Een nummer van David Bowie: "Change". Misschien is de tekst van de song iets te groot om als label te gebruiken voor de veranderingen die we het afgelopen jaar hebben ingezet. Toch is het een tekst (flarden daarvan) die de laatste tijd vaak door mijn hoofd speelt: "Turn and face the change."
"Time can change me". "Time may change me."
Veranderingen: het waren er het afgelopen jaar nogal wat. Een ander huis, een nieuwe werkkring en een nieuwe woonomgeving. Deze site staat er vol van.
Langzaam beginnen we te landen in Heerde. In het dorp, in de kerk, binnen de Rotaryclub Hattem-Heerde. Het levert nieuwe contacten, nieuwe kennissen en nieuwe activiteiten op.
Deze periode gebruiken we ook een beetje om zaken die vorig jaar na de verhuizing zijn blijven liggen op te pakken. Het trappengat, de overloop en verschillende deuren hebben we nu aangepakt. Een verse kleur verf op deuren en muren, nieuwe vloerbedekking en een loper. Dat deel van het huis is nu ook af. Het zijn van die kleine veranderingen die ons huis steeds meer ons huis maken. Wat rest zijn de bekende plinten en nog wat deuren beneden die we nog moeten aflakken. Het gaat in de komende weken gebeuren. Het zijn van die veranderingen die nog bij een verhuizing horen: Turn and face the change!
Ook onze tuin gaan we nu onder handen nemen. Het gras (eigenlijk is het mos) wordt verwijderd en er wordt een nieuw gazon ingezaaid. Verder (dat zal de grootste operatie zijn) hopen we rodondendrons te verplaatsen en gaan we een deel van het terras weghalen en vervangen door borders en bloemen. Die verplaatsing van de rodo’s is misschien wel de grootste verandering. In ieder geval voor het aangezicht van ons huis. Een hovenier uit Epe heeft de klus aangenomen en zal ergens in maart de schop in de grond zetten. Turn and face the change.
En verder: we wandelen en fietsen wat af. In de voor ons nog steeds nieuwe en veranderde woonomgeving. De dagelijkse ommetjes in Heerde wisselen we af met prachtige wandelingen over de Renderklippen en de Dellen. Gisteren was het ijskoud en konden we een prachtig natuurfenomeen bewonderen: ijshaar.
Het stemt iemand met een kale kop wel een beetje met weemoed, als je ziet dat er in een nacht (zo vlak onder het vriespunt) wit ijshaar van een paar centimeter kan groeien op afgevallen takken. De schoonheid en verwondering wint het van de weemoed overigens. En los daarvan: als het zo’n verandering zou moeten zijn: in de ochtend wakker worden met een kop vol met ijshaar…. Ik kan me leukere verassingen voorstellen. Time may change me.
Over die wandelingen gesproken: Het is onderweg zo mooi en dat ik stap voor stap steeds lyrischer wordt over dat wat ik zie en dat niet vaak genoeg uit kan spreken. Irene reageert er niet eens meer op. Dat heeft niet met de omgeving te maken, maar wel met het feit dat ik het elke honderd meter uitspreek: De bevroren dauw, het witte gras, het ijshaar en de opkomende zon. Over veranderingen gesproken: ondanks de kou zit de lente in de lucht. Je merkt het aan de krokusjes die al in bloei staan.
Veranderingen: over 2 weken begin ik bij het RIVM in Bilthoven. Erg veel zin in. Verandering. Het geeft energie, het verwondert en het is gewoon leuk. Turn and face the change.
Reactie schrijven