Elk lid van Rotaryclub Hattem-Heerde verzorgt gedurende het jaar tijdens een van de bijeenkomsten een korte inleiding op een thema. Dit jaar gaan deze inleidingen over samen en de rol die je maatschappelijk vervult. Afgelopen donderdag mocht ik de inleiding (feitelijk een column) verzorgen. Voor de geïnteresseerde lezer is deze column hieronder integraal opgenomen.
Sociale betrokkenheid daar moet deze column overgaan. Dat is eigenlijk een vreemde titel, omdat er een vorm van dubbelheid in dat onderwerp zit. Sociaal en Betrokken, het zijn begrippen die heel dicht tegen elkaar aan liggen. Als je er op googled vind je de combinatie “als titel” ook niet zo vaak op internet.
Googelend op “sociale betrokkenheid” kom je wel begrippen als sociale cohesie, participatie, maatschappelijke betrokkenheid of sociale bewogenheid tegen. Er is veel over te zeggen en heel veel over geschreven.
Omdat dit praatje over persoonlijke inzet en motivatie moet gaan, kom ik dan voor mijzelf uit op begrippen als sociale bewogenheid, maatschappelijke verantwoordelijkheid en naastenliefde.
Met dat laatste begrip ben ik in een protestants gezin groot gebracht. Kijk naar de ander, zoals je ook naar je zelf kijkt en handel daar ook naar, wie het ook is en waar hij of zij ook vandaan komt. En daar hoort (met de paplepel ingegeven) ook bij dat je daar niet te veel over zegt en er niet mee te koop loopt. Laat de linkerhand niet weten wat de rechterhand doet. Op ondersteuning in deze sfeer laat je je niet voorstaan. Dat doe je gewoon, in stilte en bescheiden. Service above yourself noemen we dat volgens mij. Het is een van de redenen, waarom ik lid ben geworden van rotary.
Eigenlijk past het dan niet zo goed om hier te vertellen wat je allemaal doet voor de ander en je omgeving. Maarja: vraag was toch om iets te vertellen over dat wat je op dit moment als vrijwilliger doet en waarom.
Over het waarom heb ik net al iets gezegd. Er is overigens veel vrijwilligerswerk dat vast zit aan je eigen welbevinden. Het schoolbestuur omdat je kids op school zitten, de sportvereniging omdat je daar lid van bent of de buurtvereniging. Werkend binnen de context van je eigen sociale en maatschappelijke kring. De grenzen van die kring kan je daarbij ook steeds verder oprekken. Het bestuur van het museum, de thuiszorg organisatie, de politiek. Het zijn vrijwilligersactiviteiten gericht op de maatschappelijke omgeving en gemeenschap waar je zelf deel van uit maakt. Verbonden met je leefomgeving.
Of die verbinding zich dan richt op het dorp, de stad, de provincie, het land, europa of de hele wereld is dan sterk afhankellijk van waar je je betrokken op voelt. Hoe ver gaat je maatschappelijke verantwoordelijkheidsgevoel? Met wie kan en wil je je nog identificeren? Onbekend maakt dan helaas ook vaak onbemind. Voor een naamloos en anoniem medemens komen we minder snel in beweging.
Voor mij persoonlijk zit sociale betrokkenheid sterk op die laatste groep mensen en word ik geraakt, de kwetsbare naamlozen, een ieder die er niet meer alleen uit komt en een ieder die afhankelijk is van een ander. Het is misschien een open deur, maar ik vind het belangrijk omdat ik vvan mening ben dat ieder mens er altijd en overal mag zijn en een volwaardige plek op deze aarde verdient.
Ik ben al een aantal jaar actief bij Villa Vrede in Utrecht. Daar worden mensen opgevangen die hier niet mogen zijn. Ongedocumenteerden, vluchtelingen. Mensen zonder naam en burgerservicenummer (en dan besta je eigenlijk niet). Het is een kwetsbare groep (een klein deel van de bijna 100 miljoen mensen die wereldwijd op de vlucht zijn), mensen die we in tegenstelling tot vluchtelingen uit Oekraine als maatschappij niet zomaar op willen vangen. We noemen ze vaak gelukszoekers.
En dat is best een intrigerende kwalificatie en een vreemd criterium om iemand uit te sluiten. We zoeken immers allemaal naar geluk, naar vrijheid naar welzijn en welvaart. Waarom mag ik als gelukzoeker (en iemand die er ook niet voor gekozen heeft om hier geboren te worden) hier wel zijn en een ander niet?
Ik luister veel naar de indringende verhalen van de mensen die we daar opvangen en de ontmoetingen raken me iedere keer weer opnieuw. De bezoekers hebben veel meegemaakt, mensonterend vaak, mensonwaardig en ja er zit ook een heel klein percentage boefjes bij. We bieden ze het hoogst noodzakelijke: eten en een plek waar ze op adem kunnen komen. En ze krijgen weer een naam en een gezicht, een beetje perspectief. Een beetje een thuis: Villa Vrede. Gewoon omdat ieder mens (ook het boefje) er mag zijn.
Sociale betrokkenheid: waar zouden we zijn zonder de ander…..
Reactie schrijven