Een gerustellende gedachte (bij de aanschaf van dit uit kunststof bestaande materiaal) is toch dat het helemaal Vegan is. Er komt geen dier aan te pas dus. Of dat echt een pre is, weet ik overigens niet. Het staat met grote letters op de doos (en er hangt zelfs een Vegan label aan de schoen) en blijkbaar is dat marketingtechnisch interessant en zou dat potentiele kopers over de streep moeten trekken. 

En voor een ieder die niet weet waar vegan voor staat: Veganisme is eenvoudig gezegd een levenswijze waarbij gestreefd wordt om geen dieren te (laten) gebruiken. Het gaat daarbij niet alleen om de manier waarop dieren gebruikt worden, maar vooral dát dieren gebruikt worden, terwijl mensen prima kunnen leven zonder dieren te gebruiken.

Veganisme is blijkbaar een streven en beperkt zich tot wat mogelijk is, leert een snelle blik op de site van de veganisten. “Dit kan per persoon verschillen afhankelijk van de persoonlijke situatie. Een veganist zal zich in iedere situatie proberen af te vragen op welke manier hij/zij diergebruik kan vermijden, op de korte en lange termijn.”

Veganisten trekken dit consequent door in hun gehele leven. 

Veganisten kopen ook geen kleding die gemaakt is van dieren zoals bont, leer, wol, dons, vilt, veren en zijde. Waarschijnlijk lopen veel veganisten dus op blote voeten of op Skechers. Wat ik dan weer lastig vind, is dat de producten die dus als alternatief worden gebruikt (zeker als het om kleding gaat) van kunststof worden gemaakt.

Veganisme is dus niet goed voor het milieu, zou je denken, hoewel ik ook klimaatactivisten ken, die veganist  zijn. 

Ik heb met al die kunststof dus waarschijnlijk wel vegan maar geen klimaatneutrale schoenen gekocht. Er zit aan zo’n Skechers toch een luchtje, als je dat zo mag zeggen. Om maar niet te spreken over de zweetvoetengeur die het materiaal gaat veroorzaken. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat deze laatste conclusie iets te snel getrokken is. Het lichtgewicht kunststof materiaal is nog maar 1 uur in mijn bezit. 

Er volgt dus nog een naschrift op dit bericht over de toename van het aantal Veganschoenen in huize Zonnestein en mijn ervaring hiermee. Voor wie dat weten wil natuurlijk…

Soms leggen we als club een bedrijfsbezoek af. Afgelopen week bezochten we zodoende als club Mocca d’Or (in het verleden bekend onder de naam Algra koffie). Tijdens dit bedrijfsbezoek in Zwolle werden we passievol meegenomen in de koffie en dat wat een koffiebrander allemaal doet. Een mooie avond en leuk om je eens te verdiepen in dat wat de koffie allemaal brengt. 

Ook een prachtig marketing verhaal, overigens. Koffie als beleving, waarbij tussen neus en lippen door de bekende koffiemerken werden vermalen en afgebrand door de zeer enthousiaste rondleider en verkoper van het Mocca d’OR verhaal. 

Oeps…. Is het zo, mag het zo, kan het zo, moet het zo?

Mijn persoonlijke smaakbeleving kreeg tijdens het bezoek ook een forse knauw te verduren. Mijn darkroasted koffieboon, die ik al jaren met heel veel smaakplezier door mijn Jura machine laat vermalen, blijkt kwalitatief zo’n beetje onder aan de ladder te hangen. “Koffie moet je proeven, moet je beleven en als je dat eenmaal gedaan hebt, dan drink je nooit meer dat soort rommel” was eigenlijk de moraal van het verhaal.

Bijzonder hoe zoiets dan werkt en hoe alles in mij begint te protesteren tegen dat wat er bij velen als zoete koek in gaat: “ik wil helemaal geen koffie met een smaakje, ik wil helemaal geen koffie met een andere melange…. Ik hou gewoon van mijn darkroasted koffie die ik al jaren bij de Wereldwinkel koop voor 17,95.” 

Als ik de zeer enthousiaste MOM (Mocca d’Or Man) moet geloven, dan moet een kilo goede koffie minimaal een euro of 35 kosten. 

“Coffee is no rocket science” is dan weer een prachtige neon reclame op een van de muren van de koffiebrander. Dat stelde mij uiteindelijk toch wel gerust.  

En wat heeft dat dan met Rotary te maken? Misschien niet eens zoveel, hoewel zo'n bedrijfsbezoek natuurlijk inspirerend is en je leert om op een andere manier naar zaken te kijken. 

En om dan toch maar een linkje te leggen tussen dit bedrijfsbezoek en Rotary: naast de regelmatige bedrijfsbezoeken, het fellowship, de mooie donderdaagse bijeenkomsten blijft het belangrijk om iets goeds voor je omgeving te doen…

Service Above Self. Dat is pas echt zuivere koffie.

Het goede nieuws is dat ik inmiddels in fase 6 zit van de Milon circle. Trouw ga ik elke woensdag en zaterdagmorgen naar de sportschool voor een 3 kwartier durende workout. Volgens mij ben ik in het jaar dat ik nu deze activiteiten verricht overigens geen kilo kwijt geraakt (er zijn zelfs mensen in mijn omgeving die beweren dat het tegenovergestelde het geval is, waarbij dan fijntjes wordt opgemerkt dat het niet de spiermassa is die toeneemt). Mijn dementerende moeder vraagt sinds kort ook steeds hoeveel maanden ik nog moet. Het is een vorm van decorumverlies, maar de opmerking over mijn buikomvang komt uit de grond van het hart . Ik glimlach dan wel, bij deze eerlijkheid, maar ik moet toch ook even slikken: en niet omdat de maandelijkse bijdrage van 90 euro voor de sportschool zich in die zin niet terugbetaalt.

Fase 6 in de Milon circle. Ik draai nog steeds mijn rondjes op de machines. Altijd met hetzelfde groepje Heerdenaren, die ik amper kan verstaan als ze in plat Veluws de laatste ontwikkelingen in het dorp of op het wereldtoneel doornemen: maar het is wel gezellig in ieder geval, de onderlinge grappen zijn prachtig en de sfeer is gewoon goed. Een mooie groep mensen. En fase 6? Het staat voor een ander ritme in die Milon Circle. De gewichten zijn wat zwaarder ingesteld, de oefening wat anders, maar de minuten duren nog net zo lang. 

Tussen alle bedrijven door, is het toch genieten van onze prachtige omgeving. Het is goed wonen hier. We hebben het reuze naar onze zin en wonen met plezier in dit heerlijke dorp. Irene doet vrijwilligerswerk in de wereldwinkel van Heerde en werkt tussen de bedrijven door op de Anne Vries in Epe of eigenlijk is dat andersom. 

En in de vrije tijd die er toch zo nu en dan is: fietsen, wandelen en genieten we dan nog steeds met een soort vakantiegevoel door bossen en langs de IJssel. Of deze fase in ons leven nu een nummer heeft of niet. Het is een ieder geval een mooie fase…

MIjn vader wil nog zo veel met- en voor haar betekenen, maar het gaat of het kan eigenlijk niet meer. Het is een vorm van loslaten, die ongelooflijk veel pijn doet. De afgelopen periode was mijn moeder elke zondag thuis bij mijn vader. We bezochten haar dan in haar vertrouwde omgeving. Irene en ik, mijn zus, mijn broers en onze kinderen. Volgens een afgesproken schema, afwisselend, maar keer op keer: gezellig, ouderwets en mooi om er te zijn. 

Aan het einde van de dag werd het iedere keer echter steeds lastiger om de weg naar het verpleeghuis terug te maken. Ondoenlijk ook. Een emotionele achtbaan, voor mijn vader, voor mijn moeder: voor ons allemaal. Maandag belde ik mijn vader en overmand door emotie vertelde hij dat het niet langer gaat. Ik heb moeten besluiten dat ze niet meer naar het stekkie komt, waar we zoveel mooie jaren samen hebben gehad.  “Weer iets loslaten, Erwin”, zei hij. Ik mompel dan nog iets van: “Ja, pa… maar misschien is het wel beter zo….”, maar van binnen voel ik met mijn vader mee, het is zo pijnlijk. Zo verdrietig. Afscheid nemen van je moeder die er geestelijk al vaak niet meer is (en hoe verraderlijk: soms ook weer gewoon wel).

Het is de emotie die tot tranen leidt in de donkere theaterzaal, bij de teksten van Stef Bos. Niemand die het ziet, die het hoort. Stef wijst naar de jaarringen in de doorgezaagde boomstam. Ik ga op in zijn verhaal en duiding. Mijn vader ergens in de binnenring, ik ergens in het midden, mijn kinderen weer dichter bij de rand (of was het andersom?). “Eigenlijk zijn we blaadjes aan de boom” zegt Stef. Op een gegeven moment moet je gewoon loslaten. Slik…. het doet een beetje pijn, maar het is natuurlijk gewoon waar.

Over emotie en loslaten gesproken. Woensdag 1 mei. Al een tijdje geleden afgesproken met de zus van mijn moeder. Een bezoek vanuit Belgie. Haar twee zussen (de een 92, de ander 87) komen over. Voor misschien wel de laatste keer dat ze elkaar in levende lijve samen kunnen zien. We zijn in een klein gezelschap. Vlak voor hun komst is de sfeer beladen en gespannen. Ik merk aan mijn vader dat de emotie hoog zit. Mijn moeder is de vrolijkheid zelve. Ze snapt het niet, heeft geen idee dat haar zussen zo komen en maakt de bekende grapjes over mijn oranje bril.

Mijn nicht uit Brugge heeft ze in sint Niklaas en in Antwerpen opgehaald (en is al de hele dag onderweg). Rond 14:00 uur zijn ze in Vianen en samen schuifelen we naar de gastenkamer waar de ontmoeting zal plaatsvinden. Het weerzien is emotioneel. Vochtige ogen, ongeloof bij mijn moeder, omhelzingen, woorden die niet uitgesproken worden, woorden die wel uitgesproken worden. Drie oude zusjes, gerimpelde handen, door het leven getekend, misschien wel, maar…. wel met elkaar verbonden. Letterlijk (als hun handen elkaar vinden) en figuurlijk via de bloedlijn.

Het gesprek gaat verder waar het ooit gebleven is, het is gezellig en misschien ook wel een beetje vreemd. Mijn moeder is hyper, vervalt in haar “enfant terrible” rol, ze zingt, ze maakt gekke opmerkingen, ze herhaalt en ze herhaalt. En toch…. is er ook verbinding, de herkenning, een strelende beweging over hand of schouder, de liefdevolle blik, over en weer. Ik kijk er naar met een brok in de keel. Het raakt….het doet ook een beetje pijn. Dat doet het vertrek ook. Tranen vloeien rijkelijk of worden weggeslikt. Het was mooi, verdrietig en liefdevol. 

En mijn vader? Hij is erbij… maakt zich zorgen over hoe het straks weer verder moet, kijkt ook met vochtige ogen toe, maar geniet van het rijke moment. Want rijk is het. De bloudruk van het leven, zou Stef Bos zeggen. Een bloempje tussen de tegels...

Wanneer je een melding wilt krijgen van een volgende blog: meld je dan via onderstaand formulier aan.

Graag ontvang ik in het vervolg een melding als er een nieuw bericht is geplaatst:

Claudia staat uitgebreid stil bij haar introverte karakter, en hoe dat haar overprikkeldheid (ze is een jaar of 2 vanwege oververmoeidheid uit de running geweest) in de hand gewerkt heeft. Steeds maar aardig gevonden willen worden, ook door de mensen met een grote bek die makkelijk van zich afbijten. Uit die ervaring van je schikken naar de ander, uit angst om buiten de groep te vallen, benadrukt de Breij, dat we meer ‘van binnen naar buiten’ zouden moeten leven, in plaats van andersom. Niet aardig gevonden willen worden, maar aardig zíjn. 

Voordat deze blog verwordt tot een recensie, snel door naar de nazit. Hans en ik besloten na de voorstelling nog even in Hattem een glas wijn te drinken. Met Hans zit ik in een klein wijn/culinair clubje dat zich voorgenomen heeft om een paar keer per jaar wijngebieden in onze omgeving op te zoeken en belangrijker de wijnen uit te proberen. Een nazit dus bij iemand die een goed glas wijn weet te waarderen en ook schenkt. 

Napraten bij een goed glas wijn. Hoe mooi kan het zijn? Na het cabaret overigens meer dan voldoende gesprekstof.

Het werd een Italiaanse rode kwaliteitswijn en juist dat gegeven bracht bij mij ook een herinnering naar boven. Al pratend over de wereld waarin we leven, de manier waarop mensen met elkaar omgaan (met dank aan Claudia) kwam het gesprek op kerk en samenleving. 

En wat die Italiaanse wijn met een herinnering van doen heeft? Ooit zat ik in de diaconie van de hervormde kerk in Vianen (waar ik een groot deel van mijn leven woonde). 

Met de voorzitter van de diaconie (Herman) ging ik vaak na de vergadering nog even een glaasje wijn bij hem thuis drinken. Een glas wijn bij Herman: napraten met een zielsverwant. Na verhitte discussies in de kerkenraad (het ging er niet fijn aan toe toen: de opvattingen liepen te ver uiteen, behoudend versus vooruitstrevend, traditie tegenover vernieuwing, dogma tegenover pragmatisme, etc… etc.. ).

De kerk en geloof: een voedingsbodem voor conflicten, splitsing en buitensluiting als je niet uit het zelfde vaatje tapt. We weten waar het toe kan leiden. In kleine geloofsgemeenschappen, in dorpen en wereldwijd. Met Herman keek ik na elke vergadering terug op dat wat besproken was en hoe dat dan gegaan was. Dromend over een betere wereld, dromend over hoe het anders zou kunnen en moeten..

Herman was al een grijze oude, forse en wijze man toen ik hem in de kerk van Vianen ontmoette. Jaarlijks reed hij naar Italie om een aanhanger met wijn te halen bij zijn vrienden, die hem (blijkbaar) Armando noemde. Hij had relaties in Italie vanwege de oorlog, omdat hij daar indertijd bij de partizanen onderdak had gevonden. Hij sprak daar overigens nooit over (de verhalen over hem, hoorde ik van anderen).  Praten (en drinken) kon hij wel. Zoveel levenswijsheid, zoveel verhalen over mensen, de kerk en de maatschappij. Ik kan mij nog herinneren dat (Herman was al diverse keren de trap opgegaan om een nieuwe fles op te halen en vervolgens te ontkurken) het een avond na een kerkenraadsvergadering half 4 in de ochtend was, voordat ik weer naar huis fietste. Vele verhalen en beschouwingen verder. Na elke fles Italiaanse wijn, werden de wereld en het perspectief overigens mooier. 

Bij Hans in Hattem werd het gelukkig niet zo laat. Het gesprek was er niet minder om. De avond en de wijn ook niet. In tegendeel zelfs. In gesprek over de magie van Rotary, over aardig zijn in plaats van aardig gevonden worden, over levensverhalen, fellowship en ontmoetingen met mensen die verschil maken.  Een mooie avond met dank aan Claudia, Herman, Hans en een goed glas Italiaanse wijn…..

Wil je een bericht ontvangen als er nieuwe blog is geplaatst ? Laat het via onderstaand contactformulier weten!

Ik wil graag een bericht ontvangen als er een nieuwe blog wordt geplaatst:

Het zijn misschien toch ook wel woorden die bij de levensloop van ieder mens horen. Het klinkt wel wat gek: “het lijf is aan bederf onderhevig”, maar op de keeper beschouwt is het uiteindelijk natuurljjk wel zo. Ik heb ergens wel eens gelezen dat je vanaf je twintigste levensjaar weer langzaamaan begint af te takelen. Het leven is vergankelijk, eindig, kortstondig, onbestendig etc etc… 

Dit wordt dan zo schrijvend, toch een sombere blog. Je wordt niet echt vrolijk of optimistisch van dat woord vergankelijkheid en haar synoniemen. Het woord kwam tijdens mijn verjaardagsfeestje (in kleine familiekring) bij mij naar boven, toen ik zo het kringetje rond keek. Ik realiseer me dat ik mij nu, al schrijvend, op glad ijs begeef en toch…. rond de salontafel zie je dat de tand des tijds toch ook zo z’n werk heeft gedaan.  

Een soort “circle of life” rond de tafel met al die lekkere hapjes en drankjes. Van jong tot oud is er een vertegenwoordiging. Ik zal mijn aanwezige familieleden op deze plek niet verder beschrijven.  Het heeft met respect, met privacy en dat soort begrippen te maken. En niet zozeer omdat (een uitzondering daar gelaten) de beschrijving per definitie negatief uit zou kunnen pakken. Over Irene zeg ik altijd, dat ze met de jaren meer schoonheid vergaart (en dan laat ik het maar aan de lezer van deze blog of dat innerlijke- of uiterlijke schoonheid of misschien wel alletwee is).

Het woord vergankelijkheid kwam bij mij op, toen mijn vader tijdens het gezellig samenzijn wankelend en bijna vallend opstond om naar de keuken te sjokken. Leunend op zijn zijn wandelstok, die hij sinds kort binnen handbereik moet hebben. Dit jaar wordt hij 87 en als je hem dan zo stilletjes ziet zitten in de kring van de familie, tussen zijn kleinkinderen en hem vervolgens zo moeizaam ziet opstaan, dan is het misschien ook niet zo gek als woorden als fragiel en onzeker naar boven komen borrelen. Het is slikken. De kwieke en energieke man van weleer, is ineens verdwenen. Hij wordt (en is gewoon) oud. En om over de “circle of life” te spreken: mijn moeder kan helaas en verdrietig genoeg niet eens meer op mijn verjaardag komen: te belastend. Ook zij is inmiddels fragiel en voor haar is in haar dementie letterlijk en figuurlijk alles onbestendig.

Stef Bos schreef er een prachtig nummer over. Achter in de rij. Over de vergankelijkheid van het leven.

Ik had niet aan deze blog moeten beginnen. Ik weet niet waar het eindigt of waar ik naar toe moet schrijven. Misschien moet ik wel gewoon beschrijven dat ik in een opwelling lid ben geworden van de Anbo (het was een aanbieding, maar toch): de Algemene Nederlandse Bond voor Ouderen en dat de Plus hier met enige regelmaat op de deurmat valt.

We namen een proefabonnement omdat Irene en ik voorzichtig aan het nadenken zijn over stoppen met werken en dat tijdschrift daar wat achtergrondinformatie voor biedt. Een eerste orientatie op een volgende fase in ons leven. Circle of Life of vergankelijkheid? Het zal wel bij de levensfase horen om daar over na te denken. Ik moet bekennen dat ik niet naar de brievenbus hol, als het magazine door de postbode wordt bezorgd. We kijken ondanks het uiteindelijke perspectief (over tig jaar!) met plezier uit naar de dag van morgen. Laat overmorgen ook maar komen. We zien wel wat het brengt…. Voor of achter in de rij….

Achter in de rij

Ik zie de vaandels daar van voren

Zie de helden van mijn tijd

Maar als ik omkijk zie ik niemand

Want ik loop achter in de rij

Voor mij een zee van mensen

Ze hebben alles maar ze hebben weinig tijd

Ik wil alleen nog maar vertragen

Loop liever achter, achter in de rij

Bepaal hier zelf hoe lang ik stilsta

En hoe lang ik naar het landschap kijk

Zie nu eindelijk pas de schoonheid

Want ik loop nu achter in de rij

Kijk om

Er is een zee van ruimte

Kijk om

Er is een zee van tijd

Er is nog zoveel om te doen

Met wat geweest is

Zoveel onvoltooid verleden tijd

Zie mijn vader en mijn moeder

Als ik terugkijk in de tijd

Zie ze zwaaien naar mij in de verte

Want ik liep toen vooraan in de rij

En nu ben ik waar zij toen waren

En al zijn ze weg

Ze zijn een deel van mij

En ik leer ze nu pas echt kennen

Want ik loop hier achter in de rij

Kijk om

Er is een zee van ruimte

Kijk om

Er is een zee van tijd

Er is nog zoveel om te doen

Met wat geweest is

Zoveel onvoltooid verleden tijd

Nu is het eindelijk aan jou

Nu is het eindelijk aan mij

Nu is het eindelijk aan ons

Want wij lopen hier achter de rij

Niemand die ons volgt

Wij hebben alle tijd

Als we willen zijn wij vrij

Want we lopen achter in de rij

En als wij willen zijn wij vrij

(als je de foto aanklikt: dan hoor je de muziek die bij de tekst hoort)

Op zaterdagmorgen vroeg op weg vanuit Heerde, inchecken en de stad in. Nu was ik al eerder in Groningen geweest (na de tweede etappe van het Pieterpad), maar nu samen met vrouwlief: slenterend door de binnenstad, prachtig winters weer (heldere blauwe vrieslucht), een kop koffie hier, een lunch daar, winkel in, winkel uit (een soort bezoeking, maar… je slikt dat dan toch maar weg: goed voor je relatie in ieder geval!). We kochten een beschrijving voor een stadswandeling langs de hofjes. Vroeger boden de Groningse hofjes gratis onderdak aan armen, weduwes en zieken. Tegenwoordig wonen er particulieren in deze oases van rust in de binnenstad. Bij een handvol van deze zogenaamde binnenhoven konden we even binnenlopen voor een moment van stilte. Sommige bomen in de zomers bloemrijke tuinen zijn zo oud, dat ze de bewoners van vroeger nog hebben meegemaakt. Slenterend langs tientallen gasthuizen, stiltes en historische vormen van naastenliefde in de stad, nemen we de stad in ons op. 

In het Forum drinken we op de bovenste verdieping van dit prachtige multi functionele gebouw een kop koffie. Het meubilair is retro en we zitten in rotan stoelen te genieten van het uitzicht. Het is blijkbaar een geliefde plek voor mensen die een date hebben.  Niet alleen voor Irene en mij, maar ook voor een tweetal stelletjes die in in de zitjes om ons heen zitten. En hoewel het niet zo netjes is om mee te luisteren naar de gesprekken die daar worden gevoerd, vang ik toch wat flarden op. Aan het tafeltje het dichtst bij ons zitje wordt echt een verkennend kennismakingsgesprek gevoerd en vertellen de potentieel geliefden elkaar de belangrijke feitjes die je op zo’n eerste date (blijkbaar) hoort uit te wisselen. Het gaat over de muziek (check: zelfde smaak), de stad (check: zelfde voorkeur), boeken (check: zelfde genre) en over vakanties…. en hoewel ik niet alles kan volgen (en natuurlijk ook in gesprek ben met Irene), merk ik dat de voorkeuren hier toch wat uiteenlopen. 

De vrouwelijke gesprekspartner houdt van zonvakanties, de man van actieve vakanties en terwijl de dame langzaam begint uit te leggen dat het zo heerlijk is om na een drukke periode eens helemaal niets te doen en op een bedje aan het zwembad te liggen, zie ik bij de mannelijke gesprekspartner een vorm van lichte verbazing en zelfs afkeer op het gezicht ontstaan. Hij probeert nog even het onderwerp wintersport ter sprake te brengen en aan alles is te zien en horen dat hij dat met heel veel plezier (en liefst meerdere keren per jaar) doet. Zijn date merkt op dat ze slechts een keer op wintersport is geweest: “eens maar nooit meer…., gevallen, een knie beschadigd”. Over winterse temperaturen gesproken: "van een koude kermis thuis komen", noemen ze dat. 

Ik concentreer mij op mijn kop koffie en roer ongemerkt in mijn bakkie troost (terwijl ik niet eens suiker of melk in de koffie heb). De jongeman haakt af, het gesprek stokt. First date levert niets op. Aan het andere tafeltje hebben de verkennende gesprekspartners blijkbaar meer succes. Ze zijn nog niet uitgepraat in ieder geval. Dat zijn Irene en ik ook niet. We hebben een date in Groningen, rekenen af en slenteren hand in hand verder door de stad.

Groningen heeft het...

Natuurlijk is niet alles een succes. We aarzelden er al over en daarom waren we ook erg laat met boeken: Guus Meeuwis. Het was echt een saaie bedoening. Een soort biografische muzikale verhandeling in een drietal blokken. Ik zou geen enkel liedje kunnen reproduceren, hoewel het allemaal op elkaar leek: je hoeft feitelijk maar 1 melodie te onthouden. Het was slaapverwekkend en goedkope rijmelarij. maar een beetje bijslapen heeft natuurlijk ook zo z'n voordelen. Bij blok 3 speelde hij wat bekende nummers. Blijkbaar was de zaal daarvoor gekomen, want terwijl ik wat was ingedoezeld, ging ineens iedereen staan, klappen, bewegen en swingend naar het einde toe. Van Brabant naar Kedeng Kedeng (of zoiets). 

Het meest spannende van het optreden was echter de plek in de zaal. Omdat we twijfelend (een soort Omtzigt keuze) pas laat hadden geboekt, hadden we de laatste 2 van nog 3 open plaatsen, hoog in het theater (bovenste ring). Een plek waar je niet moet zitten als je hoogtevrees hebt (zoals ik). Op de laatste vrije plaats (naast mij) kwam een klein wat ielig vrouwtje zitten. Lijkbleek, aarzelend ik zou zelfs zeggen: trillend en bibberend kijkend naar de plaats naast mij. In eerste instantie dacht ik nog even dat de angstige blik met mij van doen had. Maar dat was het niet. Zij had ook hoogtevrees en dan in een wat ernstiger vorm dan ik, praatte honderduit van de zenuwen en binnen 5 minuten had ze alle dingen verteld die je niet zomaar met een wildvreemde deelt (dat ze gescheiden was, 3 kinderen had, hoogtevrees had gekregen in de bergen, dat ze fan van Meeuwis was (onbegrijpelijk) en dat ze zo blij was dat ze had kunnen boeken, maar nu spijt had van deze plek. Ik maakte de fout door begrijpend te knikken wat haar blijkbaar aanmoedigde om door te blijven ratelen. Het effect was overigens wel dat ik geen moment meer aan mijn eigen hoogtevrees dacht en zelfs begon te verlangen naar het begin van het concert. Je maakt wat mee in het theater. Toen het licht uitging werd ze stil.  Tot het neurien begon: ze kende elk nummer. Inderdaad een fan. Wel lastig als je probeert een uurtje slaap mee te pikken.

Je maakt wat mee in het theater, dus. Het gebeurt gewoon in Zwolle. Ik twijfel een beetje wat voor mij het hoogtepunt was. Herman van Veen vond ik indrukwekkend. Ook wat oud repertoire, maar de energie, de liedjes, de humor en het spotten met de eigen leeftijd en de vergankelijkheid van het leven. Ontroerend mooi. Zoals een avond in het theater kan en misschien wel moet zijn. Met een weemoedige lach, geraakt worden door een mooie blik op de wereld.

Dat die wereld niet altijd en overal even mooi is, werd prachtig uitgevoerd in “das Wunder der Heliane” van het reisopera gezelschap, maar ook in het de uitvoering “Song of the dark forest” van het Scapino ballet. Song of the dark forest is een aangrijpende, meeslepende en troostrijke voorstelling, uitgevoerd door de volledige groep dansers van Scapino, een operazanger en live muziek door het DoelenEnsemble. Het tragische lied van de oorlog wordt er in bezongen. Een onbekende soldaat, zwevend tussen leven en dood, verlangt terug naar zijn geliefden maar wordt ook achtervolgd door herinneringen aan het strijdtoneel. Met indringende liederen en dans van vier choreografen komt dit tijdloze verhaal tot leven. Voor mij was het tot op heden de topper van het theater seizoen.

Indringend mooi, prachtige liederen en bijzondere dans. Daar ga je voor naar het theater.

En dan moet Stef Bos nog komen. Gelukkig zit ik dan niet hoog in het theater. Wel naast Irene en dat is altijd leuk… (omdat ik dan ook mag neuriën)

Een traditie is ook om rond kerst naar een musical te gaan of een concert te bezoeken. Vorig jaar was dat een soort Ierse Keltische Christmas dance (lees tap dance) voorstelling. Toen nog met het hele gezin. Onze zonen haakten dit jaar af toen ze hoorden dat het dit jaar ook zoiets zou worden. Wij luisterden met heel veel plezier naar een snipverkouden Clannad zangeres in Zwolle. Een prachtig optreden, waar alleen het in het Nederlands gezongen Silent Night vanwege de verkoudheid en beschadigde stemband een aanfluiting was.

Op kerstavond naar de Renderklippen voor de kerkdienst op de hei. Het zou zomaar een traditie kunnen worden. De liederen waren mooi, de ambiance met de hoornblazers was fantastisch, de kerkdienst (en dan met name de preek: aldus dochterlief) een simplistische en mager verhaal. De nieuwe predikant van de VEG uit Heerde. Het was inderdaad niet echt aansprekend. Dat was het kerstfeest op zondagmorgen in de Ontmoetingskerk wel. Het hoort er bij: met kerst naar de kerk. Komt allen tezamen of zoiets... (ook al traditie).

Maar voor de kids is het kerstdiner, traditioneel iets van 10 gangen met allerlei door Irene in elkaar geflanste lekkernijen een reden om naar Heerde te komen. Het was ook dit jaar weer een festijn dat elk jaar opnieuw automatisch overgaat in de verjaardag van Irene, als het 00.00 uur wordt en de tweede kerstdag begint.  Zo rond de kaas (gang 8), voordat het dessert (gang 9) wordt opgediend. Mooi!

En dan is de top2000 al begonnen en maken we ons traditie-getrouw op voor het nieuwe jaar. Oliebollen bakken onder de veranda. Een mooi moment met mijn vader, die we op de avond voor oudjaarsdag hebben opgehaald. In klein comité het jaar uit en het nieuwe jaar in. Champagne en oliebollen en heel veel vuurwerk. Niet van ons.... maar... van de weet ik hoeveel miljoen die in Nederland de lucht in ging, moet zo'n beetje de helft in Heerde zin afgestoken. Zo leek het in ieder geval. 

Samen met mijn vader een biertje drinken op oudjaarsdag. Hoe mooi kan het eigenlijk zijn. Samen de hei op, samen naar het hoge water kijken en samen oliebollen bakken... Laat dat maar een traditie worden die nog jaren lang wordt vorm gegeven.

Voetstapjes in de sneeuw....

Stille wateren hebben diepe gronden. Misschien zou je het zo op het eerste gezicht niet zeggen, als je Nico (echtgenoot, vader en opa) voor het eerst ontmoet.

Een beetje stil in een hoekje. Het liefst net voor de speaker waar de muziekgeluiden uit komen. Niet aanwezig en toch van de partij. En hoe beter je hem leert kennen, hoe meer je begint te begrijpen van zijn betrokkenheid bij kerk en maatschappij. Fanatiek en loyaal: zo zou je hem het best kunnen omschrijven.

Achter die op het eerste gezicht wat stugge en serieuze man gaat een gevoels- en sfeermens schuil. Een familieman. Trots op zijn vrouw (als hij weer met het kippenvel in zijn nek, zit te luisteren naar haar zangwerk tijdens een optreden), genietend van zijn 4 kinderen en natuurlijk beretrots op de kleinkinderen, waarbij hij er voor het gemak ook nog twee bosneven bij telt.

Werkzaam in de kerk, fluitend en wandelend door Vianen en omstreken, altijd in gezelschap van zijn trouwe maatje (en viervoeter) Barry, doet de apostel van Batenstein (zoals hij genoemd wordt) zijn dingen. Bescheiden als hij is, zal hij nooit op de voorgrond treden en altijd ruimte geven aan de ander. Een bijzondere eigenschap, waar dus een warm en betrokken mens achter schuil gaat.

Sfeer is voor Nico heel belangrijk. Zodra het 21 juni is geweest, kan hij al verkneukelend uitzien naar de kerstdagen, omdat de dagen vanaf dat moment nu eenmaal beginnen te korten. Kerst en Sinterklaas zijn hoogtepunten die hij het liefst in familiekring doorbrengt. Vroeger vertaalde dat zich in de verhalen van W.G. van der Hulst, waar hij uren uit kon voorlezen.

Over de voetstapjes in de sneeuw, de drie verloren kindertjes die het "o zo koud" hadden en het kannetje dat steeds "kloek, kloek, kloek" deed. Nico kon daar helemaal in opgaan (en wij dus ook) en gaf de verhalen extra klank en inhoud, door de wijze van voorlezen. Het liefst met ons als kinderen op schoot, kaarslichtje en gezellige duisternis om ons heen. Op weg naar Kerstmis.

Epe is natuurlijk ook de plek waar hij uren graag doorbrengt. Is het niet met de verfkwast in de hand en bladharkend, dan is het wel wandelend door de heerlijke natuur, waarbij de gebogen houding en de blik op de grond misschien wel het meest typerend is voor zijn manier van voortbewegen. In gedachten verzonken, met de handen op de rug, genietend van de schepping.

Op deze plek is natuurlijk heel veel te zeggen over Nico, vader en trotse opa. Wij zijn in ieder geval ook trots op hem, genieten van de momenten dat er samen in de tuin in Lexmond kan worden gewerkt, het glaasje witte wijn of het biertje dat er daarna gedronken wordt. De gesprekken over de preek, het kerkwerk in Vianen of over de vele indringende artikelen uit zijn lijfblad Trouw.

Er valt veel te harken en te vegen in Lexmond.

Hoop van harte dat we nog lang van je mogen genieten. Er is nog veel te praten, te zeggen en te doen. Het is zo weer juni en ook zo weer kerst.

Voetstapjes in de sneeuw..... het is altijd fijn om te weten dat daar de afdrukken van mijn vader bij zijn....

(juni 2012)

Elk vogeltje zingt zoals.....

Over ons moeke is natuurlijk erg veel te schrijven. Daar waar haar echtgenoot de ingetogenheid zelf is, is Hendrika Emma Louise, de spring in het veld van de familie. Wat een energie, wat een vrolijkheid en wat een heerlijk gevoel voor humor.
Het is lastig om 50 jaar huwelijk even samen te vatten, het is moeilijk om 49 jaar moederschap even samen te vatten, het is ook moeilijk om meer dan 20 jaar grootmoederschap samen te vatten. Misschien is het zelfs wel moeilijk om een week uit het leven van onze moeder samen te vatten. Misschien moeten we dat ook maar niet proberen te doen. Zij laat zich voorstaan op het Belg-zijn, gedraagt zich daar ook naar en geniet er van. Zij geniet eigenlijk van alles (hoewel schijn ook wel eens bedriegt): van zang, van muziek, van haar plekje in Epe, van haar kids en natuurlijk haar kleinkinderen. 

In de stijl van "van de Riet" is zij een familiemens pur sang. En van alle markten thuis: ze begeeft zich ook snel op alle markten. In 50 jaar huwelijk heeft ze zich met de kerk bezig gehouden, een jeugdkoor gehad, een eigen peuterspeelzaal, bejaardenzorg gedaan, verpleging (en niet alleen als diacones), begrafenisondernemer gespeeld, bejaardenreizen georganiseerd, poppenkast gespeeld, sinterklaasintochten vormgegeven in in verschillende koren gezongen.

En... dat is ongetwijfeld geen compleet plaatje. Laat Henny maar schuiven.

Achter de vrolijke lach gaat iemand schuil, die weet wat zij wil en dat ook altijd op een zeer aimabele wijze weet te bereiken. Of dat nu op de fiets is, met het openbaar vervoer of in haar eigen brommobiel, waar ze heel wat kilometers in heeft afgelegd.

Henny kent ook iedereen. En overal ter wereld komt zij wel bekenden tegen: wie heeft er nu niet bij haar op de crèche gezeten? Wie heeft er nu niet met haar in een koor gezongen? Duidelijk is wel, dat ze voor een ieder altijd klaar staat, op de kleinkinderen wil passen, een tas vol met snoep bij zich heeft en de vreemdste avonturen heeft meegemaakt en idiote belevenissen kan na vertellen.

Is het leuk om een moeder te hebben die zich nergens voor schaamt, die zo gek is als een deur, die het Vlaamse denken en handelen gecultiveerd heeft en elk typetje kan neerzetten en dat ook doet? 

Ja natuurlijk is dat leuk, sterker nog: het is fantastisch om een moeder te hebben die altijd aanwezig is en op de een of andere manier de aandacht weet te trekken. Niet omdat aandacht trekken het doel is, gewoon omdat ze is, wie ze is en daarmee het verschil maakt. Ze krijgt niet alleen aandacht, ze geeft het ook! En dat maakt het zo bijzonder. Wie wil er nu niet zo'n moeder hebben? Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is! En zingen... dat kan ze. Een vrolijke noot, een vrolijk leven, waar ik nog lang deelgenoot van hoop te zijn.

(juni 2012)

Er is zoveel onrecht, er is zoveel eenzaamheid, zoveel armoede, zoveel ongeduld, zoveel onbegrip voor andersdenkenden of mensen die anders zijn of van elders komen. De samenleving verandert.  Zowel lokaal, nationaal en internationaal. Ik merk dat ik steeds meer last krijg van de negativiteit, het zogenaamde onderbuik gevoel in de maatschappij.. Je kijkt er naar, je staat erbij, je bent er onderdeel van en voelt je onmachtig. Oorlog in Oekraïne, moordpartijen in Israel, volkerenmoord in Gaza, politieke gevangenen in Rusland, China en op zoveel andere plekken. Je komt er niet mee weg om de problematiek te bagataliseren. En ja…. Er zijn lichtpuntjes, maar… het lijkt helaas net of dat dat er steeds minder worden. Het zijn donkere dagen.

Verkiezingen in Nederland. Een ruk naar rechts (heet het in de media). Gedomineerd door het migratiedebat. Ik begrijp overigens best dat mensen zich zorgen maken, als je geen woning hebt in Nederland, als je amper rond kunt komen en je ziet (het valt in de praktijk wel mee overigens) steeds meer vluchtelingen het land binnen komen. Maar de ongenuanceerdheid van de uitspraken, de domheid van sommige redeneerlijnen, de wijze waarop de politiek het gesprek voert, het populisme. Het stoort mij mateloos. Het leidt niet tot oplossingen voor problemen, waarvoor toch echt een oplossing moet komen. De klimaatcrisis, stikstof ellende, te kort aan woningen, vluchtelingen problematiek en ga zo maar door.

Tijdens de housewarming bij mijn zoon (hij heeft sinds kort een woning met zijn vriendin), sprak ik iemand die voor het eerst had mogen stemmen. Het was PVV geworden. Nu moet ieder natuurlijk stemmen op wat hij/zij wil, eigenlijk heb ik daar niet direct een oordeel over. Het heet democratie, geloof ik. Maar de domheid in de redeneerlijn, waarmee de keuze werd beargumenteerd, was ronduit stuitend. “Als het Frans maar niet werd…” was de stelling en een deel van de onderbouwing. Frans bleek Frans Timmermans te zijn. Nu ben ik ook geen fan van Frans Timmermans, moet ik eerlijkheidshalve zeggen, maar het stoorde me toch dat de nieuwe kiezer met wat domme Telegraaf retoriek tot zijn keuze was gekomen.

Toen ik even doorvroeg over armoede bestrijding, de klimaatproblematiek, sociale betrokkenheid en solidariteit (waar Fransje Timmermans toch ook voor staat), keek de jonge kiezer mij wat schaapachtig aan. Kan je daar tegen zijn, vroeg ik hem? Nee was het antwoord, maar… het moet maar eens over zijn, was het antwoord. Wat er dan over moest zijn, werd niet helemaal duidelijk. Ik denk dat het om nuance gaat (die moet maar eens over zijn): het moet maar eens tijd worden voor duidelijkheid (liever domme en versimpelde beelden van de werkelijkheid die duidelijk zijn, dan genuanceerde beelden die passen bij de complexiteit van het wereldwijde speelveld met al haar dimensies: dat is blijkbaar de roep, dat is blijkbaar hoe je naar de wereld kunt kijken).

Ach… ze weten niet wat ze doen of wat ze zeggen: het is natuurlijk ook super complex. En hoe heerlijk is het als je je kunt vastgrijpen aan simpele uitspraken, die duidelijk zijn en een oplossing lijken te bieden. "Het moet maar eens over zijn...." Je kunt het de oude en de nieuwe kiezers moeilijk kwalijk nemen. Het is ook heel ingewikkeld. Ik weet om eerlijk te zijn ook niet zo goed waar de oplossingen liggen. Ik kan het ook gewoon niet overzien., Hoewel…. Ik wel van mening ben dat het  het versimpelen van de werkelijkheid niet de oplossing is. 

Waar deze blog toe leidt (of in dit geval misschien wel toe lijdt...)? Ik weet het niet. 

Ik moest het even kwijt. Het is niet bedoeld als politieke verhandeling of een politiek statement (in tegendeel zelfs). Misschien is het toch wel een roep om een lichtpuntje, om een houvast, een verlangen naar een tijd dat het beter wordt. Verlangen naar nuance, naar liefde, naar ruimte voor de ander (omdat dit ook ruimte geeft voor jezelf), verlangen naar een betere wereld. Misschien is dat wel een mooie kerstgedachte, zo vlak voor de feestdagen. Een oproep om niet in problemen te denken, niet in het eigenbelang, maar gewoon in het belang van de ander. Als ieder mens vanuit het belang van de ander zou denken, biedt dat misschien wel de ruimte om de wereld te veranderen.

Dat is de zaterdag ook. We hijsen mijn vader bij de ARO in Oene in wat nieuwe kleren, rijden vervolgens naar kasteel Nijenhuis (vlak bij Wijhe) om de beeldentuin van museum de Fundatie te bewonderen. Het is prachtig weer, de tuinen liggen er met de gekleurde herfstbomen bijzonder mooi bij en het lijkt net of de beelden door deze ambiance veel beter tot hun recht komen. Mijn vader geniet zichtbaar en het is fijn dat het even over andere dingen kan gaan. "Het even van je afzetten", noem je dat, geloof ik.

In de Postkamer in Heerde, prikken we vervolgens een goed stukje vlees aan een vork en gaat het geanimeerde gesprek gewoon door. In het restaurant ontstaat bij het bedienend personeel wat opwinding als acteur en theatermaker Huub Stapel een tafeltje zoekt en vlak achter ons plaats neemt. Huub Stapel treedt vanavond op in Heerde. Wij zullen er ook zijn. Zijn theater show heet Familie en mijn vader heeft maanden geleden al de suggestie gedaan of we niet samen naar deze show zouden kunnen. De show is indrukwekkend. Met een glimlach en een traan, gaat het over het gezin waarin Huub Stapel is opgegroeid. Over zijn liefdevolle moeder, vader en het warme nest waar ze in armoede het toch zo goed hadden met elkaar. Zijn vader was in de oorlog fout (lid van de NSB) geweest. Het is maar net waar je wiegje staat. Maar als je het dan over familie hebt, het warme gezin dat je een ieder gunt en de trots waarmee Huub Stapel daarover praat, wordt de dubbelheid der dingen en de complexiteit van het leven ook duidelijk gemaakt. Mooi. We lopen in stilte naar huis. Familie. Hoe belangrijk is het, hoe fijn is het als er een warme kring mensen om je heen staat.

De zondag verloopt volgens het vaste ritueel. We bezoeken de kerk, drinken thuis een kop koffie en een glas wijn en rijden naar Vianen. We pikken onderweg zoon en schoondochter op, die ook mee gaan naar mijn moeder. Ze is blij ons allemaal te zien. Ongeloof dat ze mee mag naar het huis van mijn vader. “Ze heeft ons niet gemist, hoor”, zegt de dame van de zorg. Het is goed gegaan. 

Gearmd loopt mijn moeder met ons mee naar het appartement van mijn ouders. Ze ziet er broos uit. De middag bij mijn ouders is ouderwets gezellig, mijn moeder geniet, mijn vader ziet er opgelucht en ontspannen uit. Een warm nest, een mooi stel ouders. Het zal je familie maar zijn.

In de afgelopen week was ik vrij. Herfstvakantie. Tijd genoeg voor een zoektocht, een soort queeste naar tekenen van hoop. In onze prachtige leefomgeving, hier aan de IJssel, zo vlak bij bos en heide, zou je toch verwachten iets hoopvols in de natuur te vinden. Is het roedel herten dat ik afgelopen week aan de Zuidweg zag, een teken van hoop? Iets van 15 grote edelherten die rustig grazend langs de kant van de weg staan. Je zou het vredige tafereel als een teken van rust in een chaotische wereld kunnen typeren, dat dan weer wel.

Voor de plaatselijke slager is het mogelijk een hoopvol bericht, tenminste: als je er vanuit gaat dat hij moet nadenken over hoe hij zijn vitrine rond kerst gevuld gaat krijgen. Maar of dat nu bedoeld wordt met het markeren van hoopvolle berichten? Je kunt in ieder geval ook stellen dat het begrip hoop nogal subjectief geladen is. Wat voor de slager hoop is, is voor de Partij Voor De Dieren een gruwelijk perspectief.

In mijn zoektocht naar een inspirerend teken van hoop heb ik deze week een aantal dingen gedaan.  Zo heb heb ik afgelopen zaterdag het Paddenpad rond Wapenveld gelopen. Een heerlijke wandeling, met prachtig weer. Misschien mag je dat zonnetje ook wel als een hoopvol perspectief kwalificeren. In de sfeer van: "Ondanks alle ellende op de wereld, is er ergens een plek waar de zon schijnt, is er een plek waar de vogels met hun concert iets laten horen van harmonie. Van schoonheid."

Maar of dit nu een teken van hoop is voor bijvoorbeeld de mensen in Gaza, de miljoene vluchtelingen wereldwijd of de mensen op het slagveld in Oekraïne. Het wordt bijna een cynische boodschap. En hoop heeft niets met cynisme te maken.

Deze week ben ik ook voor het eerst van mijn leven in Meppel geweest. Meppel "of all places" ergens in Drenthe, hier zo’n 30 minuten rijden vandaan. Een verrassend leuk stadje, moet ik zeggen. Op het eerste gezicht, als je op het kerkplein staat en naar die prachtige kerktoren kijkt, waar op elke hoek van het torendak een regenboogvlag staat, straalt het ook iets positiefs, iets feestelijks uit.

De regenboog, die ooit in een Bijbels perspectief als een hoopvolle belofte na de zondvloed werd geïntroduceerd. Een teken van hoop waar je een prachtig 5 minutenpraatje over zou kunnen houden. Maar om hier nu met dat hoopvolle symbool een religieus statement te maken,  terwijl ergens in Palestina, mensen vanuit een gedeeltelijk religieus motief elkaar het hoofd in slaan, is dit ook niet direct het hoopvolle geluid dat je op dit moment wil laten horen of duiden. 

Los daarvan: voor de prachtige kerk in Meppel, stond een sculpture van kunstenaar Wenkenbach. Een beeld van een man met gebogen hoofd en neerhangende schouders, luisterend naar de titel: Tegenslag. Het past niet bij het begrip hoop en het is los daarvan wel heel erg bijzonder dat je zo’n beeld voor de ingang van een kerk zet, waar die regenboogvlaggen hoog in het vaandel staan.  In Meppel dus geen hoopvol bericht opgetekend.

Misschien moeten we de hoop gewoon halen uit de Goed Nieuws show die tegenwoordig elke dag op TV is. Een initiatief van John de Mol. Het lijkt, gezien de idioot lage kijkcijfers, nu reeds tot mislukken gedoemd. John de Mol, commercie en hoop: dat is geen goede combinatie. 

In mijn zoektocht heb ik ook even gegoogled op “hoopvol nieuws”.  Het leverde een link op naar een aantal internet sites waar je alleen goed nieuws kunt vinden. Voor een ieder die nog een 5 minutenpraatje moet houden, wellicht een goede optie. Ik kwam er in ieder geval achter dat de nieuwssite NU.nl  een goed nieuws pagina heeft en wekelijks de goednieuws berichten op een rij zet.

Dat waren er deze week zeggen en schrijven: 2. En je moet er echt even voor gaan zitten om dit positieve nieuws in je op te nemen.  Luister en huiver:

• er zijn de afgelopen week maar liefst 2 elften in de Waal gevangen: (een Elft is een zeldzame op haring lijkende vissoort, die sinds de jaren 30 niet meer in Nederland is gezien) - het is een teken dat de waterkwaliteit in de Waal wat om hoog gaat.
• er zijn meer jonge huizenkopers, dan voorheen en ook dat schijnt goed nieuws te zijn.

Of dit nu de berichten zijn waarmee we de mensen in Gaza een hoopvol perspectief kunnen bieden? Ik heb er zo mijn twijfels bij. Die twijfels hadden de mensen die op deze twee positieve berichten reageerden met een review blijkbaar ook. Het werd op de bekende "azijn-zeikerige" wijze van commentaar voorzien: op de manier zoals we tegenwoordig via de socials met elkaar praten. Dat levert ook al weinig hoopvols op.

Een hoopvol teken: ik vond het uiteindelijk toch deze week. Tijdens een klompenpad wandeling rond Wenum, afgelopen dinsdag, struikelde ik letterlijk en figuurlijk over een steen op het smalle pad langs de beek naast de Kopermolen. Op de steen was met een witte stift een een prachtige tekst geschreven, die zo simpel en indringend was, dat ik even pas op de plaats moest maken: “You make the world a better place“.

Zo simpel is het eigenlijk.

Misschien moeten we niet op zoek gaan naar een teken van hoop. Misschien moeten we gewoon een teken van hoop zijn.

(de steen stak ik in mijn zak om mee te nemen, maar heb ik uiteindelijk voor de volgende wandelaar op een boomstam neergelegd: misschien wil hij of zij ook wel een teken van hoop zijn....)

Het is stil, de morgenzon is warmer dan ik dacht (al snel de jas uit), het bos ruikt fris, het is vochtig, het gras is zelfs nat. Iets verderop schiet een een groene specht met zijn typerende geluid de struiken uit. In de stilte van het moment, ben ik gestopt met wandelen en neem de omgeving wat in mij op. Het ziet er in de verstilde status zo onwerkelijk vredig uit. Mijmerend loop ik wat verder. Ik prijs me gelukkig dat ik in zo’n prachtige omgeving woon en toch…. 

Het voelt vandaag wandelend toch wat anders. Ik heb er al een tijdje last van: de toestand in de wereld. Het klinkt wat zwaar. Ik maak mij er zorgen over, begrijp niet zo goed dat het gaat zoals het gaat. Het politieke klimaat in Nederland, de negativiteit op de socials, steeds meer onverdraagzaamheid en steeds minder ruimte voor nuance en de ander (zeker als die anders is of uit een andere omgeving of land komt). Het staat allemaal zover weg van daar waar ik denk voor te staan. Ik weet niet of het met mijn leeftijd van doen heeft (misschien is het altijd al zo geweest), maar ik kijk met steeds meer verontrusting en bezorgdheid naar hoe we dichtbij en veraf met elkaar omgaan, naar hoe mensen (hele volksstammen) achter de Erdogans, de Trumps, de Poetins en de oost-europese conservatieve leiders aanlopen. Nu mag iedereen van mij conservatief, progressief of wat dan ook zijn. Maar ik begrijp gewoon niet waarom dat ten koste moet gaan van de ander, van ruimte die je aan een ander zou willen geven.

Het lijkt net of mensen elkaar steeds minder (ruimte) gunnen. Ik heb er last van, zoals gezegd, ook omdat je het zo graag anders zou willen zien, maar ook omdat je er geen grip op hebt. Het is onbegrijpelijk, het is ongrijpbaar.  Het lijkt zo ver weg en onwerkelijk, als je zo in deze omgeving wandelt en geniet van al het mooie dat je ziet. De overvliegende vogels hebben er waarschijnlijk geen last van. Ze fluiten hun lied en doen gewoon hun zorgeloze ding.

Ik staar de polder in, naar de weerspiegeling in het water bij dat oude gemaal (waar de wandeling ook langs leidt). Verbaasd kijk ik naar een zwerm vogels (spreeuwen?) die collectief opstijgen en een bijzonder patroon in de lucht vormen. Wat is het hier toch mooi, bedenk ik mij opnieuw.

Hoe onwerkelijk is de de situatie in de Gaza strook, de situatie in Israel. Wat een ellende, wat een barbarisme over en weer. Oog om oog, tand om tand. De beelden van Gaza, met een hek er omheen, en zoveel opgesloten burgers, doen mij denken aan het ghetto in Warschau in de tweede wereldoorlog (ik realiseer me dat het een beladen beeld is, maar ik krijg het niet uit mijn gedachten). Mensen zitten als ratten in de val en worden ook bijna zo behandeld. Met elke bom en elk burgerslachtoffer (kinderen in Israel, kinderen in Gaza) wordt weer een volgend zaadje met haat gepland. Je kunt er op wachten: wie wind zaait, zal storm oogsten. Daar ligt natuurlijk ook een deel van de oorzaak van de ellende van deze oorlog en de gruwelijkheden waar zo’n Hamas zich schuldig aan maakt. Platte en niets ontziende haat (terrorisme). 

Het gebrek aan liefde, het gebrek aan vermogen of de wens om elkaar ruimte te geven, te delen. Het beloofde land… voor wie eigenlijk? 

Ik wandel verder en kom in een van de oudste delen van Wapenveld. In een tuin bij een oude boerderij staat een vlaggenmast waar de israelische vlag wappert. Een steunbetuiging? Solidatiteit? Het is natuurlijk mooi om te laten zien dat je met een volk, met slachtoffers meeleeft. Ik zie geen palestijnse vlag hangen. Je kunt natuurlijk niet met iedereen meeleven, bedenk ik me.

Aan de overkant van de weg hangt wel een Oekraïense vlag uit een raam. Een steunbetuiging? Ik kijk om mij heen en check of er uit andere huizen misschien een Malinese vlag hangt of een vlag van Armenië of een vlag uit Ethiopie, Soedan of Libië. Dat is niet het geval. Het moet ook niet gekker worden, wellicht. Ik heb wel wat moeite met het vlaggen op deze manier. Niet omdat je geen steunbetuiging zou mogen laten zien, maar wel omdat het misschien ook wel een keuze is om de wraak van de tegenreactie dan maar te steunen. In Nederland krijg je dan vervolgens ook een discussie over welke vlag je ophangt, welke positie je in neemt. Alsof je zou kunnen kiezen tussen vormen van elkaar menselijk leed toebrengen.

Ik wandel verder, steek de Grote weg weer over en kom op de heide terecht. Het Wapenvelderzand. Het is inmiddels al middag en langzamerhand zijn er meer wandelaars. Ik val ze niet lastig met mijn mijmeringen, groet ze vriendelijk en loop in gedachten verder. De somberheid verdampt in het beeld van de omgeving. Het is een prachtige tocht. Onwerkelijk mooi. Wonend in een prachtige omgeving… in een rare wereld