Eigenlijk is het een dorp van niets. Er loopt een drukke weg doorheen, het heeft een kerk (meerdere zelf), wat winkels, een kroeg en er wonen mensen. Meer is het niet: Oldebroek. Wie kent het niet?
We hebben er al wat fietstochten naar toe gemaakt. Via Wezep (dat hoort ook bij de gemeente), door de bossen en de landerijen richting dit verlaten (maar toch altijd drukke) oord.
Het dorp wordt grofweg in tweeën gedeeld door de provinciale weg die er dwars doorheen loopt. Er gaat veel verkeer over deze Zuiderzeeweg: het oversteken van de weg lijkt een beetje op Russisch roulette: de vrachtwagens minderen amper vaart en het 50 kilometer bord lijkt eerder een startpunt om het gaspedaal wat in te drukken dan om wat te minderen. De vele traktoren die door het dorp rijden zorgen er in ieder geval met hun lagere tempo dat je zo nu en dan toch de weg kunt oversteken.
Wat heb je er te zoeken, zou je kunnen zeggen. De natuur rondom het dorp is overigens prachtig. Dat dan weer wel. Bosrijk, maar je ziet ook het polderlandschap en de landerijen die laten zien dat het Zuiderzee gebied is. De weg naar Elburg vanuit het dorp is gemakkelijk en snel gevonden in ieder geval. Natuurlijk is het landgoed Morren (zo heet het volgens mij) erg fraai. Het landhuis wordt bewoond door oud-politicus Marcel van Dam en zijn vrouw Milou. Zij hebben het gerestaureerd en er veel werk van gemaakt. Het is een huis dat je niet snel aan een socialist zou toeschrijven, maar deze PVDA partijbons woont er al jaren. Ze hebben het in ieder geval getroffen en wonen er prachtig.
Ondanks het feit dat het een dorp van niets is, kom ik er graag. Irene fietst altijd gewoon maar mee (het zal met het feit te maken hebben, dat ze fietsen leuk vindt: het zal niets te maken
hebben met aantrekkingskracht van het dorp). De reden van die bezoeken heb ik al eens eerder in een blog gememoreerd. Mijn opa is er
geboren. Een echte Oldebroeker (of zeg je Oldebroekenaar?). Zijn geboortehuis staat ook aan de weg die ik net beschreef en vroeger in de dorpskern gewoon Dorpsstraat heette.
Het land van zijn ouders en overgrootouders. Irene en ik hebben de begraafplaats van Oldebroek een aantal jaar geleden bezocht (mijn overgrootouders en veel andere -voor ons onbekende- familieleden zijn er begraven. Het is vreemd om op zo'n begraafplaats te lopen en al die bekende namen (uit onze stamboom) tegen te komen. Wat zoek je er? Je weet dat je voorouders er begraven liggen, je vindt de graven maar eigenlijk kan je het lastig een plek geven. Het levert een gevoel van weemoed op.
Mijn grootvader is in Oldebroek opgegroeid, mijn moeder is er als kind diverse keren geweest (bij haar opa en oma: Jan en Gerritje van de Riet). In de voetsporen van mijn grootouders toch.
Mijn opa is vanuit de kerkelijke gemeente Luctor et Emergo uiteindelijk uitgezonden als predikant naar België, waar hij hagenpreken en veel evangelisatiewerk deed. Uiteindelijk als predikant geland in Antwerpen waar mijn moeder vervolgens is geboren.
Afgelopen week zijn Irene en ik weer eens naar Oldebroek gefietst. Via Wezep heen en via t' Harde weer terug. Op de heenweg langs Hoorn, waar een jaarmarkt gaande was. Leuk om even rond te struinen. In Oldebroek op zoek naar het kerkje waar mijn grootvader zoveel tijd heeft doorgebracht. Toch bijzonder om daar dan even rond dat oude gebouwtje te lopen, de oude kerkbankjes te bekijken. Het was een klein gebouw (er staat inmiddels een nieuwe moderne kerk), maar wel bijzonder dat dat kleine gebouwtje en de Bordeaux rode bankjes waar mijn opa dan op heeft gezeten en geïnspireerd werd zo onze familiegeschiedenis heeft bepaald.
Het land van mijn voorouders.
Gek idee dat we daar dan toch ook weer (in de buurt dan: op fietsafstand) geland zijn.
Reactie schrijven