Een volgende fase

Dat niet verdwijnende bierbuikje zal wel met de leeftijd te maken hebben en zeker met mijn leefstijl. Er is niet tegen aan te sporten, zou je kunnen zeggen. En toch….. ga ik trouw door met mijn wekelijkse sportschoolbezoek. 

Tot mijn verrassing meldde een van de trainers afgelopen week, dat ik door ging naar de volgende fase. Blijkbaar kent die Milon cirkel verschillende fases en nu zit ik dus in fase 2. De oefening verandert niet echt. De intensiteit wel. Wie weet wat de volgende fase brengt…

Mijn moeder lijkt ook in een volgende fase te komen. Dat is pas echt slikken. Daar waar ik tot voor kort elke dag rond een uur of 4 door haar werd gebeld of werd ge-appt met de vraag of ik langs wilde komen of mijn vader even wilde bellen, omdat ze hem al zo lang niet gezien had, werden de berichten de afgelopen weken steeds warriger. Daar waar eerst dagelijks omstandig werd uitgelegd dat ze op kamer 23 zit en zo verdrietig en alleen is (een bericht dat keer op keer door de ziel snijdt), liep de frequentie van die berichten de afgelopen periode achteruit. Sterker nog: afgelopen week ontving ik geen enkel bericht meer. Voor iemand die met de telefoon in de hand leeft (het is haar enige life-line met de buitenwereld) is dat wel wat gek.

In het wegzakken in de dementie, weet ze steeds vaker niet meer hoe de telefoon werkt, opgeladen moet worden of hoe er een bericht moet worden verstuurd. Voor de ontvangers van de warrige en door de ziel snijdende berichtjes, scheelt het wellicht dat verdrietige en “gevoel-van-onmacht” moment, maar ook hiervoor geldt dat het (als je er wat langer over nadenkt) gewoon niet fijn is. Je ziet en voelt dat je moeder steeds meer uit beeld verdwijnt en dat de nevels in haar brein de overhand krijgen. Het is pijnlijk om op te schrijven, maar een volgende fase in dit afschuwelijke ziektepatroon lijkt sluipenderwijs te zijn begonnen.

En we moeten dan allemaal mee naar deze volgende fase. Dat geldt ook voor mijn vader, die een aantal maanden geleden zomaar een vakantie naar het zwarte woud boekte. Alleen op vakantie: een busreis. We vonden het als kinderen een moedig en wijs besluit. Gewoon omdat hij er ook aan toe was. Heel hard aan toe, zelfs!

Al naar gelang de datum van vertrek naderde, begon mijn vader steeds meer te twijfelen en bouwde zich ook een schuldgevoel op. “Ik kan mijn vrouw toch niet in de steek laten….?”

Ik was zelfs even bang dat hij de reis zou cancelen. Dat is niet gebeurd. Gelukkig niet. Met een zwaar gemoed, uitgezwaaid door mijn broer en mijn dochter  stapte hij vorige week in de bus. Het was het begin van een mooie (wel wat zware reis) naar Duitsland. Dat mooie van die reis kwam ook doordat hij werd opgevangen (misschien wel een soort begeleid) door drie lieve mensen uit Limburg. Lot- en leeftijdsgenoten, zielsverwanten, mensen die snapten wat er in de omgeving van mijn vader aan de hand is. Nieuwe vrienden, nieuwe vriendschap en gesprekken met een lach en een traan: een prachtige reis. 

De zorg van mijn vader, dat mijn moeder alleen zou zijn deze week en hem zou missen, konden we gedurende zijn reis wegnemen. Ik zou haast zeggen dat mijn moeder nog nooit zoveel aandacht heeft gehad in een week. Misschien dat ze daarom ook niet belde of app-te, hoop je dan maar. Natuurlijk vroeg ze regelmatig waar mijn vader was, maar tegelijkertijd ging het ook een beetje aan haar voorbij. Het hoort blijkbaar bij de volgende fase…..

(slik).