De vette lucht van aangebrand vlees en in te veel en vooral oude olijfolie gebakken broodjes (of andere baksels) begint een beetje uit mijn neus te verdwijnen. Hoog boven in de lucht, in het vliegtuig terug naar huis, waar ik dit korte blogje schrijf. Vette lucht: een viertal dagen ingeademd, tijdens ons bezoek aan Athene. Een heerlijke stedentrip die ik voor de tweede keer maakte. Nu met Irene (de eerste keer was met de oudste dochter, toen ze in de brugklas zat). Een midweek Athene: samen te vatten in oude stenen, heel veel toeristen, heel veel stappen (en dus ook blaren), een heerlijke temperatuur, een brandende zon, restaurantjes en de Akropolis (ook oude stenen, maar echt de moeite waard van het apart vermelden).
Ons hotel: aan het het Monastiraki plein (waar altijd geluid en leven is), aan de rand van Plaka, de wijk waar de gewone griek (misschien alleen Zorba nog wel) niet meer komt. Er wordt voornamelijk engels gesproken, maar je hoort ook veel frans, duits en nederlands (het is tenslotte mei-vakantie). Plaka: het bestaat uit restaurants en winkeltjes waar je de stereotype toeristische rommel kunt kopen. De prachtigste (plastic) iconen, beeldjes van griekse oudheden (kopietjes van dat wat echt zou kunnen zijn) en alles wat je in de “I love Greece” sfeer kunt bedenken. Van olijven tot bedrukte T-shirts.
Je vraagt je af wat je er eigenlijk te zoeken hebt, wandelend (lees: sjokkend in een rij) tussen de toeristen (waar dan ook nog de chinezen en japanners bij horen) en struikelend over de luizige katten en vlooierige straathonden.
Het antwoord op die vraag is natuurlijk niet zo moeilijk te geven. Je zou kunnen zeggen dat elke plek waar je met je vrouw vertoeft natuurlijk het paradijs op aarde is. En hoewel dat zeker zo is, biedt Athene eigenlijk nog wel meer. Het is sfeer. Het is ambiance, het is het onvoorstelbare gevoel dat je op een bijzondere plek rond loopt.
Het is ook meer dan bijzonder: alles wat je ziet. De smalle straatjes, de Akropolis die hoog boven Athene uitsteekt, de heuvels waar je de machtigste uitzichten hebt, de restanten van dat wat ooit indrukwekkende gebouwen waren: zelfs de restanten zijn nog indrukwekkend. En het is natuurlijk een kunst op een beetje uit de drukte te komen. En dat is best te doen.
En natuurlijk het eten. Je moet er even voor lopen (wij zijn kieskeurig en laten ons niet verleiden tot de vette hap, de smerige gyros en het verbrandde varkens- of kippenvlees aan een stokkie), maar dan is het heerlijk: een glas witte wijn, een karafje rood ergens in de luwte op een terras. Voor mij bij elke maaltijd een griekse salade en een stukje vis of gegrilled vlees.
Lunchend en dinerend op de terrasjes rond de Akropolis, vliegen de kilo’s er na een succesvolle periode van vasten (tot aan pasen) weer aan en wandelend naar het hotel of de bezienswaardigheden verlies je de calorieen weer net zo hard. Tenminste… dat laatste hoop je. Het eerste is een feit.
Hoogtepunten? Genoeg! Letterlijk en figuurlijk. Een bezoek aan de haven (Piraeus), de markt, Agora, de tempel van Zeus en al die oude stenen.
En die vette lucht? Het valt misschien wel mee ook. Het hoort bij de stad, het hoort bij het sjokken, het hoort bij de indrukken die je tijdens een stedentrip wilt op doen.
Reactie schrijven
Erik (zaterdag, 06 mei 2023 13:19)
Mooi verhaal!