Zo maar in december een berichtje over mijn ouders. En in dit geval mijn moeder. Afgelopen jaar vierden we hun 60 jarig huwelijk bij ons thuis in Heerde. Een prachtige dag, een prachtig weekend. Met een lach en een traan.
Op deze plek heb ik regelmatig iets geschreven over mijn lieve ouders. Ze hebben het zwaar. Mijn moeder dementeert en woont al een tijdje niet meer bij mijn vader. Een gesloten afdeling. Een soort gescheiden van tafel en bed. Het doet pijn, het is verdrietig voor hen alletwee, voor ons als kinderen en voor de familie. Een onherkenbare moeder in doen en laten, een zorgzame vader die feitelijk een alleenstaande is geworden, z'n verdriet niet kwijt kan, de situatie snapt, maar tegelijkertijd ook niet begrijpt.
Hoe anders was het een jaar of 10 geleden. Ze vierden toen hun 50 jarig huwelijk in hotel Mitland in Utrecht. Een prachtig feest, geen vuiltje aan de lucht. Zo'n feest dat je nooit zult vergeten. De foto's van toen spreken boekdelen.
Als kinderen maakten we in 2012 een glossy voor mijn ouders, waarin we de grappige wetenswaardigheden opschreven die je ook in een echte glossy kunt tegen komen. Hoewel ik toen nog geen blogjes schreef, schreef ik wel twee artikeltjes over mijn vader en over mijn moeder. Ik heb die korte artikeltjes nu toch maar 1 op 1 overgenomen op deze site. Een hommage aan mijn moeder, een hommage aan mijn vader. Ze zijn nog steeds in ons midden (en daar ben ik dankbaar voor) en toch is het anders. Om niet te vergeten hoe het was..... een tweetal beschrijvingen. Vandaag een artikel uit 2012 over mijn moeder..... waar blijft de tijd....
Elk vogeltje zingt zoals.....
Over ons moeke is natuurlijk erg veel te schrijven. Daar waar haar echtgenoot de ingetogenheid zelf is, is Hendrika Emma Louise, de spring in het veld van de
familie. Wat een energie, wat een vrolijkheid en wat een heerlijk gevoel voor humor.
Het is lastig om 50 jaar huwelijk even samen te vatten, het is moeilijk om 49 jaar moederschap even samen te vatten, het is ook moeilijk om meer dan 20 jaar
grootmoederschap samen te vatten. Misschien is het zelfs wel moeilijk om een week uit het leven van onze moeder samen te vatten. Misschien moeten we dat ook maar niet proberen te doen. Zij laat
zich voorstaan op het Belg-zijn, gedraagt zich daar ook naar en geniet er van. Zij geniet eigenlijk van alles (hoewel schijn ook wel eens bedriegt): van zang, van muziek, van haar plekje in Epe,
van haar kids en natuurlijk haar kleinkinderen.
In de stijl van "van de Riet" is zij een familiemens pur sang. En van alle markten thuis: ze begeeft zich ook snel op alle markten. In 50 jaar huwelijk heeft ze zich met de kerk bezig gehouden, een jeugdkoor gehad, een eigen peuterspeelzaal, bejaardenzorg gedaan, verpleging (en niet alleen als diacones), begrafenisondernemer gespeeld, bejaardenreizen georganiseerd, poppenkast gespeeld, sinterklaasintochten vormgegeven in in verschillende koren gezongen.
En... dat is ongetwijfeld geen compleet plaatje. Laat Henny maar schuiven.
Achter de vrolijke lach gaat iemand schuil, die weet wat zij wil en dat ook altijd op een zeer aimabele wijze weet te bereiken. Of dat nu op de fiets is, met het openbaar vervoer of in haar eigen brommobiel, waar ze heel wat kilometers in heeft afgelegd.
Henny kent ook iedereen. En overal ter wereld komt zij wel bekenden tegen: wie heeft er nu niet bij haar op de crèche gezeten? Wie heeft er nu niet met haar in een koor gezongen? Duidelijk is wel, dat ze voor een ieder altijd klaar staat, op de kleinkinderen wil passen, een tas vol met snoep bij zich heeft en de vreemdste avonturen heeft meegemaakt en idiote belevenissen kan na vertellen.
Is het leuk om een moeder te hebben die zich nergens voor schaamt, die zo gek is als een deur, die het Vlaamse denken en handelen gecultiveerd heeft en elk typetje kan neerzetten en dat ook doet?
Ja natuurlijk is dat leuk, sterker nog: het is fantastisch om een moeder te hebben die altijd aanwezig is en op de een of andere manier de aandacht weet te trekken. Niet omdat aandacht trekken het doel is, gewoon omdat ze is, wie ze is en daarmee het verschil maakt. Ze krijgt niet alleen aandacht, ze geeft het ook! En dat maakt het zo bijzonder. Wie wil er nu niet zo'n moeder hebben? Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is! En zingen... dat kan ze. Een vrolijke noot, een vrolijk leven, waar ik nog lang deelgenoot van hoop te zijn.
(juni 2012)
Reactie schrijven