19 mei moest ik vrij houden. Het werd al maanden geleden in mijn agenda gezet. Op mijn verjaardag werd het duidelijk. Van mijn dochters kreeg ik een bezoek aan een concert aangeboden. Een optreden van Dire Straits, tenminste van dat wat daar dan van over is. De band van Marc Knopfler is namelijk in 1987 gestopt. In Tilburg was de zogenaamde Dire Straits Experience. Een optreden van een muziekband die zo'n beetje het hele repertoire van de legendarische groep zou gaan spelen. Vroeger had ik er een hele stapel LP's (van die vinyl dingen) van. Blijkbaar had ik mij dat wel eens laten ontvallen bij het jaarlijkse oliebollen bakken met mijn dochters. Op de laatste dag van het jaar: met de muziek van de TOP2000 op de achtergrond. Daar komen de nummers van Dire Straits steevast voorbij.
De band die optrad bestond uit een aantal oude knarren. Chris White was de man die ooit in de band speelde. Als enig overgebleven lid van Dire Straits heeft hij een aantal leeftijdsgenoten om zich heen verzameld: top muzikanten uit Engeland. Ze weten het niveau van de oude band moeiteloos te bereiken. Zelfs vocaal, lijkt het net als toen... En toen is dan toch echt iets van 40 jaar geleden...
Het optreden vindt plaats in Tilburg. Nog een hele rit vanuit Heerde. We zijn vroeg in de stad. Eerst eten in het zonnetje op het marktplein voor de kerk. Als je het dan over qualitytime moet hebben, dan begint het daar. Samen met je dochters knabbelen aan een mexicaanse hamburger bij een groot glas (alcoholvrij) bier.
Praten over het leven van alle dag, films, boeken en natuurlijk de muziek van Dire Strais. Zij hebben zich goed voorbereid. Van te voren nog wat muziek verzameld en afgeluisterd. “Veel instrumentaal, pa”, “lange nummers wel…”.
Ik knik bevestigend en mompel nog wat in de sfeer van “dat dit soort nummers nu niet meer worden gemaakt” of zoiets. Ik schrik van mijn eigen zin. Hoewel het inhoudelijk klopt en gewoon een feit is, hoor ik het mijn eigen vader zeggen in een soort meewarige beschouwing op hoe goed en mooi het vroeger allemaal was. En nu zeg ik zelf ineens iets in deze sfeer. Ik moet even slikken. Het besef, dat ik met die 60 jaren op de teller, langzamerhand ook in een modus terecht kom, "dat het vroeger allemaal mooier leek", doet een beetje pijn. Ik verzet me tegen die gedachte, ik verzet me tegen het feit dat ik ook een wat oudere knar aan het worden ben. Bij Irene (die 3 maanden ouder is), maak ik steeds (tegen beter weten in natuurlijk) de flauwe opmerkingen over het feit dat ik zoveel jonger ben en me nog als een jonge god voel (sterker nog: dat ik er als een jonge god uit zie). Dat de buitenwereld, waaronder mijn dochters, daar wellicht anders over denken, dringt op dit moment wat beter door.
We willen vroeg bij de zaal zijn en dat lukt. Toch zijn we niet de eersten. In tegendeel zelfs. Voor het gebouw staat een lange rij met voornamelijk kale en grijze mannen. Ik durf het haast niet te zeggen, maar het zijn gewoon leeftijdsgenoten. Ik probeer me zelf wijs te maken, dat ik de jongste wel zal zijn. Maar eigenlijk klopt dat niet. Dat zijn mijn dochters en een aantal leeftijdsgenoten van hen, die hun vaders hebben meegenomen voor een soort vader-dochter of vader-zoon experience. Een generatie memory lane, die overigens hartstikke mooi is.
En het concert? Hartstikke gaaf! De energie spat van het podium af (of is het de herinnering?) en de mannen op dat podium zijn echt ouder dan ik. Gerimpelde koppen, lang haar (het hoort bij de vorige eeuw), maar prachtige muziek. Je stapt terug in de tijd, swingt wat mee op de bekende tonen van vroeger en geniet van de ambiance, van het feit dat je dit met je dochters mag meemaken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn dochters soms heimelijk naar mij kijken. Een check of ik het leuk vind of een meewarige blik naar een man die dromerig wegzakt in het verleden? Ik geniet ook daarvan.
Al met al: Een mooie middag in Tilburg. De weg terug (nu in fysieke zin) vliegt voorbij. Ik geniet in de auto nog even na van sultans of swing, private investigations en het samen-zijn met mijn dochters. Bij thuiskomst nog op de bank met een afzakkertje, komt het nog allemaal even in gedachten voorbij.
Een soort afgedraaid, dat dan weer wel. Tja..... "ik ben ook geen 18 meer", schiet er door mijn hoofd. Oeps...... weer zo'n gedachte.....
“Je wordt ouder papa, geef het maar toe, je wil er alles aan doen, maar je weet niet hoe….” (een lied van Peter Koelewijn)
Reactie schrijven
Myriam (woensdag, 07 juni 2023 21:55)
Hihi, herkenbaar. Erger nog: Dire Straits is, geloof ik, van na mijn tijd. :)
Altijd oude baas boven oude baas.
En oh ja, datgene wat je vanuit je ooghoeken oppikte, is ook heel herkenbaar!