Om eerlijk te zijn kan ik het niet meer aanzien. De praatshows, de nieuwsberichten en al die beelden die dagelijks via internet en de journaals over ons worden uitgestort. En ik kan het al helemaal niet meer aanhoren. Niet omdat ik weg wil duiken voor de realiteit, hoewel…. Met een mooie wandeling hier over de Renderklippen, waar de eerste herfstkleuren aan de rand van de heide hun pracht laten zien, droom je toch even weg van alle gedoe op het nationale niveau, de dommige debatten en commentaren en de ellende wereldwijd.
Dan moet je natuurlijk niet de wolf tegenkomen, die ons bosgebied tot zijn territorium heeft gemaakt. Daar zou je natuurlijk ook een blog over kunnen schrijven.
We leven in een wereld die klinkt als een verkeerd gestemd orgel. Politiek gekonkel, populistische one-liners en talkshowtafels die meer lawaai dan inhoud produceren: het is de soundtrack van deze tijd. Verkiezingen draaien niet meer om visie, maar om het beste refrein. En wij, het publiek, zingen gedwee mee. Niet omdat we het geloven, maar omdat we zo graag willen geloven dat er simpele oplossingen bestaan. Het is de junkfood van de democratie: snel, goedkoop en uiteindelijk schadelijk. En het is intrigerend hoe eenvoudig de kiezers er in mee gaan en het voor zoete koek aannemen. Schaamteloos gooien ze stenen op en rond het malieveld. De onderbuik van de maatschappij. We schreeuwen er rustig op los. Het tegengeluid is er niet of krijgt geen aandacht. Wie nuance zoekt, blijft vaak met lege handen achter. In Nederland buitelen partijen over elkaar heen om de verontwaardiging het hardst uit te schreeuwen.
In Amerika zien we het extreme voorland: framing, complotten, stemverheffing en stilte waar woorden zouden moeten klinken. Gaza, Oekraïne, klimaat, migratie—het zijn akkoorden die voortdurend in mineur blijven hangen. Het grijpt naar de keel. De beelden, de geluiden, de eindeloze herhaling: ik kan ze zoals gezegd nauwelijks meer verdragen. Radio 1, BNR, Nieuwsuur… steeds vaker draai ik de knop om. Niet naar nóg een analyse, maar naar Radio 4. Daar waar violen en celli me verlossen van het monotone gemompel van meningen.
En afgelopen week was daar in Zwolle Pieter Derks. Het theaterseizoen is deze week voor ons weer begonnen: we hebben ook dit jaar weer wat voorstellingen geboekt. Het heeft een soort “Renderklippen-effect “ (maar dan zonder wolf).
In het Spiegeltheater gooide Pieter Derks de ramen open en liet frisse lucht naar binnen stromen. “Ja leuk”, heet zijn voorstelling, en dat is precies de paradox die hij beheerst. Hij fileert het nieuws, plukt de absurditeiten eruit, maar met een verfrissende energie, met nuance en een vleugje levenslust. Waar politici elkaar overschreeuwen, zet hij er een pianootje onder en met zijn muzikale begeleidingsgroep wordt het een harmonieus geheel met een vrolijke twist. Waar de samenleving verhardt, strooit hij mild-ironische relativering. Niet om af te breken, maar om de boel draaglijker te maken. Voor even denk je inderdaad: ja, leuk.
Een dag daarvoor zaten we ook al in het Spiegeltheater, dit keer voor de Symphonie Fantastique van Berlioz, uitgevoerd onder leiding van Alexei Ogrintchouk. Wat een verschil met het wereldnieuws: geen geschreeuw, geen framing, maar strijkers, blazers en pauken die elkaar optilden. Geen partij die de boventoon voerde, maar een harmonie waarin ieder instrument zijn plek had.
Voor even ging ook hier het leven van mineur naar majeur.
Reactie schrijven
Edwin Reuling (zondag, 05 oktober 2025 11:51)
Leven of geleefd worden. Er komt via de (social) media zo veel op je af, dat ik mij kan voorstellen dat je er doodmoe van wordt en dat de eigenlijke interesse ondersneeuwd. Veel geblaat, maar weinig wol. Ofwel weinig effectief resultaat. Blijf je zelf en luister naar je zelf, zowel geestelijk als lichamelijk. De oplossing om in de huidige maatschappij staande te blijven.