Ouderdom komt met gebreken, zeggen ze. Dat geldt voor ons allemaal, dus ongetwijfeld ook voor mij. En hoewel ik er niet meer als een jonge god uit zie, voel ik mij (en ja…. dat is wat naïef) soms toch nog wel zo. Jong van geest en jong van lijf dus. Gebreken? Waar heb je het eigenlijk over? Er zijn echter van die momenten, waarbij je toch even moet slikken, als je voor het eerst geconfronteerd wordt met grijze haren of bijvoorbeeld het kaal worden. Of zo’n moment dat een twintiger je met u of meneer aanspreekt. Dat doet op de een of andere manier toch een beetje pijn.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je fysiek soms ook merkt dat jaren wat gaan tellen: buiten adem zijn na het bestormen van de trap of het wat stram zijn na een lange wandeling. Ik maak mezelf wijs dat dat het gebrek aan conditie is door al dat thuiszitten in een lock-down en dat het niets met mijn leeftijd van doen heeft. Maar iets in mij zegt dat ik mezelf voor de gek houd. Mensen zijn taaie wezens, maar langer dan 120 jaar gaan we echt (nog) niet mee. De aftakeling begint schijnbaar al rond je twintigste. Bij anderen dan…
En dan is er ineens zo’n moment dat je benaderd wordt door het lijfblad van de KBO-PCOB : de grootste senioren vereniging van Nederland. “Of er een klein stukje geschreven mag worden over de wijze waarop ik jaarlijks deelneem aan de vastenperiode?”. Ter ondersteuning bij een groot artikel over vasten. Hoewel ik in mijn primaire reactie nog mompel, dat ik misschien niet tot de doelgroep en het lezerspubliek behoor: ik ben geen lid van MAX, lees de PLUS niet, voel mij zoals gezegd nog een jonge god en sta immers volop in het leven. Alsof ouderen/senioren overigens niet volop in het leven staan……. Over misvattingen gesproken.
De dame die het korte interview afneemt, merkt reagerend op mijn eerste reactie voorzichtig (met een meewarige blik in haar ogen) en allervriendelijkst op, dat ik misschien als eind vijftiger toch ook wel een beetje bij de doelgroep hoor en dat het juist ook mooi is als er dan dit soort artikeltjes van 50-plussers in dat blad voor senioren staan. Het voelt wat dubbel en het doet toch een beetje pijn. Inmiddels is het artikeltje van nog geen 400 woorden af en sta ik met mijn snufferd en een kort verhaal in het blad voor de 55-plusser.
En doet dat echt pijn? Het besef dat het allemaal wat opschuift (en dan heb ik het niet alleen over de haargrens en het welvaartsbuikje -het verkleinwoord is voor mijn rekening), is ook wel weer mooi. Wijsheid komt ook met de jaren. De pijn valt dus wel mee.
Wat wel een beetje pijn doet en niets met leeftijd te maken heeft, is de pijn die hoort bij het vasten. Geen koffie, geen wijn, geen snoeperij: alleen water en thee en het hoognodige (en met mate) eten bij ontbijt en aan het begin van de avond. In de afgelopen jaren heb ik gemerkt dat de pijn die daarbij hoort, langzaam over gaat in plezier en het beter in je vel zitten. Ik kijk er naar uit…. Begin maart mag het weer…
En over leeftijdseffecten gesproken: verstand komt met de jaren…. Het artikel staat in het magazine van de KBO-PCOB: nog niet mijn lijfblad, maar toch…..
Reactie schrijven
Nico (woensdag, 26 januari 2022 13:48)
Hoi zoonlief
Wat een mooi en sterk artikel
Je moeder is lid van de PCOB en we zijn altijd benieuwd naar een goed artikel uit het blad.
Zelf brengt je vader dat "ouwelullenblad" rond
Nog bedankt voor dat mooie stuk Zoonlief!