Soms komt het er gewoon niet van om een blogje te schrijven en een onderwerp uit te diepen. Daar had ik in de aanloop naar deze tekst ook wat last van. “Schrijf dan een keer niets”, zal de willekeurige lezer zeggen. “Er gaat niets mis als je niets schrijft”. Dat is ook zo. En liever geen bericht dan een soort schoolkrant artikel (wat dit wel een beetje geworden is: waarvoor excuus).
“Er is niemand die het zal missen als ze geen actueel blog-artikel op deze plek vinden“. Ook dat is ongetwijfeld waar. Sterker nog: “wie weet überhaupt dat er over en rond Zonnestein en haar bewoners met enige regelmaat een bericht verschijnt?”
Waarom schrijf je dit soort berichtjes eigenlijk en waarom moet het dan openbaar en voor iedereen zichtbaar zijn? Er is een kleine groep trouwe volgers en familie krijgt de berichten vaak ongevraagd in de mailbox. Waarom schrijf je dit soort berichten? Waar komt de behoefte vandaan om dit te doen? Eigenlijk weet ik de vraag niet zo goed te beantwoorden. Is het een vorm van ijdelheid? Facebook en Instagram zijn er groot van geworden. De behoefte van mensen om ziel en zaligheid met de buitenwereld te delen. Feit is in ieder geval dat ik het schrijven leuk vind. Er is meer over te zeggen (en te schrijven), overigens, maar daarover op een ander moment meer.
Er was deze week genoeg om over te schrijven, maar het kwam er zoals gezegd domweg niet van om een onderwerp wat verder uit te diepen. Een beetje moe, te druk op het werk, te veel gedoe aan het hoofd. En dan toch een blog, dus. Een schoolkrant verslag als je het zo wilt noemen met een opsomming van wat gebeurtenissen. Een soort keek op de week. Een beschrijving van een aantal flarden. Een thema of titel kon ik er niet direct op plakken. Of het zou misschien “over de drempel” moeten zijn.
Over de drempel (de eerste flard) moest ik in ieder geval afgelopen week, om weer naar de sportschool te gaan. Mijn laatste sportervaring dateerde van meer dan een week geleden, toen ik onverhoopt moest stoppen. Natuurlijk had ik tegen mezelf gezegd, dat het aan de hitte lag dat ik daar min of meer onderuit ging, maar…. tegelijkertijd knaagde het wel een beetje. Ik zou toch niets onder de leden hebben? Ik vond het toch wel spannend om weer die sporthal te betreden en aan mijn “Milon Cirkel” te beginnen. Een beetje met pijn in de buik, maar…. Na een voorzichtige start, ging het uiteindelijk best goed. Aan de zweetdruppels te merken, was het ook nog een aardige inspanning en domweg hard nodig. De conditie is niet op peil in ieder geval. Zaterdag om 08:00 uur mag ik weer.
Over de volgende flard (wat een gek woord eigenlijk) kan ik kort zijn. Ik schaam mij er ook wat voor. Doorgaans eet ik tussen de middag niet (of in ieder geval niet zo veel). Soms heb ik echter een onbedwingbare behoefte aan vettigheid. Dan wil ik gewoon een broodje gehakt of frikandel. Een “quilty pleasure”, ik geef het toe, maar ik kan er niets aan doen. Ik ben er ook niet trots op. Het moet gewoon. Een dwangneurose? Het zou zomaar kunnen.
Afgelopen dinsdag had ik weer zo’n moment. Hoe simpel kan je eigenlijk zijn? Ik was al heel vroeg op kantoor in Bilthoven, dus had ook al zeer vroeg ontbeten. Rond 11.00 uur na een serie vergaderingen begon de ongezonde trek (sommigen noemen het honger) te ontstaan. Rond kwart voor twaalf stond ik dan ook al voor de deur van het bedrijfsrestaurant en snelde ik langs de vitrines op weg naar…..
Nu is het RIVM en vette hap niet echt een goede combinatie. Bij het RIVM is er in het restaurant veel gezond eten en heel veel Vega. Dat ben je als bedrijf (dat onderzoek doet naar gezondheid en leefstijl) ook aan je stand verplicht natuurlijk. Meestal is er echter toch wel iets vettigs en ongezonds te vinden, tussen alle verantwoorde hapjes. Het rondje rond de vitrines startte hoopvol, maar werd een blik werpend op de uitgestalde etenswaren steeds teleurstellender. Het ene was nog meer vegan dan het andere. Vega shoarma, gekruide soja blokjes, vegan hapjes en noem maar op. Een gruwel als je zin in vlees hebt. Op de plek waar vaak wel iets aan snacks ligt, lagen de kroketten. Met een gevoel van gelukzaligheid liep ik naar die vitrinekast: “kroket van oesterzwammen”, stond er op het bordje. De teleurstelling was groot. Over deze drempel wist ik niet te stappen. Pfffff…. Ik heb niets tegen Vega. Sterker nog: best lekker zo nu en dan. Ik heb ik me uiteindelijk maar aan een bietenwrap gewaagd. Het was zeker te eten, maar geen vette hap. Gezond bezig in ieder geval en letterlijk en figuurlijk: “Honger maakt rauwe bonen zoet”.
Iets waarvoor ik toch altijd even over een drempel moet stappen, iets waarvoor ik liever voor afstel ga dan voor uitstel (maar uitstellen lukt ook vrij aardig): mijn halfjaarlijkse bezoek aan de tandarts. Weer zo'n flard in dit weekverslag. Het is een jeugdtrauma. Ooit ontstaan op de lagere school toen de schooltandarts met zijn grote bus de straat naast de school inreed. De tandenbeul werd hij genoemd. Angst voor de tandarts en het gedoe op die stoel. Het gruwelijke geluid van die boortjes, slijpers en het gekerm van patiënten die bij de tandarts zitten en al aan de beurt zijn, terwijl jij in de wachtkamer zit te wachten. Ik krijg er echt buikpijn van. Het blijft een spannend verhaal. Het gaat ook nergens over, maar het voelt gewoon zo. Mijn tandarts zit nog in Vianen. Na een ochtendje Bilthoven, mocht ik mij er om 13:00 uur melden. Met een half uur stond ik weer buiten. Zonder gaatjes en zonder tandsteen. Daar maak je je dan druk over.....
Daarna snel naar Hoef en Haag, waar zoonlief gaat wonen en zijn vriendin en Irene hard aan het werk waren. Dat is overigens plezierig over de drempel stappen. Met je handen in de zakken, terwijl vrouwlief aan het werk is. Na dit flitsbezoek met een soort schuldgevoel, zonder een hand uit te steken, naar mijn moeder. Ik stap daar wel met enige schroom over de drempel. Niet omdat ik mijn moeder dan weer zie (in tegendeel zelfs), maar gewoon omdat de omgeving me benauwt en het steeds spannend is hoe ik moeke (zoals ik haar altijd liefkozend noem) zal aantreffen. Het was ook een flitsbezoek, maar wel fijn om elkaar even te zien.
Over een drempel moest ik ook stappen om te stoppen als bestuurder van Villa Vrede in Utrecht. Het deed mij wat om los te laten en om afscheid te nemen van iets wat me zo dierbaar is. Voorzitter zijn van de stichting die dagopvang verzorgt voor ongedocumenteerden en vluchtelingen in Utrecht. Na het bezoek aan mijn moeder, vervolgens dus in Utrecht een overdrachtsgesprek. Officieel ben ik nu geen voorzitter meer. Ik kon het niet langer combineren met werk en de woonplaats op afstand. Min of meer opgelucht naar huis gereden.
Op donderdagavond was de bestuurswisseling van Rotary. In Zwolle deze keer. Ik had geen moeite om hier over een virtuele of fysieke drempel te stappen. Een mooie avond op een zeer bijzondere plek in Zwolle: de IJsselhalcentrale. Daar waar voorheen Engie gevestigd was en dat wat nu met behulp van BOEI (ooit onderdeel van Fondsenbeheer Nederland en het bedrijf waar ik werkte), is her-ontwikkeld. Nu in gebruik als atelier en evenemententerrein. Immens grote hallen, wisselende ruimtes, kelders en heel veel kunst. Bijzonder… en dat was de bestuurswissel ook. Een mooie groep mensen in een grote hal, die door de slechte akoestiek flarden (daar is dat woord weer) van toespraken mochten opvangen over hoop en dat wat een prachtige club het komende jaar weer kan dan doen in Hattem en in Heerde. Over de drempel naar een nieuw clubjaar….
Reactie schrijven
Erik (maandag, 03 juli 2023 13:46)
We hebben in ieder geval dezelfde tandarts!
Irene en een cirkelzaag had ik niet zien aankomen!
Afgelopen zaterdag tijdens het druilige weer zag ik je vader en je moeder innig onder een paraplu richting de voorstraat lopen. Mooi dat hij dit nog doet!
groet, Erik