Het stond al een hele tijd in de agenda. Woensdag 20 april: Claudia de Breij. Een optreden in Zwolle in het Spiegeltheater. Irene en ik keken er erg naar uit. Een afsluiting van ons theaterseizoen (hoewel we Stef Bos nog te goed hebben). Voor vrouwlief werd het een teleurstelling. Griep.
Superbalen, niet alleen vanwege het gewoonweg missen van een avond cabaret, maar ook omdat we in de verte iets van haar historie hebben meegekregen en daarom juist naar dit optreden wilden.
Claudia de Breij: geboren en opgegroeid in het dorp waar wij zo lang gewoond hebben. We kennen haar niet persoonlijk en gevoelsmatig toch een beetje. De autobiografische onderdelen in haar show krijgen net iets meer herkenning mee als ze het over school en haar leefomgeving heeft.
Een avondje cabaret zonder Irene en met Rotary Vriend Hans, die zich als eerste meldde nadat ik in een groepsapp de vrijgevallen plek in het Spiegeltheater aanbood.
Het werd een bijzondere avond. Claudia is grappig, soms wat scherp en het slot was meer dan ontroerend. Mooi gevonden woordspelingen, indringende liedjes, een prachtig decor en 2 uur lang (zonder pauze) power op het podium.
Claudia staat uitgebreid stil bij haar introverte karakter, en hoe dat haar overprikkeldheid (ze is een jaar of 2 vanwege oververmoeidheid uit de running geweest) in de hand gewerkt heeft. Steeds maar aardig gevonden willen worden, ook door de mensen met een grote bek die makkelijk van zich afbijten. Uit die ervaring van je schikken naar de ander, uit angst om buiten de groep te vallen, benadrukt de Breij, dat we meer ‘van binnen naar buiten’ zouden moeten leven, in plaats van andersom. Niet aardig gevonden willen worden, maar aardig zíjn.
Voordat deze blog verwordt tot een recensie, snel door naar de nazit. Hans en ik besloten na de voorstelling nog even in Hattem een glas wijn te drinken. Met Hans zit ik in een klein wijn/culinair clubje dat zich voorgenomen heeft om een paar keer per jaar wijngebieden in onze omgeving op te zoeken en belangrijker de wijnen uit te proberen. Een nazit dus bij iemand die een goed glas wijn weet te waarderen en ook schenkt.
Napraten bij een goed glas wijn. Hoe mooi kan het zijn? Na het cabaret overigens meer dan voldoende gesprekstof.
Het werd een Italiaanse rode kwaliteitswijn en juist dat gegeven bracht bij mij ook een herinnering naar boven. Al pratend over de wereld waarin we leven, de manier waarop mensen met elkaar omgaan (met dank aan Claudia) kwam het gesprek op kerk en samenleving.
En wat die Italiaanse wijn met een herinnering van doen heeft? Ooit zat ik in de diaconie van de hervormde kerk in Vianen (waar ik een groot deel van mijn leven woonde).
Met de voorzitter van de diaconie (Herman) ging ik vaak na de vergadering nog even een glaasje wijn bij hem thuis drinken. Een glas wijn bij Herman: napraten met een zielsverwant. Na verhitte discussies in de kerkenraad (het ging er niet fijn aan toe toen: de opvattingen liepen te ver uiteen, behoudend versus vooruitstrevend, traditie tegenover vernieuwing, dogma tegenover pragmatisme, etc… etc.. ).
De kerk en geloof: een voedingsbodem voor conflicten, splitsing en buitensluiting als je niet uit het zelfde vaatje tapt. We weten waar het toe kan leiden. In kleine geloofsgemeenschappen, in dorpen en wereldwijd. Met Herman keek ik na elke vergadering terug op dat wat besproken was en hoe dat dan gegaan was. Dromend over een betere wereld, dromend over hoe het anders zou kunnen en moeten..
Herman was al een grijze oude, forse en wijze man toen ik hem in de kerk van Vianen ontmoette. Jaarlijks reed hij naar Italie om een aanhanger met wijn te halen bij zijn vrienden, die hem (blijkbaar) Armando noemde. Hij had relaties in Italie vanwege de oorlog, omdat hij daar indertijd bij de partizanen onderdak had gevonden. Hij sprak daar overigens nooit over (de verhalen over hem, hoorde ik van anderen). Praten (en drinken) kon hij wel. Zoveel levenswijsheid, zoveel verhalen over mensen, de kerk en de maatschappij. Ik kan mij nog herinneren dat (Herman was al diverse keren de trap opgegaan om een nieuwe fles op te halen en vervolgens te ontkurken) het een avond na een kerkenraadsvergadering half 4 in de ochtend was, voordat ik weer naar huis fietste. Vele verhalen en beschouwingen verder. Na elke fles Italiaanse wijn, werden de wereld en het perspectief overigens mooier.
Bij Hans in Hattem werd het gelukkig niet zo laat. Het gesprek was er niet minder om. De avond en de wijn ook niet. In tegendeel zelfs. In gesprek over de magie van Rotary, over aardig zijn in plaats van aardig gevonden worden, over levensverhalen, fellowship en ontmoetingen met mensen die verschil maken. Een mooie avond met dank aan Claudia, Herman, Hans en een goed glas Italiaanse wijn…..
Wil je een bericht ontvangen als er nieuwe blog is geplaatst ? Laat het via onderstaand contactformulier weten!
Ik wil graag een bericht ontvangen als er een nieuwe blog wordt geplaatst:
Reactie schrijven
Joke Vrolijk (zondag, 21 april 2024 15:45)
Fijn Erwin om de avond waar ook wij zo van genoten hebben, zo mooi beschreven te zien. Niet zo maar een avond uit maar een die je aan het denken zet!!