We hebben samen wat uurtjes in de tuin rond het Vogelnest doorgebracht. Elke zaterdagmorgen rond half 10 (soms wat vroeger) diende hij zich al aan. Harken, snoeien, schoffelen en vooral voegen krabben. Meer dan 10 jaar lang gemiddeld 40 zaterdagen per jaar (en dan in de vakanties nog wat extra tijd). Hoe mooi is het om zo samen op te werken. Soms zwijgzaam naast elkaar zwoegend, soms in gesprek over het leven, de natuur, de politiek en dat wat ons bezig houdt. Het is mooi en van grote waarde.
Met het naderen van onze verhuizing kreeg zaterdag 29 mei steeds meer lading mee. Het zou de laatste zaterdag zijn dat we samen nog veel werk in de tuin zouden doen. In alle opzichten een prachtige maar beladen dag.
Komende week krijgen we de sleutel van ons nieuwe stekkie in Heerde. En later in juni verhuizen we en laten we het Vogelnest en haar tuin achter. Het is goed en het is (zeer) goed geweest. We kijken met plezier terug en vol verwachting vooruit, maar… deze zaterdag geeft het wel een extra lading mee.
Mijn vader kan niet nalaten het iedere keer te benadrukken en het lijkt wel of zijn leven er vanaf hangt. Niet te stoppen. Het moet en het zal netjes zijn. Op zijn knieën met de voegenkrabber, hoor je het felle getik van het tuingereedschap het onkruid wegsnijden. Er is veel over te zeggen en al veel over geschreven in dit soort blogjes. Die tuin ligt er weer fantastisch bij overigens. Natuurlijk nog veel onkruid, maar de bloemenpracht en het prachtige weer maken het vandaag extra bijzonder. Langs het tuinpad met mijn vader. Het is sowieso bijzonder!
Wat je als lezer van deze blog ongetwijfeld zult weten, is dat mijn ouders een tweetal jaar geleden zijn gedecoreerd. Een lintje. Het vervulde hen (en ons) met trots.
Wat je misschien niet weet, is dat er naast die koninklijke onderscheiding nog veel hogere onderscheidingen zijn voor mensen die iets buitengewoons (in een tuin) hebben gedaan. Je kunt in aanmerking komen voor de bronzen, zilveren of gouden hark, maar het hoogst haalbare (en dan moet je wel iets heel bijzonders gedaan hebben) is het toetreden tot de orde van de gouden voegenkrabber. Je kon er op wachten. Deze eer viel mijn vader vandaag ten deel.
Langs het tuinpad met mijn vader…..
Reactie schrijven
Cees Schouten (zaterdag, 29 mei 2021 22:03)
Dierbare herinnering
Edwin Reuling (dinsdag, 01 juni 2021 11:42)
Hoe geweldig dit.
De band zo met elkaar. Niet te veel woorden tijdens de werkzaamheden, maar tussendoor diepzinnige gesprekken. Een vast ritme gaat veranderen. Straks nog de herinneringen van het vogelnest. De tuin die rondom het huis gedrapeerd ligt. Een paradijs van rust en flora. Hoe anders gaat 't straks worden. Dan weer een nieuw ritme zoeken of creëren. Ik wens jullie heel veel woongenot in jullie nieuwe woning.
Liefs en een hartelijke groet van
Edwin.