Het is zomer. Vakantietijd. Na een prachtig voorjaar laat het weer zo eind juli en begin augustus wat te wensen over. In Nederland tenminste. Hoewel... wij mogen echt niet klagen. In de eerste week van onze vakantie waren we op landgoed Tongeren bij Epe en we hadden prachtig hollands zomerweer. Niet te warm, zonnig, soms wat wolken en zo nu en dan een verfrissende bui. Zo'n eerste vakantieweek waarin niets moet, maar alles kan. Wandelen, fietsen, even bij mijn jarige moeder langs, een bezoek aan Harderwijk en vooral genietend van de vrije tijd.
De temperatuur was echt perfect. Dat niet mogen klagen over het weer in de vakantie, geldt zeker voor de tweede en derde week van de vakantie. Niet klagen over het weer, maar zeker niet over de locaties waar we vertoefden. Bijna last minute geboekt, maar lang genoeg van te voren om van de voorpret te genieten. Het was een tip van onze oudste zoon, die er al een aantal keer geweest was: "Vakantie vieren in Montenegro." Nou dat hebben we gedaan. Op zaterdag 24 juli vroeg uit de veren, met de electrische auto richting Rotterdam en vervolgens met de vlieger naar Dubrovnik. Vliegschaamte? Wat was dat ook al weer?
Met een huurauto vervolgens Montenegro in voor een rondreis in dit kleine Balkanland. Het land behoort niet tot de EU (zou het overigens graag willen), maar de betaaleenheid is wel de euro. Dat heeft zo zijn voordelen. Er is veel over onze vakantie te vertellen en zeker over het prachtige land (een gouden tip van onze zoon). Leuke steden, mooie kerken, prachtige kust, maar ook een prachtig berglandschap met bijzondere nationale parken en fraaie natuur. We hebben er van genoten in ieder geval. De foto's spreken voor zich. Het jubelverhaal over Montenegro laten we op deze plek maar verder achterwege. Daar bestaan de uitnodigende sites van de reisbureaus gewoon voor. Ze kloppen in ieder geval wel (wat ons betreft).
We hebben in Montenegro de toerist uitgehangen. Veel foto's, veel selfies, hotspots bezoeken en heel veel terraswerk. Niets heerlijkers dan mensen kijken, vanachter een groot glas koel bier of een glaasje witte wijn op een terrasje aan de boulevard.
En hoewel alles betrekkelijk is en een waarneming en daaraan gerelateerde beoordeling wordt bepaald door je eigen referentiekader, is het toch ook wel grappig om de typetjes te identificeren en er een verhaal bij te bedenken. En voorop gesteld: wij zijn natuurlijk ook typetjes die vanaf een terrasje worden bekeken en misschien wel van een labeltje worden voorzien.
Ik had mij in eerste instantie voorgenomen om in deze blog de uitgesproken typetjes te gaan beschrijven. De dames die (nog erger dan de japanners en chinezen altijd doen) zo parmantig en modeshow achtig een selfie proberen te maken, de tattoo mannen (macho's) die met blote bovenlijven hun spieren tonen (met indrukwekkende plaatjes), de bruinende dames op het strand, die er nog (on)gezonder proberen uit te zien en maar blijven smeren met snelbruinende olie, de locals die met hun boodschappen tas in een trainingsbroek van punt A naar punt B sjokken, de Serviers, Kroaten en Russen die zo asociaal over de weg heen sjezen in hun bolides (waarvan je je afvraagt hoe ze die wagens financieren), de toeristen die overal op hetzelfde plekje, op dezelfde hotspot, dezelfde foto maken en ga zo maar door.
Al schrijvend, typerend en uitvergrotend, bedacht ik mij dat het eigenlijk niet netjes is: de kwalificaties, de waarde-oordelen, de kleuring die je aan de typetjes geeft. Er zit iets aanmatigends in, iets arrogants. Los van het feit dat wij natuurlijk ook gewoon "stereotype" vakantiegangers zijn. Selfies makend op de plekken, waar iedereen ze maakt, de zon oppikkend waar dat even kon, de vluchtigheid waarmee je langs alle locaties schiet (er geweest zijn is blijkbaar belangrijker dan er daadwerkelijk zijn) en ga zo maar door.
De vakantie was prachtig. Van kerk naar kerk, van stadje naar stadje. Van berghut naar hotel, van terras naar terras etc etc.. In de vaart der toeristische volken: dat wel. Meeste indruk maakte los van het prachtige landschap in de bergen, misschien wel het bezoek aan een klooster waar een 10-tal nonnen in harmonie in een soort paradijsje (met uitzicht op de adriatische zee) leven. Geen tattoos, geen selfies, geen grote bolide, geen vluchtigheid, maar gewoon "zijn op de plek waar je bent". Wij mochten er ook even zijn. Even stil worden, een kaarsje opsteken, in de schaduw een zitplek vinden en over de zee turend. Wel een selfie gemaakt overigens. Dat dan weer wel.... (maar wij zijn ook gewoon twee stereotype Hollandse toeristen).
Reactie schrijven