt brengen, mag het verhaal op z’n Vlaams tweemaal aanhoren en complimenteert mijn moeder met haar uitspraak, wat blijkbaar een aanmoediging is om nog platter Antwerps (Antwaarps) te gaan praten.
Ons moeke is thuis.: “edde soems goesting in een taske kaffe?” Ik verslik mij bijna in de koffie en zie dat mijn moeder geniet. Dat doe ik dan ook maar.
We wandelen de grote kerk in, vervolgens naar Het Steen en kijken uit over de Schelde. “Waar is de tijd gebleven?”, merkt mijn moeder nogmaals op. Natuurlijk ook even naar het beeld van Silvius Brabo, voor het stadhuis. Hoe de stad Antwerpen aan zijn naam kwam. Bij de lunch storten we ons op een croque-monsieur, terwijl mijn moeder direct weer overstapt op het Antwaarps, aan de serveerster vertelt dat ze uit Holland komt, dat ik haar oudste zoon ben en dat ze vandaag een dagje terug in Antwerpen is.
Tijdens het eten praten we over het leven, over hoe het was en hoe het nu gaat. Over vergeetachtigheid, over zorgen en over de toekomst en hoe het dan verder moet. Het is niet altijd even gemakkelijk en het is verdrietig om gedachten, herinneringen en spullen soms even kwijt te zijn. Met de herinneringen uit de jeugd zit het wel snor overigens. Er zijn veel herkenningspunten en mooie momenten over school, thuis, de stad, de Schelde en dat wat haar jeugd bijzonder maakte.
Een mooi gesprek, een mooie dag met een lach en een traan.
Die tranen zijn er ook als we de dag afsluiten met een verrassingsmoment bij haar zus Emmy. Haar broer Henk en haar zus Gerrie (met Frans) zijn er ook en we hebben zelfs even een facetime gesprek met Cor en Frieda in Monaco.
Broers en zussen weer even bij elkaar.
Drie oude zusjes op een bank. Er worden herinneringen gedeeld, gesprekken gaan weer verder waar ze ooit gebleven waren (alsof er geen tijd tussen heeft gezeten) en we genieten van de koffie, de lekkere hapjes, maar vooral van het bijzondere liefdevolle moment en samen zijn.
Een dagje Antwerpen: Een zoen voor mijn moeder!
Reactie schrijven