Er zijn van die zeldzame momenten, die alleen daardoor al het vermelden waard zijn. Zo'n moment was begin maart (om precies te zijn op 11 maart). De wereld was ineens wit. Precies op een zaterdag waarop ik had afgesproken om met mijn jongere broer Marcel te gaan wandelen. Ook dat is misschien wel bijzonder. We hebben veel contact met elkaar. Zeker omdat er natuurlijk veel te bespreken is met betrekking tot onze ouders. De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat we elkaar in de praktijk of in levende lijve, zoals dat heet, niet zo heel vaak zien. Dus ook bijzonder om met elkaar een ochtend op pad te gaan.
We hadden afgesproken op landgoed Tongeren waar hij een weekend in ons zomerhuisje bivakkeerde. Dat huisje ligt op een prachtige plek in het buurtschap Wissel. We komen er al van kinds af aan en kennen de omgeving als onze broekzak. Een winterse wandeling is echter extra bijzonder, want zo vaak zijn we ook niet in Epe als er sneeuw ligt. Nu dus wel. En de beelden spreken eigenlijk voor zich.
Het is een prachtige wandeling, door de prachtige omgeving die ons zo lief is. We schelen in leeftijd maar 15 maanden (ik zie er wel jaren jonger uit, maar dat is het vermelden misschien ook niet waard) en we komen al meer dan 55 jaar op deze plek. Het was in onze jeugd het vaste vakantie adres. We hebben hier samen wat voetstappen staan, boomhutten gebouwd en indianen avonturen mee gemaakt. Alle paden kennen we. De beekjes, waar we meervallen schoten met een zelf gemaakte pijl en boog (slik), dammen bouwden en over de heide kropen (omdat dat in onze kinderfantasie de enige manier was om niet door de fictieve vijand te worden gezien).
En nu dus op een stille wintermorgen door de sneeuw. Hij bijna 59 en ik bijna 60. Het is zoals gezegd mooi. We halen herinneringen op, genieten van de natuur en praten natuurlijk over onze ouders, de zorg om onze moeder en ook over onze vader, die zich lastig kan aanpassen aan de nieuwe situatie. Niet zo gek na 60 jaar huwelijk. We kunnen het zelf eigenlijk ook niet accepteren.
Marcel heeft zijn verrekijker bij, maar we gaan zo op in ons gesprek dat hij hem maar een keer tevoorschijn haalt om naar de horizon te turen.
Het landschap spreekt eigenlijk voor zich. En misschien is het ook wel zo dat je door het kijken door de verrekijker de horizon wat versmalt. Dat geldt niet voor ons gesprek. We nemen de wereldpolitiek door, de ouderenzorg (het is het werk van Marcel) en hebben het over wappies, het klimaat, complot-theorieën en alles wat in zo'n tocht door de sneeuw opkomt. Genietend van het prachtige landschap vallen we ook regelmatig stil en kijken verwonderd om ons heen. En daar is misschien wel alles mee gezegd....
Hoewel: we maken een afspraak om dit een volgende keer (zonder sneeuw, dan weliswaar) als hij in Epe is, nog een keer te doen. In de hoop dat het niet slechts 1 dag lente of zomer zal zijn.
Reactie schrijven