In Oekraine is het al een aantal weken oorlog. Rusland viel het land binnen. Er is veel over te zeggen. Het is in ieder geval een humanitaire ramp. De beelden en verhalen die je dagelijks voorgeschoteld krijgt, liegen er niet om. Wat een ellende. Het conflict raakt ons allemaal en wordt ook hier steeds meer voelbaar. De vluchtelingenstroom is immens. De neiging om van hieruit in beweging te komen wordt groter en groter. Die beweging is voornamelijk gericht op de humanitaire hulp. Giro 555 haalt miljoenen op, onze Rotary club is actief met het inzamelen van hulpgoederen en vrachtwagens met voedsel, medicijnen en winterkleding gaan naar het oosten.
En ondertussen gaat het gewone leven hier door. Het weer in deze periode is zondermeer prachtig. De lente trekt zich niets aan van de ellende op deze aarde. En terwijl in Oekraine steden in puin worden geschoten en het beeld grijzer en donkerder wordt, wordt hier het beeld bepaald door kleurige krokusvelden, bloeiende narcissen en uitlopende bomen. Dat gebeurt in het oosten van Europa ook en dat maakt de situatie misschien allemaal nog onwerkelijker.
Tussen alle oorlogsjournaals door, gaan mensen hier gewoon naar het werk, doen ze de dagelijkse dingen (alsof er niets aan de hand is), knappen ze hun huis op (er schijnt geen aannemer in Nederland te vinden te zijn, die werkeloos thuis zit), solliciteren we op nieuwe banen, worden er after-corona-party’s georganiseerd, zijn er verkiezingen en worden er vakanties geboekt en genomen. Bizar eigenlijk.
Dat zo schrijvend, misschien ook wel verbaasd over dat wat mensen beweegt en elkaar in het klein of groot aan kunnen doen, moet ik bekennen dat ik ook gewoon de dagelijkse dingen doe. Alsof er elders in Europa niets aan de hand is. Het leven gaat ook in en rond Zonnestein gewoon door. En wat is dan gewoon?
Inmiddels al gewoon een aantal weken werkzaam bij het RIVM. Gewoon aan een nieuwe baan begonnen. Elke dag gewoon fysiek of virtueel in Bilthoven. We zijn rond ons huis ook gewoon met de tuin bezig. We gaan gewoon naar de kerk, naar de Rotaryclub en we wandelen en fietsen nog steeds dagelijks door onze prachtige woonomgeving. Is het bizar? Is het onwerkelijk? Ongetwijfeld. Ik zou om eerlijk te zijn ook niet zo goed weten hoe het anders kan en moet.
In en rond ons huis draait het zoals gezegd dus allemaal door. De hovenier is aan de tuin begonnen. Twee man sterk met zwaar materiaal. De afgelopen week hebben ze veel grond en werk verzet. De eerste borders zijn gerealiseerd en ze zijn begonnen met het uitgraven van een kleine vijver. Het is prachtig lenteweer, dus voor de tuinmannen prima omstandigheden. En terwijl de bommen op Kiev vielen, maakte ik een prachtige wandeling vanaf Hattem. Een klompenpad. Eerst het IJsselgebied in en vervolgens het bos in. Molecaten, de Galgenberg op en dan weer afdalend naar Hattem. Beelden spreken, zoals gewoonlijk voor zich.
De uitersten en het feit dat ik het niet kan plaatsen of een plek kan geven verwarren mij wel. Een bijdrage aan GIRO 555 helpt niet echt om het unheimische gevoel weg te nemen.
Reactie schrijven