· 

Een volgende fase

Op deze plek heb ik al eerder wat geschreven over mijn sportieve activiteiten. Inmiddels ga ik trouw twee keer per week naar de sportschool en werk ik mij daar in het zweet in dat wat men de Milon cirkel noemt. In tegenstelling tot dat wat men beloofde in de reclame uitingen, waardoor ik mij liet verleiden om te starten bij sportschool Bijsterbosch in Heerde, vliegen de kilo’s er niet vanaf in de eerste  weken van het Milon programma. 

 

Sterker nog: ik ben nog geen grammetje lichter en mijn moeder (die steeds meer decorumverlies heeft), vraagt regelmatig of ik nog lang moet. En dan duidt ze op een zwangerschap en vraagt ze naar de uitgerekende datum. Ik lach dat dan steeds maar weg met een soort kwinkslag, maar ik moet eerlijk gezegd ook wel wat slikken als ik een foto van mij zelf zie, die op een onbewaakt moment genomen is. En dat onbewaakt slaat dan eigenlijk op het feit dat ik niet in de gelegenheid ben geweest om voor de foto mijn buik wat in te trekken.

 

Soms lees je op deze plek wat ontboezemingen, die ik inmiddels "zonder schaamrood op de kaken" opschrijf, maar misschien ook niet zo handig of verstandig zijn om over je zelf te schrijven. Wellicht ook een vorm van decorumverlies?

Dat niet verdwijnende bierbuikje zal wel met de leeftijd te maken hebben en zeker met mijn leefstijl. Er is niet tegen aan te sporten, zou je kunnen zeggen. En toch….. ga ik trouw door met mijn wekelijkse sportschoolbezoek. 

 

Tot mijn verrassing meldde een van de trainers afgelopen week, dat ik door ging naar de volgende fase. Blijkbaar kent die Milon cirkel verschillende fases en nu zit ik dus in fase 2. De oefening verandert niet echt. De intensiteit wel. Wie weet wat de volgende fase brengt…

Mijn moeder lijkt ook in een volgende fase te komen. Dat is pas echt slikken. Daar waar ik tot voor kort elke dag rond een uur of 4 door haar werd gebeld of werd ge-appt met de vraag of ik langs wilde komen of mijn vader even wilde bellen, omdat ze hem al zo lang niet gezien had, werden de berichten de afgelopen weken steeds warriger. Daar waar eerst dagelijks omstandig werd uitgelegd dat ze op kamer 23 zit en zo verdrietig en alleen is (een bericht dat keer op keer door de ziel snijdt), liep de frequentie van die berichten de afgelopen periode achteruit. Sterker nog: afgelopen week ontving ik geen enkel bericht meer. Voor iemand die met de telefoon in de hand leeft (het is haar enige life-line met de buitenwereld) is dat wel wat gek.

 

In het wegzakken in de dementie, weet ze steeds vaker niet meer hoe de telefoon werkt, opgeladen moet worden of hoe er een bericht moet worden verstuurd. Voor de ontvangers van de warrige en door de ziel snijdende berichtjes, scheelt het wellicht dat verdrietige en “gevoel-van-onmacht” moment, maar ook hiervoor geldt dat het (als je er wat langer over nadenkt) gewoon niet fijn is. Je ziet en voelt dat je moeder steeds meer uit beeld verdwijnt en dat de nevels in haar brein de overhand krijgen. Het is pijnlijk om op te schrijven, maar een volgende fase in dit afschuwelijke ziektepatroon lijkt sluipenderwijs te zijn begonnen.

 

En we moeten dan allemaal mee naar deze volgende fase. Dat geldt ook voor mijn vader, die een aantal maanden geleden zomaar een vakantie naar het zwarte woud boekte. Alleen op vakantie: een busreis. We vonden het als kinderen een moedig en wijs besluit. Gewoon omdat hij er ook aan toe was. Heel hard aan toe, zelfs!

 

Al naar gelang de datum van vertrek naderde, begon mijn vader steeds meer te twijfelen en bouwde zich ook een schuldgevoel op. “Ik kan mijn vrouw toch niet in de steek laten….?”

Ik was zelfs even bang dat hij de reis zou cancelen. Dat is niet gebeurd. Gelukkig niet. Met een zwaar gemoed, uitgezwaaid door mijn broer en mijn dochter  stapte hij vorige week in de bus. Het was het begin van een mooie (wel wat zware reis) naar Duitsland. Dat mooie van die reis kwam ook doordat hij werd opgevangen (misschien wel een soort begeleid) door drie lieve mensen uit Limburg. Lot- en leeftijdsgenoten, zielsverwanten, mensen die snapten wat er in de omgeving van mijn vader aan de hand is. Nieuwe vrienden, nieuwe vriendschap en gesprekken met een lach en een traan: een prachtige reis. 

 

De zorg van mijn vader, dat mijn moeder alleen zou zijn deze week en hem zou missen, konden we gedurende zijn reis wegnemen. Ik zou haast zeggen dat mijn moeder nog nooit zoveel aandacht heeft gehad in een week. Misschien dat ze daarom ook niet belde of app-te, hoop je dan maar. Natuurlijk vroeg ze regelmatig waar mijn vader was, maar tegelijkertijd ging het ook een beetje aan haar voorbij. Het hoort blijkbaar bij de volgende fase…..

 

(slik).

Reactie schrijven

Commentaren: 3
  • #1

    Gerrit (zaterdag, 09 september 2023 11:59)

    Goed om te lezen dat je vader het moedige besluit heeft genomen om een leuk reisje te maken.
    Heeft hem waarschijnlijk ook even de nodige ontspanning gegeven.

  • #2

    Cor en Frieda van de RIET (zaterdag, 09 september 2023 15:57)

    Dank je wel lieve Neef Erwin.
    Dat was weer ´n delicate boodschap en dikwijls weer erg pijnlijk. We waren wel enorm blij dat je vader (die aanstaande woensdag 86 wordt) z’n reis niet annuleerde en dank zei dat een goed contact (tevens versterkende relaties) kreeg. Beslist geen te verwijten fout !!!
    Hou je goed en moedig Erwin. Veel liefs, ook aan Irene, van ons beiden. XXX

  • #3

    Joke Vrolijk-Bollen (zondag, 10 september 2023 20:57)

    ontroerend Erwin. Zo'n lastige fase in een mensenleven om de rollen omgedraaid te zien en nu degene te zijn die de zorg moet (wil!) dragen ipv die te ontvangen.....