Wij zijn niet zo van de goede voornemens. En zeker niet aan het begin van een nieuw jaar. Er komt vaak niets van terecht en eigenlijk is het ook een beetje vreemd om juist op het moment dat er een nieuw jaar aanbreekt met een voornemen te starten. Plannen maken we wel. Voorzichtig denken we na over de vakantie in de zomer, we dromen wat weg over onze tuin en het opnieuw inrichten daarvan, maar we hebben ook nog veel in huis te doen. Het hele trappenhuis moet nog opgeknapt worden: nieuwe vloerbedekking, schilderen en alles wat erbij hoort. De badkamer is ook nog niet klaar.
Geen goede voornemens, maar gedachten, die tot een idee leiden en vervolgens tot een plan. Voor de tuin zijn we druk doende met voorbereidingen. We hebben in onze tuin een prachtig terras, maar die tegelpartij heeft meer weg van een (school)plein dan van een bloemrijke plek. En wij zijn dan toch net iets meer van de bloemen. Het is een van de eerste dingen die we aanpakken dit jaar. De eerste schets gemaakt. Wel of geen vijver? Meer bloemen of meer gras? Rodondendrons snoeien of weghalen? Of misschien verplaatsen.
Keuzes, keuzes, keuzes. Het woord keuzestress hoort er in ieder geval niet bij. Daar zijn dit soort vragen teveel luxe-problemen voor. Next Step dus. En over “steps” gesproken: gisteren de trap ontdaan van vloerbedekking. Er komt een nieuwe loper. Er mag weer geschilderd worden… komende week weer verder.
Nadenken over de toekomst doe ik ook in zakelijke sfeer. Mijn opdracht bij Transavia loopt uiterlijk 1 april af en dat levert in ieder geval de vraag op wat de volgende stap zal zijn. Langzaamaan plan ik dan weer wat netwerkgesprekken in: “kopjes koffie doen” heet dat in het jargon. Of die kopjes koffie allemaal nodig zijn is nog maar de vraag, overigens. In hat laatste deel van 2021 werd ik benaderd voor een functie (ergens in vaste dienst). Het proces is inmiddels ver gevorderd. Next step? Daarover later meer….
Wat letterlijk een next step is, is de poging om dagelijks voor dag en dauw een korte ochtendwandeling te maken. Misschien mogen we dat toch wel een goed voornemen noemen. Terwijl Heerde ontwaakt en het verkeer via de Dorpstraat de weg naar de A50 vindt, wandel ik sinds een paar dagen in de vroege ochtend door de donkere straten. Of in de avond samen met Irene. Met al dat thuiswerken is de beweging toch onder het gewenste niveau.
Wat zo leuk is aan dat rondje door het dorp, is dat je het dorp ook wat beter leert kennen. Het levert voor deze blog in ieder geval eens niet foto’s op van bospercelen, beken, de heide of de uiterwaarden, maar gewoon foto’s van straten, huizen, kerken en winkels in het dorp.
Vanmorgen (zondag 16 januari) maakte ik in alle vroegte weer zo’n rondje. Langs de Bonenburg (dat blijft mooi), over het landgoed en dan het dorp in. De kerkklokken begeleiden mijn korte wandeling. Fysiek kunnen we geen kerkdiensten bijwonen, maar het gebeier van de klokken maakt het toch een beetje goed. De kerk roept, de deuren zijn gesloten, maar toch.
In het dorp is het (los van de klokken) doodstil. Wat Irene en ik zo leuk aan het dorp vinden is dat de huizen in de verschillende straten rond de kern, allemaal vrijstaand zijn. Kleine huisjes, grotere huizen en grote villa's. Ze wisselen elkaar ook af in de verschillende straten. Het creeert een bijzondere sfeer. De tuintjes (vaak netjes aangeharkt, soms met kraak noch smaak, soms groot, soms klein, in een aantal gevallen nog in kerstsfeer) maken het beeld compleet. Het leuke is dat elk huis in zo’n straat een eigen karakter heeft en dat is mooi en in ieder geval veel leuker dan al die standaard rijtjes woningen of villawijken die tegenwoordig de dorpen en steden ontsieren.
Op deze vroege morgen ontwaakt Heerde. En in elk huis gebeurt dat weer op een andere manier. Een dorp dat tot leven komt. In ochtendjas wordt nog ergens een krant gelezen. In pyjama op pantoffels laat iemand alvast de hond uit. TV’s worden aangeschakeld, in een piepklein vrijstaand huisje brandt licht en zie ik een oude man (strak in het zwarte pak) zijn stropdas strikken (die gaat wel naar de kerk) en iets verderop ruik je de zoete lucht van gebakken wentelteefjes.
Die heerlijke baklucht doet mij extra voelen dat ik nog niet ontbeten heb. Ik maak snel nog wat foto’s van de verlaten straten, de kerk en het dorpsplein. Ook dat levert een mooi beeld op van Heerde. En de next step? Het ontbijt.
Reactie schrijven
Lilianne (zondag, 16 januari 2022 11:38)
Klinkt heerlijk allemaal...
En quote...
"Wat Irene en ik zo leuk aan het dorp vinden is dat de huizen in de verschillende straten rond de kern, allemaal vrijstaand zijn. Kleine huisjes, grotere huizen en grote villa's. Ze wisselen elkaar ook af in de verschillende straten. Het creeert een bijzondere sfeer."
Klinkt mij als een kerstdorpje, dus als muziek in de oren!