· 

Theatraal en Hoogtevrees

Wij hebben het theater in Zwolle ontdekt. In de eerste jaren dat we hier woonden gingen we wel eens een keer naar het Spiegeltheater in Zwolle. Een optreden, een concert, maar in ieder geval niet frequent. Zo ging dat ook toen we in Lexmond woonden. Soms naar de Kom in Nieuwegein en heel soms naar de Stadschouwburg in Utrecht. Na een theaterbezoek namen we ons altijd voor om dit vaker te doen. Het kwam er echter nooit van. Drie redenen: druk, druk en druk. Je weet wel hoe dat gaat. Het maakte het sporadische bezoek dat je dan vervolgens aan bijvoorbeeld een balletvoorstelling bracht extra bijzonder: dat dan weer wel.

 

Dit jaar gaat het anders. In het voorjaar van 2023 voegden we de daad bij het woord (of het voornemen). We werden "vriend van het Spiegeltheater in Zwolle" en dat brengt dan direct met zich mee dat je iets eerder dan de losse kaartverkoop aan de beurt bent en feitelijk eerste recht hebt om een voorstelling te boeken. En daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt.

 

Met het jaarprogramma in de hand kregen we de smaak te pakken en begonnen we te boeken. Je schrikt je het apezuur als je ziet wat dat dan opgeteld allemaal kost, maar… een avondje stappen of uit eten kost ook zoveel. Een wedstrijd naar het voetbal ook en hoewel je je ook realiseert dat niet iedereen zich een avondje stappen of uit eten kan permitteren (en je dan ook weer een beetje ongemakkelijk onder voelt), hebben we het boeken toch maar doorgezet. We hebben er geen moment spijt van gehad: Herman van Veen, een opera, klassieke concerten, Guus Meeuwis, de geplukte zusters, de Messiah, Clannad en het Scapino ballet. Op het moment dat ik dit schrijf staat Claudia de Breij nog op het programma evenals Stef Bos (mijn favoriet) en gaat Irene nog een keer naar een toneelstuk met onze dochters. 

Natuurlijk is niet alles een succes. We aarzelden er al over en daarom waren we ook erg laat met boeken: Guus Meeuwis. Het was echt een saaie bedoening. Een soort biografische muzikale verhandeling in een drietal blokken. Ik zou geen enkel liedje kunnen reproduceren, hoewel het allemaal op elkaar leek: je hoeft feitelijk maar 1 melodie te onthouden. Het was slaapverwekkend en goedkope rijmelarij. maar een beetje bijslapen heeft natuurlijk ook zo z'n voordelen. Bij blok 3 speelde hij wat bekende nummers. Blijkbaar was de zaal daarvoor gekomen, want terwijl ik wat was ingedoezeld, ging ineens iedereen staan, klappen, bewegen en swingend naar het einde toe. Van Brabant naar Kedeng Kedeng (of zoiets). 

 

Het meest spannende van het optreden was echter de plek in de zaal. Omdat we twijfelend (een soort Omtzigt keuze) pas laat hadden geboekt, hadden we de laatste 2 van nog 3 open plaatsen, hoog in het theater (bovenste ring). Een plek waar je niet moet zitten als je hoogtevrees hebt (zoals ik). Op de laatste vrije plaats (naast mij) kwam een klein wat ielig vrouwtje zitten. Lijkbleek, aarzelend ik zou zelfs zeggen: trillend en bibberend kijkend naar de plaats naast mij. In eerste instantie dacht ik nog even dat de angstige blik met mij van doen had. Maar dat was het niet. Zij had ook hoogtevrees en dan in een wat ernstiger vorm dan ik, praatte honderduit van de zenuwen en binnen 5 minuten had ze alle dingen verteld die je niet zomaar met een wildvreemde deelt (dat ze gescheiden was, 3 kinderen had, hoogtevrees had gekregen in de bergen, dat ze fan van Meeuwis was (onbegrijpelijk) en dat ze zo blij was dat ze had kunnen boeken, maar nu spijt had van deze plek. Ik maakte de fout door begrijpend te knikken wat haar blijkbaar aanmoedigde om door te blijven ratelen. Het effect was overigens wel dat ik geen moment meer aan mijn eigen hoogtevrees dacht en zelfs begon te verlangen naar het begin van het concert. Je maakt wat mee in het theater. Toen het licht uitging werd ze stil.  Tot het neurien begon: ze kende elk nummer. Inderdaad een fan. Wel lastig als je probeert een uurtje slaap mee te pikken.

Je maakt wat mee in het theater, dus. Het gebeurt gewoon in Zwolle. Ik twijfel een beetje wat voor mij het hoogtepunt was. Herman van Veen vond ik indrukwekkend. Ook wat oud repertoire, maar de energie, de liedjes, de humor en het spotten met de eigen leeftijd en de vergankelijkheid van het leven. Ontroerend mooi. Zoals een avond in het theater kan en misschien wel moet zijn. Met een weemoedige lach, geraakt worden door een mooie blik op de wereld.

 

Dat die wereld niet altijd en overal even mooi is, werd prachtig uitgevoerd in “das Wunder der Heliane” van het reisopera gezelschap, maar ook in het de uitvoering “Song of the dark forest” van het Scapino ballet. Song of the dark forest is een aangrijpende, meeslepende en troostrijke voorstelling, uitgevoerd door de volledige groep dansers van Scapino, een operazanger en live muziek door het DoelenEnsemble. Het tragische lied van de oorlog wordt er in bezongen. Een onbekende soldaat, zwevend tussen leven en dood, verlangt terug naar zijn geliefden maar wordt ook achtervolgd door herinneringen aan het strijdtoneel. Met indringende liederen en dans van vier choreografen komt dit tijdloze verhaal tot leven. Voor mij was het tot op heden de topper van het theater seizoen.

 

Indringend mooi, prachtige liederen en bijzondere dans. Daar ga je voor naar het theater.

 

En dan moet Stef Bos nog komen. Gelukkig zit ik dan niet hoog in het theater. Wel naast Irene en dat is altijd leuk… (omdat ik dan ook mag neuriën)

Reactie schrijven

Commentaren: 0