Afgelopen week moest ik even naar het gemeentehuis in Heerde. Een VOG aanvragen. Het gemeentehuis in Heerde ligt dichtbij Zonnestein en ik wandelde daar tussen twee online vergaderingen even naar toe. In de grote hal, waar ook de receptie en de balies zijn, was het stil en leeg. Alleen de dame achter de receptie zat er en de medewerker die de burgerzaken afhandelt. Dat kwam voor mij goed uit, want ik had weinig tijd. Geen rij, een leeg gemeentehuis en alle mensen aanwezig om mij te kunnen helpen.
“Heeft u een afspraak vroeg de allervriendelijkste dame achter de receptie.” Toen ik de vraag ontkennend beantwoordde, keek ze wat bedenkelijk. “Alles gaat hier op afspraak.” Ik probeerde nog even met “ik heb het formulier al ingevuld, het kost geen tijd, volgens mij hoef ik alleen mijn paspoort maar te laten zien”.
De ambtenaar naast de receptie aan de andere balie keek enigszins verstoord op en mengde zich in het gesprek: “we moeten het formulier overtypen, meneer”. Ik legde mij er maar bij neer en vroeg wanneer ik dan terecht kon. De dame achter de receptie tuurde wat naar het scherm en zei: “om 10:45 uur, meneer.” Het was op dat moment 10:30 uur in het verder volstrekt lege gemeentehuis. Vol ongeloof ging ik op een bankje zitten tegenover balie en receptie. De dames achter hun schermen, keken wat meewarig naar mij, ik keek wat chagrijnig terug en deed maar wat zaken op mijn Iphone.
Om 10 over half elf riep de dame achter de balie: “Komt u maar meneer Verboom, het kan nu wel even”. Om kwart voor elf stond ik weer buiten. Verbaasd over zoveel ambtenarij (Ik ben zelf ook ambtenaar, overigens) en gebrek aan flexibiliteit. De vriendelijke dames achter de balie denken daar ongetwijfeld anders over. Ze waren zo flexibel om mij even in te passen en zelfs versneld te helpen, zal ongetwijfeld hun beeld van de situatie zijn. “Het is maar net hoe je er naar kijkt.”
Het was een van de onderwerpen die tijdens een wandeling met mijn vader aan de orde kwam, afgelopen zaterdag. Mijn vader was weer een weekend in Heerde, dat inmiddels volgens een vast recept verloopt. Op vrijdagavond naar Heerde, samen eten, een glas wijn drinken en praten, praten en praten. Op zaterdag wandelen en uit eten en op zondag naar de kerk. Dit weekend dus ook weer veel (bij)praten: Over de thuissituatie, over mijn moeder, over het verdriet van de acceptatie en de eenzaamheid, over kerstmis en in dit geval onze kerstboom.
Kerst: een van de mooiste momenten van het jaar. Mijn vader houdt ervan, geniet van de lampjes, de versieringen en de sfeer. Vol ontzag staat hij met zijn hand voor zijn mond naar de kerstboom in onze kamer te kijken. Die is dit jaar met zijn 3,5 meter ook wel wat groot uitgevallen. Hij geniet er van, van de kerststal, de brandende kaarsen en de andere versieringen. Natuurlijk komt het gesprek op de komende kerstdagen. Die zullen anders zijn dan voorgaande jaren. Gedeeltelijk met mijn moeder, grotendeels zonder haar. Hij maakt zich er zorgen over. Hoe maken we er voor Henny toch een mooi feest van? Het voelt niet ok voor hem dat ze maar een paar uurtjes mee kan (hij voelt het als “mag”) naar het kerstdiner bij mijn zus en op tweede kerstdag een paar uurtjes bij mijn broer. “Het is maar net hoe je er naar kijkt, pa” probeer ik nog. Het wordt voor haar ook snel te veel. Toch krijg ik het niet uit zijn hoofd gepraat. Hij vindt echt dat hij nog wat moet op kerstavond en worstelt met de vraag hoe hij het voor mijn moeder mooi kan maken. Ik ben bang dat het voor mijn moeder niet zo heel veel zal uitmaken, hoewel ze in het moment leeft en dus geniet van momenten met haar dierbaren om haar heen, is ze het ook weer snel vergeten. Het gaat ook een beetje en primair om de gemoedsrust van mijn vader zelf. Ook dit is loslaten, ook dit is afscheid nemen van iets wat niet meer is en ook niet meer terugkomt. Verdrietig en pijnlijk: wat wil je ook na 60 jaar samen kerst vieren …
We wandelen verder op deze koude morgen door het bevroren bos. Soms zwijgend naast of achter elkaar, soms herinneringen ophalend. Van de periode dat het nog goed was. We hebben het over vorig jaar (kerst in Heerde), toen ze bij ons waren. De bijzondere kerstavond met het alternatieve kerstevangelie en de WG van der Hulst quiz.
De natuur is prachtig, de wandeling ook. We praten over kerst bij mijn vader thuis, over zijn moeder en dat wat hij nog van zijn vader weet. Over het gezinsleven thuis, over het verlies van zijn 3 zussen en zijn broer. Over hoe zijn moeder die er alleen voor stond en zo jong weduwe werd en vervolgens veel te vroeg stierf. “Ik ben inmiddels meer dan 20 jaar ouder dan mijn vader is geworden, Erwin”. Het gesprek krijgt een wat indringende lading mee. Voor mijn vader is het glas vaak halfvol, maar nu merkt hij op dat het ook heel lang goed is geweest. “Het is maar net hoe je er naar kijkt: ik moet mijn zegeningen tellen en die zijn best wel groot". En volgens mij is dat een understatement.
De wandeling gaat door het bos, over hei en we moeten vanmorgen ook wat kleine heuvels beklimmen. Het gaat mijn vader wat minder makkelijk af als voorheen. Buiten adem stopt hij steeds halverwege de heuvels en boven ook weer even. “De meeste aardappelen heb ik wel gegeten, Erwin”.
Het gezegde ken ik eigenlijk niet, maar als ik het me even tot mij laat doordringen, moet ik toch even slikken en schrik ik ervan. Hij is ook 85 jaar en ja… dan kom je langzamerhand in de eindfase van je leven. Zo spreekt hij er ook over. We hebben het over het leven, over afscheid nemen en zorg die er is. Het valt hem nu allemaal wat zwaar.
Een zwaar gesprek? Het is maar net hoe je er naar kijkt. Het hart luchten, iets van je afpraten, zo mag het ook heten. Vader en zoon op pad. Het is in ieder geval een mooi en onroerend gesprek. Mooi dat het (nog) kan.
In de middag bezoeken we een kerstmarkt in Epe, luisteren naar het engelengezang in de dorpskerk “All Night, all day, angels watching over me, my Lord” (en zo is het), zingt een koor. Een koude zaterdag voor kerst. We sluiten het af in een restaurant in Heerde. Veel te veel op de borden. “De meeste aardappelen hebben we nu wel gegeten…..” en tijdens deze maaltijd laten we ze zelfs liggen.
Reactie schrijven
Myriam (zondag, 18 december 2022 18:49)
Het wordt wat eentonig maar het is weer prachtig geschreven en herkenbaar voor wie Nico een beetje kent.
Zo mooi om al deze verhalen vast te leggen!
Je bent een goede zoon van een goede vader. En moeder natuurlijk.
Ik hoop en denk dat ze ondanks alles goede dagen zullen hebben rond kerst.
En die wensen wij jullie ook!
Cor en Frieda (maandag, 19 december 2022 18:54)
Zoals gewoonlijk heel mooi geschreven en (voor ons) mooie foto’s van Epe. Onze ouderdom (84 en 86) evenals onze familiebanden en herinneringen brengt ons nog dichter bij Nico die vanuit onze woonplaats (toen nog in België) 60 jaar terug op de trouwdag met ons naar z’n wachtende bruid werd gebracht. Vanaf toen werd onze band met Henny en Niek groter en groter en groeide onze rijkdom met en behoefte aan de Verbooms enorm. We zIjn dus heel dicht bij elkaar en overgevoelig voor alles. Liefde betekent echter ook sterkte !