Wakker. Niet zomaar wakker, maar met dat onbestemde gevoel dat je nergens thuis bent. Het donker om je heen lijkt dikker dan normaal. Geen idee waar je bent. Een slapeloze nacht. En niet van de van de warmte, hoewel dat ook een verklaring zou kunnen zijn.
Geen piekerende geest, normaal gesproken. Integendeel zelfs. Een opgeruimd karakter, problemen zijn er om opgelost te worden en... voor alles is ook wel een oplossing. "Het komt wel goed" is doorgaans de houding en dat leidt normaliter ook tot goed en diepe nachtrust. Ik ben geen zorgelijk type, zou je kunnen zeggen.
Maar vannacht… vannacht lijkt het alsof de complete wereldproblematiek in mijn hoofd een plekje heeft gehuurd.
Misschien komt het omdat de vakantie weer voorbij is. Maandag terug naar het werk, al is dat meestal (en ook nu) geen bron van zorgen. Misschien omdat het vrijwilligerswerk weer opstart en de agenda voller wordt. Maar de gedachten razen niet over deadlines, vergaderingen of je eigen taken. Dus dat is het eigenlijk ook niet.
Nee, ze springen van Gaza naar Israël, van het ontbreken van een "plastic akkoord" en de schade die onverminderd groot aan klimaat en milieu wordt toegebracht, naar de eindeloze strijd om macht in Rusland of Amerika. Wereldleiders die geen middel ongebruikt laten om de positie te behouden of te versterken. Je ziet populistische politici als goochelaars met holle woorden zwaaien, en dat geldt ook voor politici, waarvan je ooit dacht dat ze gewoon “normaal” zouden doen en eerlijk zouden zijn. Het schiet allemaal door het hoofd in een donkere kamer, waarin je langzaam tot het besef komt dat het de slaapkamer thuis is en niet een hotelkamer in een van de vele hotels die je in de afgelopen vakantieperiode in Engeland hebt gezien.
En zo lig je daar. Stuiterend in je eigen bed, op een kamer, inmiddels dus herkend als je eigen slaapkamer, maar geen stap dichter bij slaap. Het is alsof al het grote leed via een smal pijpje rechtstreeks jouw hoofd in wordt gegoten.
En dan: bij het eerste licht, moet je er ineens uit. Blijkbaar toch nog even in slaap gesukkeld, terwijl je het klokje naast je bed echt zo'n beetje alle hele uren van de nacht hebt zien aantikken. Wakker worden. Niet door een wekker, maar door de stem van je vrouw: “Kom je Erwin? Ontbijt.”
Met moeite kruip ik uit bed. Ochtendjas aan. De tafel in onze keuken is al gedekt. En daar ligt het: een toast, Engelse stijl. Om nog even in de sfeer te blijven van onze vakantie. Hoewel... de bacon ontbreekt. De geur van witte bonen in tomatensaus, black pudding en een gebakken ei met zo'n vet worstje (gelukkig) ook.
Een toast uit een broodrooster, dat zo oud is dat het eerder in een museum dan in een keuken thuishoort. “Kregen we van opa en oma toen we trouwden,” merkt Irene op, alsof dat alles verklaart. Veertig jaar trouwe dienst, een echte Rowenta en zo'n verbrand broodkruimel luchtje voor de nostalgie. Jaren niet gebruikt maar voor de gelegenheid ergens uit een donkere kast tevoorschijn getoverd.
Mijn hoofd zit vol met watten. Het liefst zou ik gaan liggen en dan echt gaan slapen. Ik staar even naar het broodrooster op het aanrecht. Dat broodrooster heeft oorlogen, klimaatconferenties, verkiezingscampagnes en crises overleefd zonder er ook maar één kruimel minder om te roosteren. Het doet gewoon zijn werk. Niet om de wereld te redden, maar om een stukje brood warm en knapperig te maken.
Misschien is het wel gewoon zo simpel en de les van die (onnodige) slapeloze nacht. Dat, temidden van alles wat schuurt en schuift op het wereldtoneel, er dingen zijn die gewoon blijven doen waarvoor ze gemaakt zijn. Onverstoorbaar. Gewoon een broodrooster, dat ik van mijn opa en oma ooit kreeg. Dat maakt de wereldcrisis er niet minder om overigens.
De toast smaakte heerlijk. Vannacht haal ik de verloren nachtelijke slaapuurtjes wel in.
Reactie schrijven